"Er mogen best een paar groezelige plekjes overblijven"
De in Suriname geboren Sheila Sitalsing (49) kwam in haar studiejaren naar Delft. Om er nooit meer ècht weg te gaan. "Ik hou van de kleine schaal, de overzichtelijkheid".
Sheila bracht haar schooljaren door op Curaçao, waar haar ouders heen verhuisden nadat Suriname in 1975 onafhankelijk werd van Nederland. Na het VWO ging ze studeren in Amsterdam: "Ik kwam hier in een vliegtuig vol studenten met een beurs, die letterlijk 'de Bursalenplane' werd genoemd", herinnert zij zich. Ook nog vers in het geheugen ligt haar eerste Hollandse winter: "Dat jaar was er een Elfstedentocht. Koud! Ik zag de thermometer op -15 en dacht; wat doe ik hier?"
Sheila studeerde de eerste twee jaar Economie aan de Universiteit van Amsterdam en stapte daarna over naar de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Zo kwam ze in Delft terecht: "Mijn zus studeerde hier aan de TU. Ik kwam hier dus regelmatig en kreeg de kans op een kamer aan de Korvezeestraat. Met de bus naar Rotterdam voor de deur." Toen ze vervolgens haar man Mario hier leerde kennen was het Delftse fundament wel gelegd: "Ik ben altijd in kleine gemeenschappen opgegroeid en zo zie ik Delft eigenlijk ook. Klein, overzichtelijk, maar toch een stad."
Columniste
Na haar studie belandde Sheila in de journalistiek. "Eigenlijk wilde ik dat altijd al. Ik kreeg de kans als leerling-journalist bij het Rotterdams Dagblad." Daar werkte ze twee jaar. Vervolgens stapte ze over naar Elsevier. In die periode verliet ze Delft even voor een correspondentschap in Brussel, terwijl Mario in die tijd in Londen werkte. "Maar we hadden net een huis aan Dertienhuizen gekregen waar we zo blij mee waren dat we het aanhielden." Na de eeuwwisseling keerde ze dus terug in Delft. Ging weg bij Elsevier en klom bij de Volkskrant op tot chef van de Economieredactie. "Na een aantal jaar daar gewerkt te hebben gingen we met ons gezin naar Suriname. De sabbatical van een jaar werden er uiteindelijk twee. "In die periode werd ik gevraagd om columns te gaan schrijven. Eerst als vervanger van Aaf Brandt Corstius, later nam ik de column van Ronald Giphart op pagina twee over. Zeker in het begin vond ik het heel spannend. Het is ècht iets anders dan journalistiek, hoewel ik nog steeds een journalistieke werkwijze heb: ik laat me graag vanaf verschillende standpunten informeren. Een columnist hoeft in mijn ogen ook niet altijd een mening te ventileren of partij te trekken. Standpunten laten zien of analyses maken hoort er ook bij." Hoewel Sheila geregeld 'lezerspost' krijgt vallen de reacties vaak mee. "Uiteindelijk zijn de meeste mensen best redelijk." In 2013 ontving zij de Heldringprijs voor beste columnist.
Thuis
Na terugkomst uit Suriname besloten Sheila en Mario bewust weer voor Delft te kiezen: "Hier hadden we ons netwerk. En voor ons en onze dochters Zora en Zadie is Delft echt 'thuis'. De Delftse politiek volg ik niet zo, maar natuurlijk krijg ik de grote gebeurtenissen wel mee. Er is veel veranderd, zoals bijvoorbeeld de Spoorzone. Hoewel ik het oude viaduct nog wel eens mis wordt de stad er wel mooier op, en dat geldt voor meer plekken. Toch moet Delft ook niet weer té gepolijst worden. Er mogen best een paar groezelige plekjes overblijven!"