Straattaal klinkt deze week uit: Buitenwatersloot
AlgemeenTekst en foto’s: Rianne Dekker
SUUS VAN OEVEREN
Suus (24) staat letterlijk en figuurlijk haar mannetje in het leven in Delft. Als studente Werktuigbouwkunde aan de TU houdt ze zich kranig staande tussen de overwegend mannelijke medestudenten. En als hoofdbewoner (samen met kat Dumdum) van haar kluspand aan de Buitenwatersloot, draagt ze zorg voor het bij stukjes en beetjes opknappen van de sfeervolle grachtwoning.
Dit laatste heeft ze haar vader op zijn sterfbed beloofd. “Mijn vader is anderhalf jaar geleden heel onverwacht overleden aan een aneurysma in de buikslagader. Van jongs af aan was ik altijd aan het klussen met hem in ons kluspand, dat mijn ouders hebben gekocht toen ik een jaar of 2 was. Ik heb veel van mijn vader geleerd. Op zijn sterfbed heb ik hem daarom beloofd het huis af te klussen. De vloer, elektra en afwatering zijn al gefikst. Grote dingen die ik nog aan moet pakken of laten pakken zijn bijvoorbeeld de plafondplaten en de badkamer uit de jaren ’70. Over drie jaar wil ik het grootste deel af hebben. Dan ben ik klaar met mijn master en heb het dan hopelijk financieel ook wat breder, want klussen kost best wat.” Op de suggestie van buurvrouw Astrid om financiën te genereren door onder te verhuren, heeft Suus haar antwoord klaar. “Stel dat ik net wil gaan boren en mijn huurder is aan het leren voor een tentamen. Dat gaat niet werken denk ik. Ik wil de vrijheid hebben om te klussen.”
Soms knokken
Suus moet nog een jaar en heeft dan haar bachelor Werktuigbouwkunde op zak. Haar passie voor klussen en interesse in wis- en natuurkunde brachten haar bij deze studie, waar volgens de statistieken maar 13% “vrouw” is. Of ze moet opboksen tegen haar mannelijke mede studenten? “Dat wisselt per projectgroep, die je wel zelf mag vormen. Als het er één is met alleen maar jongens is het knokken. Maar als het mogelijk is een groep te vormen met meer meiden, dan valt het mee!”
Pannen met eten
De 24-jarige zegt snel volwassen te zijn geworden door het wegvallen van haar vader, die maar 62 jaar mocht worden en nog volop in het leven stond. “Ik was toch in één klap degene die het verder moet gaan fiksen. Maar gelukkig heb ik veel vrienden en wonen mijn stiefmoeder en moeder vlakbij. En dan waren er natuurlijk mijn buren toen mijn vader net was overleden. Zij voorzagen me van pannen met eten en scones, zodat ik niet om hoefde te komen van de honger!” Buurvrouwen Astrid en Jacqueline zien de vader van Suus nog zitten op het bankje voor zijn deur of in de erker van de kluswoning, waar hij dan genoot van een sigaretje en het NRC. “Het was een schat van een man. Hij zwaaide altijd, hij hoorde daar gewoon.” En tegen Suus: “Als jij daar zit is dat zo gezellig.”
Dat sociale, dat is tekenend voor de Buitenwatersloot. Jacqueline van Rijn kan daar zeker over meepraten.
JACQUELINE VAN RIJN
Jacqueline (55) is zeven jaar geleden aan de Buitenwatersloot komen wonen. Op dag één stond buurvrouw Astrid voor de deur met een bos witte rozen. “Dat vergeet je nooit meer”, zo zegt ze over dit warme welkom.
Komend vanuit het dorpse Pijnacker verwachtte ze in de anonimiteit van de stad te belanden. Maar niets was minder waar. “Hier aan de Buitenwatersloot is het dorpser dan in Pijnacker. Ik ben heel blij om hier te zijn. Het is een fijne, vriendelijke, persoonlijke straat, waar studenten, werkenden en gepensioneerden naast elkaar wonen. Het is zo rijk dat zo’n gemêleerd gezelschap samenkomt.”
Buitenwaterslootfeest
Deze eensgezindheid uit zich volgens Jacqueline bijvoorbeeld tijdens het jaarlijkse Buitenwaterslootfeest. “Dan draagt iedereen zijn of haar steentje bij, inclusief de studenten. Zij helpen bijvoorbeeld met het opzetten van de kraampjes en de parasols. De grote organisator achter dit evenement is Harry van Adrichem, die aan de andere kant van de sloot woont. Het is echt een happening, waar de burgemeester meestal ook even komt kijken. Er is zelfs een Buitenwatersloot lied op de melodie van “O, Waterlooplein.””
Bootje
Jacqueline, geboren aan de Gasthuislaan en dus een echte Delvenaar, combineert wonen met werken in één huis. Ze werkt drie dagen per week als secretaris mediation bij de Raad voor de Rechtspraak, waarvan één dag aan de Buitenwatersloot. Ze zit dan op de eerste etage boven Prinsenstad Makelaardij, die haar echtgenoot Frans sinds vijf jaar bestiert in hetzelfde pand. “We zijn inmiddels goed gewend aan wonen en werken in één huis”, zo zegt ze. De andere dagen van de week spreekt ze bijvoorbeeld af met vriendinnen, is ze maatje bij de Bezoekdienst DWO van Alzheimer Nederland en werkt ze als vrijwilliger in een hospice. “Dit laatste doe ik mede door buurman Ad, de man van Astrid. Hij werkte jaren als verpleegkundige in een hospice en ik sprak hem daar wel eens over. Ik vond het mooi werk. En als je iemand van dichtbij erover hoort wordt de drempel lager om erin te stappen. Ik vind het mooi werk, het maakt me meer compleet.”
Tussen de bedrijven door heeft Jacqueline ook nog tijd om bijvoorbeeld haar jongste zoon van 27 te bezoeken, die in Praag woont. Haar andere zoon van 29 woont gelukkig wat dichter bij huis, in Delft. Ook ligt er voor haar huis een bootje in het water, waar graag gebruik van wordt gemaakt. Zelfs het interview voor Straattaal vond er plaats, met drie buren en ondergetekende lekker in het zonnetje deinend op de Buitenwatersloot golven.
Al met al is het leven goed aan de Buitenwatersloot, dat door de buren wordt omschreven als een klein dorp. “Het is gewoon top om hier te wonen”, aldus Jacqueline. “Ik ga nooit meer weg hier”, valt buurvrouw Astrid Kraaijeveld haar bij.
ASTRID KRAAIJEVELD
Al vijftien jaar woont Astrid (66) met haar man Ad in haar sfeervolle “Hans en Grietje huis” aan de Buitenwatersloot. “Het is een soort Efteling huis waar de toeristen door de ramen staan te kijken”, zo omschrijft ze treffend haar woning, waar het ook aan de achterkant heerlijk toeven is in de idyllische tuin.
Astrid wordt door buurvrouw Jacqueline omschreven als “een baken, een echte verbinder die mensen spontaan bij elkaar brengt op feestjes bijvoorbeeld.” “Dat vind ik erg mooi om te horen”, is de reactie van de empathische oud-docente. Ze is al een jaar met pensioen na een heel leven in het teken van de verpleging. “Ik ben ooit begonnen als verpleegkundige en heb dat tot mijn 30ste gedaan. Toen raakte ik in een burn-out en ben daarna aan een opleiding tot docent Verpleegkunde begonnen. Ik heb toen tot mijn pensioen verpleegkunde les gegeven aan wat nu het ROC Mondriaan aan de Brasserskade is. Toen ik ooit ging lunchen aan de overkant in de stad zag ik de Buitenwatersloot en dacht: “Je zult hier toch wonen. Hier zou ik oud willen worden op een bankje!” En uiteindelijk ben ik hier dus terecht gekomen en wil niet meer terug naar Den Haag, waar ik oorspronkelijk vandaan kom!”
Anti Saar Deur
Ook nu verveelt ze zich geen seconde. “Ik help kinderen met een tweede taal op school met Nederlands. Ook hebben we vier kleinkinderen, waar we veel op passen. We hebben een huis in Frankrijk en een hond, Saar, de “Buitenwatersloothond”. Die gaat ook wel eens buurten hier en daar.” Waarop buurvrouw Suus veelzeggend inhaakt: “Ik heb een tussendeur en weet je hoe ik die noem? De ASD, oftewel Anti Saar Deur!”
Te hard gefietst
Pensionado Astrid is heel gelukkig aan de “wandelkant” van de Buitenwatersloot, waar echter ook wel eens te hard wordt gefietst. “Dat is dan ook het enige hinderlijke”, geeft ze aan. Want verder is het heel goed toeven op dit mooie plekje. Op het bankje in de zon aan de voorkant met uitzicht op het water, of in de oase van rust in de prachtige, groene achtertuin. Net als buurvrouwen Jacqueline en Suus wordt ze blij van de diversiteit aan leeftijden die er harmonieus samen gaan. “Pas geleden is zelfs de eerste Buitenwatersloot baby geboren, Cato!”, aldus een enthousiaste Astrid.
