(Tekst en foto: MT)
(Tekst en foto: MT) Foto:

Hoe gaat het met Ad van der Linden?

Ad van der Linden begon op tienjarige leeftijd met competitie-voetbal maar door een meniscusblessure moest hij op z'n twintigste noodgedwongen stoppen. Daarna heeft hij  diverse andere takken van sport beoefend, maar het steeds voortijdig moeten stoppen zou de rode draad worden in zijn sportieve carrière. Tennissen houdt hij inmiddels wel al ruim 20 jaar vol.  

Hoe gaat het met je?
Ik mag niet klagen, verkeer in goede gezondheid en kan nog aardig meekomen op sportief gebied. Ik ben op m'n 62e gestopt met werken en ben nu ruim 3 jaar met pensioen. Ik heb gewerkt bij TNO, Heineken en Campina, en de laatste 5 jaar ben ik werkzaam geweest als docent Logistiek op de Hogeschool Rotterdam. Wat mij het meest is bijgebleven uit die tijd is de collegialiteit tussen de docenten onderling. Ook de interactie met de studenten vond ik geweldig - van werken met jonge mensen blijf je jong. En het jaarlijkse voetbaltoernooi met docenten en studenten; eindelijk weer voetbal!

Je begon met voetbal en tennist nu, maar hebt ook andere sporten beoefend.
Ik begon inderdaad met voetbal op mijn tiende bij Zwaluwen in Vlaardingen, een christelijke vereniging die speelde in de zaterdagcompetitie in de eerste klas KNVB. Op mijn twintigste heb ik helaas moeten besluiten om te stoppen met voetbal, in een duel om de bal scheurde mijn meniscus af. In de kantine van Zwaluwen stond ook een tafeltennistafel en op die manier kwam ik in aanraking met tafeltennis. Dat beviel erg goed en zodoende heb ik me op een gegeven moment aangemeld bij een tafeltennisvereniging genaamd Intiem 55 (betrof echt alleen tafeltennis, hoewel de naam anders deed vermoeden). Later werd deze overigens omgedoopt in Radio Molenaar wegens de komst van een nieuwe sponsor. Van het één kwam het ander, ik schreef regelmatig een verslag voor de krant over de prestaties van het eerste team, maakte het clubblad en wegens teruglopende ledenaantallen besloot ik met een goede vriend ook in het bestuur te stappen, ik als voorzitter en hij als penningmeester. Het verval bleek echter niet meer te stoppen en na een jaar of 3 hebben we moeten besluiten de vereniging op te heffen. Na mijn verhuizing naar Pijnacker ben ik gaan tafeltennissen bij TOGB, dit was een hele gezellige vereniging, de derde helft eindigde vaak pas diep in de nacht, en dat terwijl het wekkertje de volgende ochtend alweer om half 7 afging. Bij een wedstrijd tegen Nationale Nederlanden, in een kantoor-kantine met vloerbedekking(!) sloeg het noodlot weer toe, wederom ging ik door mijn knie en dit betekende de genadeklap voor het tafeltennis. Na het herstel ben ik gaan badmintonnen, dit heb ik een jaar of 5 gedaan maar ook deze vereniging ging ter ziele door te weinig leden. Samen met een vriend ben ik toen overgestapt op squash. Helaas kwam ook deze sport weer vroegtijdig tot een einde wegens verhuizing van die vriend. In mijn jeugd had ik al een jaartje getennist en dat was destijds goed bevallen dus ik besloot me aan te melden bij tv Pijnacker. Ik train inmiddels al weer zo'n twintig jaar met grotendeels dezelfde mensen.

Wat wil je verder nog kwijt?
Ik heb destijds erg veel moeite gehad met de beslissing om te moeten stoppen met voetbal. Ik ben altijd blijven verlangen naar het voetballen. Ik heb zelf twee dochters, dus toen alweer 11 jaar geleden mijn eerste kleinkind geboren werd en een kleinzoon bleek te zijn sprong ik een gat in de lucht. Hij blijkt ook gek op voetbal, en speelt bij Oliveo in de JO13. Ik vind het heerlijk regelmatig een balletje met hem te trappen en bij zijn wedstrijden te gaan kijken en daarmee is de cirkel weer rond.