Bert Gerritse, Hoornse held met een hart
AlgemeenDEN HOORN - Hij is dan wel al dertig jaar vrijwilliger bij de katholieke begraafplaats in Den Hoorn, voor kwijnende blikken en melancholische zuchten moet je niet bij de 85-jarige Bert zijn. Natuurlijk voelt hij voor de overledenen en nabestaanden, maar verder is hij erg nuchter over de dood: ‘Alles is eindig.’
Trots laat hij het terrein zien. Het ligt er schitterend bij op deze zonovergoten dag. ‘Dat wordt allemaal bijgehouden door vrijwilligers. Een paar oude tuinders onderhouden de beplanting. Alles wordt hier schoon en netjes gehouden.’
Bert heeft het er druk mee om dat allemaal te regelen. Tijdens ons gesprek wordt hij door meerdere mensen aangesproken, die allemaal even een sleutel willen lenen, willen overleggen over welke boeketten nog bewaard kunnen blijven, enzovoort.
Bert, hoe kom je zo druk?
‘Ach ja, je rolt van het een in het ander. Ik ben in Den Hoorn geboren en getogen. Vroeger had ik altijd een schoenenwinkel op het dorp, waar nu De Pitstop zit. Later ging ik bij de bank werken. Ik heb ook jaren in de gemeentepolitiek gezeten. Als mensen je dan kennen, word je voor van alles gevraagd. Kennelijk ben je nodig, en dan ging ik het altijd maar doen. De winkeliersvereniging, de kerk, van alles. Ik heb in de loop van de jaren wel dingen opgezegd, maar ik ben nog elke dag bezig. Mijn vrouw vindt het wel eens te veel van het goede. Maar ik ga niet in huis zitten wachten tot ik oud word, want dat gaat vanzelf. Het moet je toevallig maar gegeven zijn dat je gezond oud wordt, maar actief blijven houdt je ook jong.’
Ben je via de kerk ook beheerder van de begraafplaats geworden?
‘Ja. De kerk is belangrijk voor me. Toen ik een apie was van zes, zeven jaar, was ik hier al misdienaar. Als je zelf een gezin krijgt, wordt dat minder, vier kinderen groeiden op. Daar ben je dan druk mee. Maar later komt dat allemaal weer terug.
En is dat nou gelovigheid? Ja, ook wel. Maar ook, misschien vooral, gaat het om de sociale cohesie. Die kan je ook vinden bij een voetbalclub, maar de kerk gaat toch meer uit van voor de ander zorgen. Ik ga dat steeds meer missen.
Door die rotte coronatijd moesten we een paar maanden dicht. En daarna zijn mensen hun ritme kwijt. Dan vinden ze de dienst op tv om tien uur ‘s ochtens wel makkelijk, kopje koffie erbij. “Thuis kan ik ook m’n Onzevadertje wel doen,” zeggen ze dan. Maar dat is niet zo goed voor het onderlinge contact. En dat is nou juist zo belangrijk in een dorp.’
Je voelt je heel betrokken bij de mensen, hè?
‘Ja. Dat maakt het ook zo bijzonder om hier te helpen. Ik ken veel van de mensen die hier liggen. Het zijn allemaal parochianen. Kijk, hier ligt een hele goede vriend van me. Ik heb nog met hem gevoetbald. En daarnaast ook een vriend en vriendin. Ik ben hier graag, maar het is ook wel eens verdrietig. Ja joh...’
Staat er de komende tijd in al je bezigheden iets op het programma waar je veel zin in hebt?
‘Zeker! Op 14 en 15 mei vieren we honderd jaar Kerkwijding. In 1917 werd de kerk al in gebruik genomen, maar toen was hij nog niet af. Er was geen geld meer voor het priesterkoor, en WO I kwam er nog tussendoor. Op 19 mei 1922 werd de parochiekerk H.H. Antonius en Cornelius (zo heet hij officieel) afgebouwd en ingewijd. Dat gebeurde samen met het zusterhuis, dat er inmiddels naast was gebouwd, en de Mariaschool, waar die zusters lesgaven. Op 29 mei houden we een speciale viering met de Mariaschool. Kijk, dit grote kruis hier is heel authentiek. Dat is het priestergraf. De oudste kwam hier te liggen in 1934.’
Is er veel veranderd, in de loop van de jaren?
‘Nou! Het kerkhof is steeds een beetje uitgebreid. Dat is wel fijn, dan hoeven we niet steeds de ruimen. Je laat de doden liever met rust, uit piëteit. Wij ruimen ook nooit zomaar een graf, al is het nog zo oud. We nemen altijd persoonlijk contact op met de nabestaanden. De omgeving is ook veranderd. Vroeger liepen hiernaast nog koeien.’
Dan wordt Bert gebeld. Hij is alweer ergens nodig. Nog even snel een foto, en dan moet hij weer door. Helpen. Jong blijven.