Delfts echtpaar geniet meer van lokale dan van pauselijke erkenning

Kees en Marija Ruigrok blijven liever op de achtergrond (foto: Alphons de Wit jr.)

DELFT – Er zijn in Delft veel vrijwilligers actief binnen de kerken. Maar weinigen van hen kunnen een pauselijke onderscheiding opspelden. Dit geldt wel voor Kees en Marija Ruigrok.

Toen zij op 26 juni tijdens de viering ter gelegenheid van het 90-jarig jubileum van de Sacramentsgemeenschap hun kerk betraden, hadden zij nog geen vermoeden. Kees had in zijn werkkleding buiten nog wat stoelen en dergelijke klaargezet en Marija was binnen druk bezig met de voorbereidingen voor de viering. Toen Marija Kees’ broer uit Naaldwijk de kerk in zag komen, was ze ervan overtuigd dat haar man in het zonnetje gezet zou worden.

“Maar dat we allebei de Pro Ecclesia et Pontifice overhandigd kregen door Pastor Elma Beerends en voorzitter van de locatieraad Cees van Boxel, had ik absoluut niet verwacht.” Man Kees voegt toe: “De pauselijke onderscheiding is erg mooi, maar de reacties die we daarna kregen, zijn misschien nog wel mooier.”

Van alle kanten kreeg het echtpaar namelijk te horen dat als er iemand was die het verdiende, dat zij het dan wel waren. En heel vreemd is die gedachte niet. Marija is vijfendertig jaar lang dirigente van het jongerenkoor geweest, is lector, houdt zich bezig met de liturgie, Missie, Ontwikkeling en Vrede en daarnaast zet ze zich in voor samenwerking tussen kerken van verschillende geloven. Kees zit al sinds 1983 in het kerkbestuur, houdt zich bezig met de gebouwen en financiële zaken en heeft zich beziggehouden met de fusie van verschillende Delftse gemeenschappen kerken naar één parochie.

“Dat is best een gevoelig onderwerp,” vertelt Kees, “want de gemeenschappen willen graag zoveel mogelijk van hun eigen identiteit behouden. We hebben het nu zo ingericht dat de basis overal hetzelfde is, maar dat de verschillende kerken hier een eigen invulling aangeven. Zo is de Sacramentskerk (Vredeskerk) in de Wippolder ook de kerk voor de mensen uit Delfgauw, van oorsprong een tuindersdorp; daarom is het de enige waar we nog een viering hebben ter ere van Oogstdankdag.”

Marija hecht veel waarde aan het omgaan met jongeren. “Waar vroeger op de katholieke basisschool bijna elke leerling van groep zeven opging voor het Vormsel is dat nu niet meer het geval. Daarom kom ik met jongeren uit de brugklas bijeen en praten we samen over het geloof. Het jaar erna worden ze voorbereid op het Vormsel. Aan het einde van die periode moeten zij zelf beslissen of ze dit Vormsel willen ontvangen. Het leuke is dat kinderen door de jaren heen steeds kritischer zijn geworden over het geloof. Daarom worden er nu veel minder jongeren gevormd, maar degenen die het doen, zijn er ook echt van overtuigd.”

Naast het werk in de kerk houdt het echtpaar zich ook bezig met ontwikkelingswerk. En ook hierbij speelt, niet heel verrassend, de kerk een belangrijke rol. “In het jaar 2000,” herinnert Marija zich, “zijn we voor het eerst met negen jongeren uit de parochie drie weken naar Kameroen gegaan. We kwamen op dit idee doordat ik voor de vastenactie contact hield met een zuster in dit land, die oorspronkelijk uit Delfgauw komt.” “Voor ons was het heel belangrijk,” gaat Kees verder, “dat de leerlingen iets leerden over het leven daar zonder dat wij daar een al te belangrijke rol in zouden spelen. We wilden hen dan ook niet iets meegeven, maar het was voor ons vooral belangrijk dat we ze in staat stelden om er te zijn en de dagelijkse gang van zaken te aanschouwen. Uiteindelijk merk je dan dat het wel ‘landt’ en dat zij als andere mensen terugkomen.”

En bij die ene keer is het niet gebleven. Het jaar erna was de bestemming niet Kameroen, maar Tanzania. “Dat deden we omdat het klimaat daar aangenamer was, bovendien was het wat veiliger dan in Kameroen en spreken de mensen er beter Engels,” zegt Kees, “we helpen daar mee aan projecten die er al bezig zijn. Dit kan zijn door ook echt de handen uit de mouwen te steken, maar het kan ook alleen al door met de mensen te praten. Door van gedachten te wisselen kom je vaak beide tot meer inzichten en dat wordt gewaardeerd.”

Wat ook gewaardeerd wordt, zijn de telefoontjes die Marija zo nu en dan krijgt: “Dan belt er na jaren eens iemand op die met zo’n reis is meegegaan om te zeggen dat ze bevallen is van een kindje. De volgende mededeling is dan meteen dat het kind gezegend is dat het hier geboren is en niet in Afrika. Als je dat soort telefoontjes krijgt, dan weet je dat ze er iets van hebben opgestoken.”

Op de vraag of ze zichzelf als missionarissen zien antwoordt het echtpaar met een volmondig nee. Kees: “Er zijn zoveel mensen die zoveel meer doen dan wij. Daarbij doen we het zelf ook vooral omdat we het leuk vinden. Laat ons maar lekker op de achtergrond blijven.”

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl