Hoe gaat het met Jesper Neeleman?
DELFT - Jesper Neeleman (35) schopte het na een voetballoze periode van zes jaar tot de hoofdmacht van DVC.
Voor Neeleman stond snel vast waar hij zou beginnen met voetballen. "We woonden in Schipluiden, dus ging ik vanaf mijn zesde voetballen bij de plaatselijke SV. Mijn vader Martin Neeleman was jarenlang mijn trainer; de beste die ik ooit heb gehad. Aan de laatste periode op het oude sportpark beleef ik de mooiste herinneringen. De houten muren waren verrot, emmers hingen aan het plafond om lekkages op te vangen. Omdat nieuwbouw al gepland was, werden de gaten in het dak niet meer gedicht. Prachtig, toch?"
- Met wie speelde je samen?
"Met onder meer Erwin Schultz, Niels de Vries en Simon Dijkshoorn. In de D-jeugd speelden we op het hoogste niveau. We speelden tegen de jeugd van ADO Den Haag. Het was mooi om te zien dat bij die clubs alles perfect geregeld was, terwijl wij allemaal in een ander tenue speelden. Je moest namelijk zelf voor een geel shirt en een blauwe broek zorgen. Iedereen droeg dus wat anders. Ook dat had wel zijn charme."
- En de stap naar de senioren?
"In het tweede jaar van de A-jeugd ben ik gestopt. We verhuisden naar Delft en ik koos ervoor om te boksen. Toen ik later als verslaggever van eerst de Delftse Post en later Delft op Zondag veel wedstrijden bezocht, ging ik het toch weer missen. Op zoek naar een leuke club die bij me paste, kwam ik bij DVC terecht."
- Hoe beviel dat?
"Heel goed! Iedereen deed lekker normaal en ik ben er enorm goed opgevangen. Ik begon onder Piet Bakker in het tweede elftal. Mijn debuut maakte ik in de uitwedstrijd bij Lyra. Met pijn en moeite waren er negen jongens opgetrommeld. Bij een ruststand van 6-0 ging er één naar de scheidsrechter met de boodschap: 'Vul maar 10-0 in, dan gaan wij naar huis'. Het was een mooie aankondiging van wat nog volgen zou."
- Wanneer kwam je in het eerste elftal terecht?
"Ik debuteerde in 2009, het jaar waarin DVC onder Egmond Blinker kampioen in de vijfde klasse werd. Vervolgens werd diezelfde vijfde klasse opgedoekt, zodat iedereen promoveerde. Het seizoen erop werd ik basiskracht."
- Hoe ging het verder?
"Dat jaar speelden we nog bovenin mee. Ik weet nog dat we in de topper eens tegen Lombardijen uitspeelden en met negen man kwamen te staan. Dat gebeurde vaker, maar dit keer wonnen we knap. Teko Malanda pakte twee penalty's en ik speelde mijn beste wedstrijd. We haalden zelfs nacompetitie. Daarna werd het een grote neerwaartse spiraal."
- Hoe dat zo?
"Sportief ging het steeds minder. Dat werd onder Marco van Leest en later René Koetsenruijter niet anders. De trainingsopkomst viel tegen, want je was verzekerd van een basisplek. Rondom trainingen en wedstrijden deden we voor de grap alsof we heel professioneel waren: met denkbeeldige fans op de foto, handtekeningen uitdelen, praten met een hand voor je mond, gefingeerde interviews houden. Die zelfspot maakte het wel mooi. Ik ben begin 2014 gestopt. Ik had dat seizoen mijn enkelband gescheurd en hard aan mijn herstel gewerkt. Toen ik weer fit was, was ik mijn basisplek kwijt. Mijn vriendin was toen zwanger van onze dochter Julie. Het aanstaande gezinsleven leek me sowieso een goede reden om te stoppen. Vorig jaar overleed Julie op 3-jarige leeftijd. Gelukkig heb ik die weinige zaterdagen dat ze er was nooit op een voetbalveld gestaan…"