Straattaal klinkt deze week uit: Koepoortstraat
AlgemeenTekst en foto’s: Rianne Dekker
PAUL TOELEN
Paul Toelen (17) realiseert zich iedere dag dat hij een bevoorrecht mens is. Het feit dat hij al elf jaar in de Koepoortstraat woont, draagt hier zeker aan bij. Maar er is meer waardoor deze tot nu toe jongste deelnemer aan Straattaal zo dankbaar is.
“Ik merk steeds dat ik zoveel geluk heb”, aldus de positieve puber. “Natuurlijk heb ik vroeger ook zware tijden meegemaakt, waar ik niet zo graag over praat omdat het moeilijk is. Maar ik heb geleerd dat erover praten wel het beste is. Als ik ergens mee zit, zijn mijn ouders er altijd voor me”.
Blij koppie
De eerste zes jaar van Pauls’ leven waren inderdaad niet de makkelijkste. Die bracht hij door in een weeshuis in Oeganda, totdat hij geadopteerd werd door Maura en Manuel Toelen. Zijn eerste schooldag in Delft staat nog op zijn netvlies gebrand. “Ik dacht: “Wat is dit dan?” Alles was veel luxer dan in Oeganda en ik kon niemand verstaan. Gelukkig ben ik door een leraar in het bijzonder, maar ook door andere heel goed geholpen met alles. Ik ben wel een jaar blijven zitten in groep 3 vanwege de taalachterstand, maar ik heb me zo ontwikkeld en zoveel processen doorgemaakt, dat ik ook nu nog met zo’n blij koppie naar school ga!”
Paul zit nu op de Laurentius Praktijkschool, waar hij wordt klaargestoomd voor het werken in de detailhandel. Hij loopt stage bij Albert Heijn aan de Leeuwenlaan en heeft het daar naar zijn zin. Maar toch weet hij “dat dit niet zijn toekomstbaan wordt”. “Ik ben een snelle en slimme leerling en ga daarom business studeren op het ROC Mondriaan aan de Brasserskade. Werken met financiën vind ik interessant. Ik wil in de toekomst ook een eigen bedrijf starten”.
Ook in de sport is Paul ambitieus. Bij Concordia traint hij pubers onder de 15 en dat is naar eigen zeggen soms best vermoeiend. “Ik denk zelf dat bij mij de pubertijd zo goed als over is, al denken mijn ouders daar volgens mij anders over. Maar ik word steeds ouder en wijzer en ben steeds meer ontwikkeld”.
Familie-gastje
In de liefde heeft Paul sinds vijf maanden ook een ontwikkeling doorgemaakt, en ook aan vrienden geen gebrek. Dat hij thuis enig kind is vind hij dan ook niet erg. “Het is lekker rustig, maar ik ben ook wel een familie-gastje. In Oeganda heb ik twaalf broers en zussen. Een grote familie starten is wel een optie, maar als ik zie hoe duur alles is misschien ook weer niet”.
In de Koepoortstraat heeft hij in ieder geval zijn eigen woongedeelte. “Dan kan hij langer hier blijven en kunnen we de eerste zes jaar van zijn leven als het ware inhalen”, aldus moeder Maura.
ELISE ZOETMULDER
Toen Elise Zoetmulder (34) en partner Koendert Wierda (38) de huizen in de Koepoortstraat zagen, waren ze er meteen van gecharmeerd. “De indeling was goed, je kon er wat van maken. Het had alleen wat liefde nodig”, herinnert Elise zich bijna vijf jaar later. En laat liefde aan huizen geven nu net haar vak zijn.
De interieurarchitect heeft licht als uitgangspunt voor het ontwerp van het interieur van hun huis genomen. In het plafond van de woonkamer zijn twee lichtkoepels gecreëerd, in de vorm van een vierkant en een cirkel. “Als je de beleving van licht kadert beleef je dit meer. Zo zie ik het licht als een cirkel over de grond bewegen”, aldus Elise. In het door haar ontworpen glas in lood raam in de keuken is weer een halve cirkel verwerkt.
Ook duurzaamheid speelt bij Elise een grote rol in het ontwerpen. Zo hangt er voor haar achterraam een door ontwerpster Marjan van Aubel ontwikkeld zonnepaneel als lamp. “Deze is lekker de hele dag aan het opladen en gaat aan als de zon ondergaat”. De accessoires in haar woonkamer zijn naar haar zeggen een leuke combi van Kringloop-vondsten en duurzaam design. “We hebben een stoel staan die geprint is van gerecyclede koelkasten en er staan ook stoelen die ik bij het vuilnis gevonden heb”.
Straatje autoluw
Duurzaamheid is sowieso iets waar je niet omheen kunt volgens Elise. “We strijden er echt voor om lokaal meer bij te dragen aan een duurzame wereld. Zo koop ik al anderhalf jaar alleen maar vintage kleding. De autoluwe binnenstad is ook een prima voorbeeld. Ik zou het liefst ons gemoedelijke straatje ook autoluw zien!”
Lezing
Elise bestiert samen met haar broer en architect Anton “ZOETMULDER”, een ontwerpbureau voor architectuur, interieur, stedenbouw en productontwerp in de Papenstraat. Ze werken door heel Nederland, maar zouden heel graag meer in Delft willen doen. Zo ontwierpen ze in Kunstcentrum RADIUS de meubels. Over twee weken is er bij hun bedrijf een lezing over beleving van de stad op ooghoogte, naar aanleiding van een onderzoek samen met stadsbouwmeester Tako Postma.
PATRICIA MASEGOSA MORENO
Patricia (34) en haar man Cristóbal Almendros Romero kwamen zes jaar geleden vanuit Spanje naar Delft. Hij is wetenschapper en kwam zich verbeteren aan de TU. Patricia, afkomstig uit Novelda, een klein dorpje in de provincie Alicante, vond werk in de Heinen Delftsblauw shop. Daarnaast wilde ze iets doen met dieren of schilderen. Naar aanleiding van een prachtig schilderijtje dat ze maakte van de hond van familieleden, wilde men haar huren als Delftsblauw schilder. “This job I can do forever”, aldus Patricia, die zich in zowel Nederlands als Engels verstaanbaar kan maken.
De Spaanse had geen kunstopleiding gevolgd. Sterker nog: ze is bioloog. Maar wel altijd bezig met haar handen, en zeer creatief. Ze wordt nu bij Heinen Delftsblauw opgeleid tot Delftsblauw schilder en daarna meester-schilder, een vier jaar durend traject. “Ik leer steeds bij. Eerst het blauw, dan de kleuren. Ik had nooit verwacht dat ik hier schilder zou worden. Ik leer en verbeter mezelf, met als doel me te specialiseren en mijn eigen stijl te vinden”, aldus Patricia, die erg blij is met haar job. “In Spanje is het echt moeilijk om een dergelijke baan te vinden”. Bovendien kan ze het werk goed blijven volhouden en opbouwen in haar herstelperiode van Long-Covid.
Groen en gezellig
Niet alleen in het schilderen is Patricia zich aan het ontwikkelen. Ook de Nederlandse taal wil ze zich zo goed mogelijk eigen maken. Ze volgde al twee cursussen van de gemeente Delft en, nadat ze besloten hadden in Nederland te blijven, een online cursus om zich nog meer te verbeteren.
Patricia weet nog dat zij en haar man in hun afweging om terug te gaan naar Spanje of te blijven in Delft een voor- en tegenlijst maakten. “Doorslaggevend was de natuur en gezelligheid in Delft. Op een morgen liep ik langs het kanaal en alles was groen en vol dieren. Ik dacht: “Dit vind je niet in Alicante”. Ik mis wel het Spaanse eten en weer, maar dat zoeken we wel weer op als we naar Spanje met vakantie gaan. And I’m really happy here with the bike!”
ANNEMARIE VAN DEN BERG
“Ik heb een huis in de leukste straat van Delft. Ik mag dan een Tukker zijn, maar ben er trots op dat ik in Delft mag wonen!” Sinds 2017 zelfstandig communicatie adviseur Annemarie van den Berg (55) woont op 1 juni aanstaande op de kop af twintig jaar in de Koepoortstraat. Daarnaast huurt ze bij tijd en wijle een “uit de kluiten gewassen studiootje” in een klein plaatsje in de Achterhoek, om iets dichter bij haar familie te zijn.
“Ik kan geen afscheid van Delft nemen”, aldus de Twentse, die ook voor de gemeente Delft en Westland heeft gewerkt. “Men zegt weleens tegen me: “Verkoop de keet toch”. Dat gebeurt veel sinds de huizenprijzen sky high zijn gegaan. Maar ik ga niet weg vanwege de gezelligheid. De Koepoortstraat is een leuk, gemêleerd straatje. En het is geweldig wonen in Delft. Ik was er al verliefd op toen ik wel eens in het Westland bij de ouders van mijn toenmalige partner kwam. Ik ben steeds meer opgeschoven naar het Westen”.
Sociale cohesie
Annemarie roemt de perfecte locatie van haar woning. “Vanuit mijn tuin heb ik uitzicht op de Nieuwe Kerk. Het is echt thuiskomen als ik die klokken hoor. Ga ik de andere kant op, ben ik zo in de Delftse Hout en mijn tweede thuis, Café du Midi. En in het straatje hebben we het heel fijn met z’n allen. Het is een mix van leeftijden, leefstijlen, gezinnen, alleenstaanden, studenten, expats. Er is een sterke sociale cohesie, en toch zit je niet teveel op elkaars lip. Als iemand niet wil participeren in bijvoorbeeld samen voetbal kijken respecteren we dat ook”.
Vergroeningscheque
De oranje vlaggetjes die bij voetbal horen hebben de straat overigens nog een cheque voor vergroening opgeleverd. “Een meneer van een stichting voor vergroening van Delft zag in de vlaggetjes een bepaalde saamhorigheid. Maura, ik en nog wat enthousiastelingen hebben op zijn verzoek een idee gelanceerd voor vergroening van de straat. En als er iets is waar men het niet mee eens is gaat er altijd wel weer iemand uit de straat achteraan. We staan samen voor de Koepoortstraat!”
