Familieman Sander Koeleman is helemaal op zijn plek bij Vitesse Delft
sportDELFT - Ondanks wat wisselvallige resultaten doet Vitesse Delft nog volop mee voor een nacompetitieplaats om promotie. Verloren zoon Sander Koeleman denkt dat het seizoen zomaar een mooi einde zou kunnen krijgen.
Door: Alphons de Wit jr.
Begin dit seizoen keerde Koeleman na tien seizoenen terug uit ‘s Gravenzande, waar hij de kleuren van de plaatselijke FC verdedigde. Daarvoor kwam hij twee jaar uit in de hoofdmacht van Vitesse Delft. “Daar ben ik ook als kleine jongen begonnen met voetballen. In de E-jeugd vertrok ik naar ADO, maar toen het een paar jaar later minder ging op school, moest ik me daarop concentreren. Terug bij Vitesse bleek de jeugd niet op het niveau te spelen dat ik ambieerde. Daarop vertrok ik naar DHC, waar ik een jaar of zes heb gespeeld. Daar was een doorbraak in het eerste elftal bijna onmogelijk, omdat ik dan Kevin den Os uit het elftal zou moeten spelen. Toen Vitesse me benaderde, waren we er snel uit.”
Mooie jaren
Twee mooie en leerzame seizoenen in de hoofdmacht volgden. “We hadden een aardig elftal, maar onder Peter Wubben degradeerden we helaas uit de hoofdklasse. Het jaar erna hadden we een aardig jaar in de eerste klasse onder Robin Knoester.”
Toen Knoester na dat seizoen naar ‘s Gravenzande vertrok, toog de middenvelder met hem mee. “En als ik eerlijk moet zijn, had ik niet verwacht dat ik er tien jaar zou blijven spelen. In het Westland heerst toch een bepaalde sfeer en daar moet je tussen passen. Dat verliep best goed, maar ik heb me wel altijd een stedeling gevoeld en trok ook wat meer op met jongens die niet uit het dorp zelf kwamen.”
Aan het begin van dit seizoen sloot Koeleman zich weer aan bij de selectie van Vitesse Delft. “Toen Ronald Hes met app’te of ik niet terug wilde komen, ben ik daar serieus over na gaan denken. Bij ‘s Gravenzande reisde je het hele land door en was je je hele zaterdag kwijt. Dat was ik wel een beetje zat. Ik ben inmiddels vader en er is een tweede kind op komst. Deze overstap past bij de fase in mijn leven.”
Blessureleed
De eerste wedstrijden voelden goed, maar al snel sloeg het noodlot toe. “In de derde wedstrijd liep ik een ernstige knieblessure op. Dat was de eerste keer in mijn carrière. Het duurde lang voordat ik er weer bovenop was. Inmiddels heb ik er alweer drie wedstrijden opzitten en dat voelt goed. We hebben een jonge groep waarin heel veel kwaliteit zit. Als je naar dit elftal kijkt, denk ik dat we hoger hadden kunnen staan, maar op bepalende momenten heeft het vaak tegengezeten. Net als we konden doorpakken, verloren we of speelden we gelijk. Gelukkig doen we nog volop mee voor een nacompetitieplaats om promotie.”
Koeleman vervult daarin een andere rol dan toen hij elf jaar geleden naar ‘s Gravenzande vertrok. “Ik ben inmiddels rustiger en kijk meer naar het teambelang. Ik speel met veel jonge jongens en ik weet van mezelf dat ik op die leeftijd vooral met mezelf bezig was. Ik speel nu samen met jongens die het in mijn ogen ook op een hoger niveau waar zouden kunnen maken, maar die het grotere belang niet altijd voor ogen hebben. Ik probeer met ze te praten en ze in te laten zien hoeveel beter ze nog zouden zijn als dat stukje er juist wel is. Daarnaast heb ik in die tien jaar veel meegemaakt: een kampioenschap, degradatie, promotie via de nacompetitie en een bekerwinst. Met die ervaring probeer ik het elftal verder te helpen.”
Oude nest
Koeleman, die inmiddels tweeëndertig is, is dan ook blij weer terug te zijn op het oude nest. “Ik voel me hier thuis: er lopen nog steeds veel dezelfde mensen rond als toen ik elf jaar geleden vertrok. Denk aan de vrijwilligers, maar ook aan spelers in lagere elftallen, met wie ik toen in het eerste speelde, zoals Maarten Boek, Micha van Dasler en Dion de Lijser. Die laatste redde pas nog het leven van de scheidsrechter, die tijdens onze wedstrijd een hartaanval kreeg. Daar heb ik zoveel respect voor. Bij DHC heb ik ook een leerzame tijd gehad. Helaas is het de daar de laatste jaren minder gegaan. Ik hoop voor mijn schoonouders als trouwe supporters dat ze het bij deze club onder leiding van John van Zweden weer op de rails krijgen.”
Voor wat betreft de kansen op promotie is Koeleman positief gestemd. “We hebben een groep met veel kwaliteit. Mochten we promoveren, dan denk ik dat met deze groep een goede kans hebben om te handhaven. Of ik daar zelf nog bij ben weet ik nog niet, daar moet ik de komende weken een beslissing over nemen, al blijft het spelletje natuurlijk prachtig. Mocht ik besluiten te stoppen, dan lijkt het me leuk om bij een club specialistische trainingen te geven, maar zover is het nog lang niet. Daarbij wil ik de sportcarrières van mijn kinderen graag op de voet volgen.”