Hoe gaat het met Leendert Steijger?
DELFT – Leendert Steijger (54) was naar eigen zeggen geen natuurtalent, maar door keihard te werken had hij toch dertien prachtige jaren bij Concordia.
Steijger begon in de jeugd van DHC. "In die tijd speelde Jan van Holst in het eerste. Destijds had je wat om van te dromen, want als je bij thuiswedstrijden ging kijken, zag je duizenden mensen de brug over de Brasserskade oversteken." Toch vertrok hij naar DHL. "Toen ik naar de Paulusmavo ging maakte ik nieuwe vrienden die bij DHL speelden."
- Had je veel talent?
"Niet echt. Na mijn overstap naar de senioren speelde ik in het vierde. Op enig moment bedacht ik dat ik het zo niet wilde. Daarom ging ik uren per week tegen de muur van de sporthal van het Stanislascollege trappen en stoppen. Uiteindelijk werden die inspanningen beloond en werd ik bij het eerste gehaald."
- Heb je daar heel je carrière gespeeld?
"Zeker niet. DHL zat in een negatieve spiraal en ik voelde nooit echt het vertrouwen. Op de TU kwam ik Theo van Leeuwen tegen, die trainer was bij Concordia. Hij benaderde studenten uit alle windstreken om een team te smeden. Dat zag ik wel zitten."
- Werd het een succes?
"Absoluut. Ik heb er dertien jaar, dus tot mijn vijfendertigste in het eerste gespeeld en met Mario Flipse vormde ik een berucht spitsenduo. Theo van Leeuwen leerde ons perfect samenspelen. Toen ik de overstap maakte speelde Concordia tweede klasse onderbond en toen ik stopte derde klasse KNVB."
- Hoe was de sfeer?
"Geweldig, Theo haalde de meest wereldvreemde gasten binnen. Zo gingen we na de wedstrijd regelmatig mosselen eten bij De Ruif, maar één van onze Brabantse teamgenoten had dat nog nooit gedaan. We vertelden hem dat ze met schelp en al opgegeten moesten worden en dat deed hij. Ook de rit met de paardentram na het kampioenschap was fantastisch."
- Wat zijn de mooiste herinneringen?
"Vooral dat ik het allemaal met mijn vader heb beleefd. Hij was er van het begin tot het eind altijd en het was altijd lachen met hem. Er stonden altijd mensen om hem heen en hij haalde de mooiste streken uit. Zo heeft hij Gerard Laurier nog eens heel de accommodatie door laten lopen op zoek naar een telefoon die werkte. Het was zo mooi om alles samen mee te maken. Ik vind het jammer dat mijn zoon Chris, die na drie gescheurde kruisbanden gestopt is met voetballen bij DHL dat niet mag meemaken. Hij heeft er nog harder voor gewerkt dan ik. Ik vind het wel leuk om de prestaties van mijn derde zoon Darby bij Den Hoorn te volgen."