Jongeren durven weer te dromen met CANIDREAM
DELFT – Drie maanden lang volgden een groep kwetsbare jongeren een persoonlijk ontwikkelingstraject van Canidream. Dinsdagavond was de feestelijke afsluiting.
Door :Asch Rast
De laag sneeuw is nog vele centimeters dik, maar dat zal de pret bij buurthuis de Sranti niet drukken. Een groep jongens gooien sneeuwballen. Over en weer. Met enige argwaan, vraagt er een: "Meneer, wat komt u hier doen?" Ze leggen vervolgens uit dat ze bang zijn dat ze slecht worden afgeschilderd in de krant. De buurten waar de jongens wonen komen vaker negatief in het nieuws dan positief. Maar deze jongens worden vanavond in het zonnetje gezet en ontvangen een certificaat dat in aanwezigheid van Wethouder de Prez overhandigd wordt. In drie maanden tijd leerden ze wat zij willen in het leven en waar ze voor willen 'gaan'. Gecoached door ervaren jongeren begeleiders, zagen ze in dat ook zij een verborgen talent hebben. Zo weet Gideon dat hij later meer wil doen met zijn hobby tekenen. Via Canidream liep hij een dag mee met de politie, maar denkt niet dat hij later agent wil worden. "Ik heb maar één dagje meegelopen dus ik kan niet zeggen dat ik dat écht leuk vind. Wel leuk om mee te maken, maar tekenen deed ik al heel veel en daar wil ik graag iets mee doen." CID regelde voor Gideon een Graffitiworkshop. "Ik heb toen een schildpad geverfd die uit zijn schulp kruipt. Dat heb ik hier zelf meegemaakt. Ik was vroeger erg verlegen, maar nu niet meer." Zelfvertrouwen opwekken is een essentieel onderdeel van het programma. Dervin Sno is een van de coaches en heeft de jongeren van dicht bij meegemaakt. "Er waren goede en slechte dagen voor de jongens, maar je moet ook weleens een mindere dag hebben. Tegenslagen heb je óók nodig om van te leren." Die tegenslagen kunnen volgens Sno ook weer resulteren in zelfvertrouwen. Het buurthuis aan de Tanthofdreef is inmiddels vol met belangstellenden en de jongens van het sneeuwballengevecht hebben als eregasten vooraan plaatsgenomen. Filmmaker Gerben Quist volgde het programma en de jongens van begin tot einde met een videocamera. Na wat stoeien met de geluidsinstallaties en een voorwoord kan zijn film dan eindelijk beginnen. De eerste vijf minuten schatert de voorste rij het uit van het lachen, maar al snel is er alleen aandacht voor henzelf op het scherm. Ze hebben veel meegemaakt de afgelopen maanden. Bij de workshops maakten ze kunst met graffitiartiesten, liepen onder meer mee met de brandweer en politie en een van de jongens nam zelfs een rapnummer op met een producer. Uiteraard was daarbij veel aandacht voor zelfreflectie, empowerment en talentherkenning onder leiding van Derrick Leeuwin en Ludmilla Skinner, de Canidreamstaf voor wie de jongens ogenschijnlijk veel respect hebben. "Ze gaan er echt voor. Ze laten zich niet kennen, want ze leerden hoe belangrijk het is om door te zetten in het leven. Incasseren, kansen pakken en je talent benutten. Dat hebben de jongens echt heel goed gedaan." Volgens Quist moeten we ook niet vergeten dat het veelal om jonge jongens gaat. "Ze hangen voorheen misschien op straat of hebben een grote bek. Het zijn stuk voor stuk eigenlijk hele lieve jongens."