Hoe gaat het met Michael Hodge?
GOUDA - Michael Hodge (37) werd door medespelers en trainers een luie spits genoemd, maar hij ziet het Cruijffiaans anders...
- Hoe gaat het met je?
"Met mij gaat het heel goed. Dat geldt ook voor mijn vriendin en overige familieleden. Geen last van corona gehad, ik ga ook gewoon naar mijn werk. Ik werk als verkoper bij Belisol. Wij werken met een klein team en kunnen in onze showroom heel goed afstand bewaren."
"Vijf jaar geleden heb ik besloten om mijn achternaam te wijzigen en die van mijn vader aan te nemen. Mensen in Delft zullen mij als Michael van der Werff kennen, maar ik vind Hodge beter bij mij passen. Dat komt omdat ik als persoon veranderd ben. Vroeger was ik meer een meeloper en liet ik over mij heen walsen. Dat gebeurt niet meer, ik geef nu sneller mijn mening.'
- Waar ben je met voetballen begonnen?
'Bij sv Wippolder, toen ik acht jaar oud was. Bij Wippolder heb ik heel lang gevoetbald, tot aan de selectie aan toe. Ik weet nog dat ik in mijn jonge jaren, samen met Anton Sijsling, bij trainer Martin van Leeuwen thuis naar de trainingen van Wiel Coerver op tv keek. Martin woonde op de Kloosterkade tegenover de school en na afloop gingen wij dan op het schoolplein die oefeningen uitvoeren. Een leuke tijd was dat. De reden dat ik bij Wippolder vertrok was omdat ik niet zo goed met de trainer kon opschieten, ik kwam in het tweede elftal terecht. Maar bij Wippolder heb ik wel een wedstrijd tegen SC Feijenoord gespeeld, die wij nipt met 1-2 verloren. Als Feyenoord-supporter vond ik dat wel heel gaaf om mee te maken. Na Wippolder ben ik eerst bij Delfia gaan spelen. Na 2 jaar ben ik met trainer Egmond Blinker naar DVC vertrokken. Direct in het eerste seizoen werden wij kampioen. Dat heb ik altijd mooi gevonden, om kampioen te worden. Je hebt een heel jaar strijd geleverd, moeten aanpoten, er valt uiteindelijk een last van je schouders.'
- Toch vertrok je naar dvv Delft?
'Ja, bij DVC kwam wat haantjesgedrag naar boven, terwijl ik vind dat je een teamsport met zijn allen moet beoefenen en dus met zijn allen moet strijden voor het resultaat. Bij dvv Delft met Bob van Driel, Chris Noordwijk en Henry Paradja een leuke tijd meegemaakt. We speelden voornamelijk in het tweede elftal, maar wel op een redelijk niveau. Toch besloot ik om weer terug te keren naar DVC, dat is wel mijn club geworden.'
- Wat maakt DVC uniek?
'DVC is een leuke, gezellige club. Daarbij komt dat mijn opa Piet Boogaard vroeger bij BEC, de voorganger van DVC, heeft gespeeld. Mijn opa is inmiddels overleden, maar ik had een hele goede band met hem. Ik ging vaak bij hem voetbal kijken. Mijn oma vertelde dat hij trots was dat ik bij DVC speelde. Dus alleen al ter ere van mijn opa blijf ik bij DVC spelen.'
- Wat voor type speler was je?
'Haha, volgens mijn medespelers en trainers een luie spits. Maar ik verstond de kunst om altijd op de juiste plek te staan. Waarom zou je meer meters lopen dan nodig is, bij de cornervlag kun je niet scoren! Ik was wel een speler met een winnaarsmentaliteit, die slecht tegen zijn verlies kon. En tegen onrecht, waardoor ik veel tegen scheidsrechters praatte. Dat leidde weleens tot onnodige gele kaarten.'
- Wat doe je nu nog?
'Ik ben nog steeds hartstikke fit, ik let goed op mijn voeding. Ik speel nu als laatste man in DVC 4, door iedereen goed neer te zetten loop ik ook nu niet veel meters, haha.' (RvD)