Oud-korfballers Ron en Linda Heemskerk blikken terug
DELFT – Wekelijks blikt Delft op Zondag met oud-sporters terug op hun gloriejaren. Deze week doen we dat met Ron (56) en Linda (44) Heemskerk.
Door: Jesper Neeleman
Ron en Linda zijn neef en nicht en niet de enige Heemskerkjes binnen de korfbalvereniging Excelsior. "Onze ouders maakten deel uit van een gezin van zes kinderen, die alle zes in het eerste van Excelsior speelden", vertelt Linda. Inmiddels spelen ook de kinderen van Linda en Ron bij Excelsior. In de B1, de D1, de A2 en het tweede. Zo blijft de naam Heemskerk almaar aan Excelsior verbonden.
"Ik zat al op korfbal toen ik net kon lopen", zegt Linda "Ik was al lid van Excelsior voordát ik kon lopen", gooit Ron er nog een schepje bovenop. Het kan altijd erger. Zo maakte hij meerdere clubgenoten eens wijs dat hij achter de kantine ter wereld was gekomen. "Dat geloofden ze. Wilden ze vervolgens weten waar dit dan precies achter de kantine was gebeurd, haha."
"Het was er als kind heel vertrouwd", zegt Linda. "Ik kende iedereen. Ik weet nog dat ik alle ouderen oom en tante noemde. Een hele familiaire toestand. We hingen er hele dagen rond. Gingen bramen plukken bij het gebouw van de Vogelwacht. Kropen door hekken, we speelden. En tussendoor hadden we ook nog weleens een wedstrijd."
Ron: "Als je uit zo'n korfbalfamilie komt en hele dagen op de club bent, dan voelt dat daar als kind heel vertrouwd. Het is bovendien een hele vriendelijke wereld. Nog steeds. Korfbal heeft weleens een truttig imago. Maar het is toch juist prettig om omringd te zijn door familie?"
Kleine kinderen werden groot en maakten hun debuut in het eerste. Linda al op 15-jarige leeftijd. "Ik weet nog dat al die spelers allemaal andere interesses hadden dan ik. Maar we hadden al gauw zó veel lol met elkaar. We zaten vaak met twaalf tot veertien meiden van de selectie in één kleedkamer. En ik voelde me er direct thuis." Ze hield het tot haar 27ste vol. Toen raakte ze in verwachting. Ron speelde van zijn achttiende tot zijn 37ste in het vlaggenschip. "Maar het was toentertijd allemaal geen topniveau", voegt hij er meteen aan toe. "We trainden twee keer in de week." Als hij even moe was, strikte hij zijn veters. Een oude truc die hij, naarmate de jaren vorderden, vaker toepaste.
Excelsior blonk verder uit in het verzinnen van redenen voor een feestje. "Of we vierden dat we niet degradeerden. Of we vierden dat we konden promoveren", zegt Linda. Zo zijn bij Excelsior de DOF'jes uitgevonden. "DOF stond voor Degradatie Ontsnappings Feest", legt Ron uit. Onderweg naar uitwedstrijden was het eveneens gezellig. "Het was weleens zo erg dat een trainer na een rit zei: 'Met jullie rij ik niet meer mee'. Hij kon er niet tegen", weet Linda nog. De selectie van Excelsior had ook de traditie om rotondes meerdere keren te nemen. "En bij stoplichten was het, als je de voorste auto was, altijd de sport om pas te gaan rijden zodra het licht op oranje sprong", weet Ron nog.
De spelers van toen zien elkaar tegenwoordig, nu ook hun kinderen weer bij Excelsior spelen, nog zeer regelmatig. "En ook als we elkaar al even niet hebben gezien dan is het altijd meteen weer gezellig. Als je zo'n lange tijd met elkaar deelt dan schept dat wel een verbintenis voor het leven", zegt Ron. Hij kan dan ook geen allermooiste herinnering noemen. "Excelsior is bijna mijn hele leven. Ik kan er boeken over vol schrijven."
Trainen zonder bal
Zoals die keer dat hij als trainer van de A1 zijn spelers, op 1 april, liet trainen zonder bal. "Had ik ze verteld dat dat een bijzondere methode uit de topsport was. Dat je, door zonder bal te trainen, je reflexen kon versnellen. Vooraf had ik allemaal andere mensen al geïnformeerd, dus die gingen er goed voor zitten. En de A1 heeft toen een kwartier lang oefeningen met een denkbeeldige bal gedaan." Linda: "Wat ik heel mooi vind, zijn herinneringen aan de momenten waarop ik op het veld stond, om me heen keek en letterlijk alleen maar mensen zag die ik ken." Ron stopte met korfbal toen hij 37 was en zijn broer Hans trainer werd. "Ik wilde het mezelf en ook hem niet aandoen dat ik dan steeds achteraan zou lopen. Steeds m'n veters strikken. Dus nam ik een wijs besluit." Hij mist het korfballen nog wel. "Als ik bij het eerste kijk dan zou ik zo het veld in willen stappen. Maar na één sprintje zou ik waarschijnlijk ook weer zo uit het veld willen stappen, haha."