'Waardering is de mooiste beloning die je kunt krijgen'

DELFT – Delft op Zondag portretteert elke maand een zogenaamde Doorkijker. Doorkijkers zijn Delftenaren die, ondanks de tegenstromen en tegenwinden, hun weg proberen te vinden in het doolhof dat maatschappij heet. Het idee is deels geënt op het schilderij 'De binnenplaats van een huis in Delft' van Pieter de Hooch uit 1658. Deze maand (aflevering 15) Irene Botros.

Door Cheyenne Toetenel

Irene Botros zag het levenslicht in Egypte, waar zij een druk bestaan leefde. In haar moederland behaalde Irene haar diploma voor de studie Business Administration / Accountancy, werkte zij bij grote internationale organisaties en zette ze een voltallige vrijwilligersorganisatie op vanuit de kerk. Zeventien jaar geleden veranderde haar leven compleet, toen zij naar Nederland verhuisde met haar man die hier bij de ambassade werkte.

Moeizaam
Een zware tijd volgde voor Irene. "Gedurende een langere periode zat ik letterlijk alleen thuis tussen vier muren. Ik had hier geen familie en vrienden, mijn man was hele dagen aan het werk en ik sprak de taal niet. Met mijn geprivilegieerde verblijfsvergunning had ik ook het recht nog niet om de taal te leren." Uiteindelijk kreeg ze de Nederlandse nationaliteit, heeft ze de taal geleerd en was zij klaar voor een nieuwe uitdaging op werkgebied. Maar die uitdaging bleef uit. "Ik heb duizend pogingen gedaan om werk te vinden dat past bij mijn scholing, maar zonder resultaat. Dat lag aan mijn culturele achtergrond. Nederlands is niet mijn moedertaal en ik kende de Nederlandse wetten en regels nog niet goed, dus ik neem het niemand kwalijk." Ze is toen als vrijwilliger bij Participe aan de slag gegaan en heeft vluchtelingengezinnen ondersteund in complexe situaties. Daarnaast besloot ze alle administratiekantoren in Delft een brief te sturen, met het verzoek haar daar een onbetaalde stage te laten lopen. "Sommigen wezen mij af, anderen reageerden niet en slechts één kantoor toonde interesse. Daar heb ik langere tijd onbetaald gewerkt om ervaring op te doen. In mijn vrije tijd heb ik mij de Nederlandse wetten en regels eigen gemaakt."

Eigen plek
Ook na die periode waarin zij op vrijwillige basis administratief werk leverde, kwam Irene niet aan een betaalde baan. "De kans om mij écht te bewijzen bleef maar uit, terwijl ik goed ben in wat ik doe en een heel rijk CV heb. Deuren bleven gesloten en ik was het jarenlange wachten beu, dus besloot ik zelf een werkplek te creëren." En die werkplek is er nu: sinds 1 januari 2019 heeft zij haar eigen administratie- en boekhoudkantoor met voornamelijk Arabische klanten uit heel Nederland. Eerst hield ze met 'Sint Karas' kantoor in het schuurtje bij haar huis in Delft, maar door ruimtegebrek is ze uitgeweken naar een Haags gebouw waar ze al haar boekwerk kwijt kan.

Beloning
Naast haar klanten helpt Irene veel mensen vrijwillig met administratieve kwesties. "Het gaat daarbij vooral om mensen die wegens een taalgebrek moeite hebben met het indienen van belastingaangiftes en dergelijke." De laatste tijd heeft ze ook veel kleine lokale ondernemers en zelfstandigen geholpen bij hulpaanvragen in verband met de coronacrisis. Geld, dat vraagt ze er niet voor. "Dat is dan misschien niet businesswise, maar het leven is meer dan alleen geld verdienen. Mijn beloning haal ik uit de dankbaarheid en waardering die ik krijg van de mensen die ik help. En ik ben van mening dat je er vroeg of laat wat voor terugkrijgt, als je de samenleving een beetje helpt." Daar lijkt nu al sprake van. Waar zij iets langer dan een jaar geleden nog geen één klant had, gaan de zaken nu goed. "Door de vrijwillige hulp heb ik naamsbekendheid gekregen. Ook betalende klanten weten mij nu te vinden om hun administratie te doen. Als binnen de Arabische maatschappij wordt gepraat over een boekhouder, wordt mijn naam vaak genoemd. Dat is heel bijzonder."

Motivatie
Mensen helpen is niet alleen iets van de laatste jaren. In Egypte is Irene - ondanks haar vertrek jaren terug - nog altijd een grote naam in het vrijwilligerscircuit van de kerk. "Toen ik nog in mijn moederland woonde heb ik een koor met hoogopgeleide jongeren opgericht. Wij hielpen onbekende arme mensen met geld, voedsel en kleding. Dit alles in het geheim, omdat deze personen zich vaak schaamden voor hun financiële situatie. Tijdens mijn reisjes aan Egypte, bezoek ik altijd deze mooie groep." Ook in Nederland krijgt Irene regelmatig te maken met dankbaarheid. "Bij een wandeling door De Hoven Passage word ik vaak aangesproken door mensen die ik ooit heb geholpen. Die positieve reacties doen mij goed!"