Straattaal klinkt deze week uit: Aletta Jacobsstraat

18 maart 2023, 10:00 Algemeen

Tekst en foto’s: Rianne Dekker

GERRIT KARREMANS
“Karremans, als je IQ zo groot was als je fantasie zou je een genie zijn!”, riep ooit docent Dekker op het seminarie in Heemstede. “Ja, ik ben gezegend met een groot voorstellingsvermogen”, aldus Gerrit. “Met logica kom je van A naar B, maar hiermee kom je overal”. 

En overal is Gerrit geweest. De huidige voorzitter van de Huurdersraad van Woonbron Delft, opgegroeid in de Haarlemmermeerpolder en opgeleid in de bloemen, sloot ooit met zijn moeder een weddenschap af om een wereldreis te maken met slechts honderd dollar op zak. “Bij het afscheid sprak mijn moeder de magische woorden: ”De tranen tijdens je afwezigheid zullen worden vervangen door een enorme vreugde als ik zie wie je geworden bent bij terugkomst”, aldus de globetrotter. Hij leefde tussen de allerarmsten in India en de superrijken in Californië en alles daar tussenin. Na vijf jaar keerde hij terug met een zak vol, nee geen dollars, maar ervaring. Waar hij nog iedere dag uit kan putten.

Dank aan daklozenopvang
“Ik werkte samen met Australië en naast India en de USA woonde ik in Japan en tot 2018 in Italië. Daar raakte ik door omstandigheden in een neerwaartse spiraal en kwam uiteindelijk op voorspraak van mijn kinderen in Nederland in het sociale vangnet terecht. Hoewel de roze sociale wolk een beetje verdampt was, wil ik een pluim geven aan daklozenopvang Perspektief, omdat die me niet aan mijn lot overliet maar me weer deed opstaan. In deze periode ben ik heel erg ziek geworden en vond men mij in coma langs de weg. Ik werd wakker in het “Hilton”, het Reinier de Graaf ziekenhuis, uit een bijna-dood ervaring. Toen ben ik heel anders naar het leven gaan kijken. Ik had daar contact met een bevriende dokter, die me vertelde dat ik iedere dag mijn zegeningen moest tellen en wel één voor één, en dat doe ik nog steeds. Het nog geen kilometer kunnen lopen werd weer honderd kilometer kunnen fietsen”.

Dank aan Debora, Marcelle en Delft
Tijdens de lockdown was het veel wandelen en op huizen passen met een vriendin. In de tussentijd had Gerrit veel baat bij de bezoeken aan Inloophuis Debora Delft. “Ik had daar gesprekken, zonder dat er vragen werden gesteld. En de activiteiten die ik deed met lotgenoten werkten beter dan een psycholoog. In dit licht wil ik ook Marcelle van Dienende Liefde bedanken. Hier leerde ik de belangrijke weg naar binnen kennen. De gemeente Delft ben ik uiterst dankbaar voor de opvang en het me over een moeilijk punt heen helpen”.

Dakloos om te begrijpen
Inmiddels woont Gerrit tot volle tevredenheid in de Westlandhof. Een half jaar geleden werd hij gevraagd voorzitter te worden van de huurdersraad VBD, die de belangen van bewonerscommissies behartigt. “Mijn levensreis is een geweldige school geweest om dit te kunnen doen”, aldus de door het leven aangepakte bijna-zeventiger. “Iedere student psychologie zou zes maanden dakloos moeten ervaren om te begrijpen wie hij is”. Hij heeft zich “Jij bent de placebo” van Joe Dispenza eigen gemaakt. “Dat boek zegt eigenlijk: je kunt veel meer dan je denkt. Alles is energie, het is de kracht van de gedachte”.

Juist kloppend hart
De wil om zijn hart voor Delft te laten kloppen op de juiste manier, voor de samenleving bezig te zijn zonder eigenbelang. Om het thuisgevoel van de huurders te verbeteren en voor hen op te komen. Daar heeft Gerrit het over. “Ik sta heel positief in het leven en ben heel blij met deze derde levensfase, waar je gebruik maakt van je ervaring, maar moet blijven kijken door de ogen van het kind in je. Ik heb officieel kanker en zou al lang aan gene zijde moeten zijn, maar daar heb ik geen zin in. Mijn huiskamer staat vol berkenstammen, het symbool voor levenskracht. En in mijn computer staan meer dan drieduizend pagina’s aan wereldwijde memoires!”        

JOHN JONKERS
Hij heeft inmiddels twee nieuwe knieën en een rechterheup. “Door de sport en het klimmen en klauteren”, aldus John (“Johnny”) Jonkers (75), afkomstig uit Heemstede en ooit begenadigd voetballer maar vooral honkballer in de Nederlandse hoofdklasse. En 41 jaar lang werkzaam als schilder en behanger bij de technische dienst van Ipse de Bruggen. 

John blikt in zijn woning in de Ricardishof terug op zijn hoogtijdagen als honkballer. Een kamer is ingericht als museumpje met bekers, ballen, handschoenen en foto’s, waaronder John als 16-jarig jeugdspelertje. “In een jeugdkamp in Eindhoven speelde ik mezelf in de kijker bij een bestuurslid van de Haarlem Nicols, die dacht: “Die Jonkers moeten we halen””. Vervolgens werd John op zijn 18de gescout voor de Nicols en kwam voor deze voormalige vereniging uit in de Nederlandse hoofdklasse. “In 1966 was het Haarlem Nicols die als eerste club de Europa Cup 1 won, en niet, zoals vaak wordt gedacht, Ajax”, zo zegt hij. John nam vier keer deel aan de Haarlemse Honkbalweek en maakte in 1969 en 1971 deel uit van het Nederlands honkbalteam tijdens de Europese Kampioenschappen, waarbij Nederland de titel won.

Rennen voor een colaatje
Johnny Jonkers speelde korte stop, een verdedigende positie tussen het tweede en derde honk, die vaak door de beste verdedigende speler van het team wordt ingenomen. Snelheid is een vereiste, en die kwaliteit viel al op in de jaren ’50, toen John nog maar een jochie was en als amateur bij de Heemsteedse club RCH voetbalde. “Ik was vaak op het voetbalveld te vinden, maar er werd ook gehonkbald bij RCH. Als ballen fout werden geslagen en jij ging ze halen, kreeg je een colaatje. Dat sprak mij ook wel aan natuurlijk, en zo zagen ze dat ik best snel was. Ik kreeg de vraag eens te komen trainen, en zo is het balletje gaan rollen”. Ook voor Johan Neeskens bijvoorbeeld, die ook nog gehonkbald heeft bij RCH en met wie John nog samen heeft gespeeld. Onder Frans Langeveld behaalde Johan met het junioren team de Nederlandse titel. Helaas moest hij van Rinus Michels een keuze maken tussen honkbal en voetbal.

Voetbalcontract
John kwam ook in deze positie terecht. Een profvoetbalcontract bij RCH, dat toen tweede divisie betaald voetbal speelde, lonkte. Maar daar zat wel aan vast dat hij dan niet mocht honkballen. “Toen de tweede divisie werd opgeheven ben ik gestopt met voetballen en weer gaan honkballen. Toen stonden er op een gegeven moment coaches van HSV Sparta/Feyenoord voor de deur om te vragen of ik in Rotterdam kwam honkballen. Ik kreeg een huurwoning aan de Burgemeester van Haarenlaan in Schiedam, waar allemaal honkballers van Sparta woonden en waar ik ook vier jaar heb gewoond”.

Ook schilder
Maar anders dan in Amerika, waar het grote geld erin omgaat, kon John in Nederland van honkbal alleen niet rondkomen. Via de broer van medespeler Hans Augustinus kreeg hij een baan als huisschilder bij de V/d Woudestichting aan de Paardenmarkt en een woning aan de Poptahof op elf hoog. “Later is de V/d Woudestichting gefuseerd met Craayenburg Nootdorp en werd Ipse de Bruggen. Ik heb daar 41 jaar heel fijn gewerkt. Als schilder, maar ook als chauffeur op de bus om eten rond te brengen”.

John bouwde zijn actieve carrière als honkballer af bij Sparta/Feyenoord en ging daar daarna aan de slag als coach van diverse teams. Tussen 1999 en 2006 was hij coach van het eerste herenhonkbalteam van The Hawks uit Dordrecht, en vanaf 2007 van het herenhonkbalteam van S.C. Vlaardingen Holy. In 2020 stopte hij ook met coaching.

Positivo
Van stilzitten is echter geen sprake. Bij Holy verzorgt hij nog wekelijks het veld en de buurt rond de wooncomplexen aan de Aletta Jacobsstraat maakt hij met een knijper vrij van zwerfvuil. “Dit stellen de mensen zeer op prijs, het houdt de woonwijk een beetje schoon. Als ik kan helpen doe ik het, ik ben voor iedereen John. Ik ga nog twee keer per week naar de sportschool en heb twee geweldige dochters en twee kleinkinderen. Ik houd van fietsen en even het centrum in gaan. En ik ben een positivo. Dat komt van het coachen en het spelen in teamverband!