Hoe gaat het met Ben Paalvast?
DELFT - Ben Paalvast (59) was jarenlang een vaste waarde bij Steeds Voorwaarts en later Schipluiden.
Paalvast groeide op in de Goudenregenstraat in Schipluiden. "Daar was de ingang van het sportcomplex, dus in het weekend stond de straat vol met auto's. Ik deed andere sporten als basketbal voor de liefhebberij en voetbalde bij Steeds Voorwaarts. Dat ging goed, want in de C- en B-jeugd werd ik geselecteerd voor het Delfts elftal en voor de Haagse selectie."
- Wanneer kwam je bij het eerste?
"Ik was een jaar of zeventien en Miel Hollaard was de trainer. Hij was een bijzondere man, zoals ik sowieso bijzondere trainers heb gehad. Hij was sportinstructeur bij het leger en aan het begin van het seizoen wist hij wel raad met ons: veel lopen en heel veel opdrukken. Hij deed zelf net zo hard mee. Verder sprak hij niet heel goed Nederlands. Dan zei ie 'jullie moeten het middenveld tamboereren'. We knikten, maar hadden geen idee wat 'ie bedoelde."
- Hoe waren de resultaten?
"Heel goed. We promoveerden twee keer, want we hadden een heel goed elftal. Met Gerard van der Knaap, Leo van Beurden en Martin Neeleman hadden we een fantastische voorhoede en Koos Stam wist achterin zelf ook zijn mannetje wel te staan. Zelf speelde ik meestal linkshalf. We hadden geen brede selectie, maar met een mannetje of twaalf deden we het geweldig."
- Welke trainers had je nog meer?
"Cock de Wit was een geweldige man voor wie we de plaggen uit de mat liepen. Hij was misschien tactisch niet zo sterk, maar wist ons wel voor zich te winnen. Zaten we op trainingsavonden tot twee uur moppen te tappen en stapte hij aan het eind van de avond op zijn fiets richting Schiedam in plaats van richting Delft. Rob Gieben was een wat serieuzere trainer. Toen het slecht weer was, was een paar jongens te laat op de training en zei 'ie: 'Volgende week gaan we naar het strand'. Hij liet ons van Kijkduin naar Hoek van Holland lopen en toen we daar aankwamen zat 'ie aan de koffie en liet 'ie ons weer teruglopen. "
- Hoe was de sfeer?
"Die was altijd fantastisch. We hadden het hartstikke leuk en lachten heel wat af. Zo was er eens een student die een jaar naar Australië ging. Toen hij onder de douche vandaan kwam, waren zijn kleren weg en hing er alleen nog een kangoeroepak. Hij stribbelde wel wat tegen, maar liep er wel de hele avond in. Later liep er ook iemand met een didgeridoo de kantine binnen."
- Maakte jij veel grappen?
"Ik werk bij Buitenlandse Zaken en wist dat ik een keer niet kon trainen. Ik vertelde dat het mijn laatste wedstrijd was en dat ik naar Eritrea zou vertrekken, dat in oorlog was met Ethiopië, maar dat ze me wel konden blijven mailen. Trainer Rob van der Stap wenste me veel succes en sommige jonge jongens mailden me dat ze zoveel van me hadden geleerd. Ik mailde dat ik met een helikopter boven het strijdperk hing. De verbazing was dan ook groot toen ik op vrijdag gewoon op de training verscheen."
- Sprong er voor jou een wedstrijd uit?
"Ja, dat was de finale van de Haagse Courant Cup tegen NLS. In het voortraject versloegen we heel wat sterker geachte ploegen. In die door duizenden toeschouwers bezochte finale kwamen we door een penalty achter en liep ik een gescheurde enkelband op. Ik kopte echter wel de 1-1 binnen, maar helaas scoorden zij nog een keer. Maar de ervaring was een hoogtepunt in de vele jaren dat ik in de selectie heb gespeeld."