BEC'er ben je niet voor even, maar voor het leven
DELFT – BEC mag als voetbalvereniging opgegaan zijn in DVC, de club blijft altijd leven. Op 1 mei 2016 wordt door een groepje rasechte BEC'ers de honderdste oprichtingsdag van de roemruchte Delftse vereniging gevierd.
Waar kunnen de initiatiefnemers van dit feest beter over hun voornemen vertellen dan in het BEC-museum van Cor van Rossum? "Moet je die bokaal eens zien", zegt hij, "is van puur zilver met kristal. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben ze hem onder de kantine begraven om hem bij de Duitsers weg te houden. Na de oorlog is hij opgegraven."
Het is het pronkstuk uit Van Rossums collectie, maar hij heeft nog veel meer: programmaboekjes uit de jaren '30, sjaaltjes, maar vooral ook foto's. Toevallig heeft hij er zojuist één aan de collectie toegevoegd: René den Os komt met een prachtige ingelijst exemplaar aanzetten. "Die heb ik van Martin Stoelinga gekregen om in de DVC-kantine op te hangen. Dat gaat natuurlijk mooi niet gebeuren, want hij hoort hier in het museum."
Inmiddels zijn ook Ronald de Vreede, Aad van Tuijl en Gerard 'Kei' Drevijn aangeschoven. De mannen zien elkaar nog twee keer in de week: vrijdagavond wordt getraind in een partijvorm en op zondag spelen ze voor de competitie. "Vaak zie je dat we jonge gasten van de mat spelen", zegt Aad van Tuijl, "alleen lukt dat maar twintig minuten en vervolgens worden we overlopen in de resterende tijd." "Het bijzondere is dat we één elftal hebben, maar dat er zevenentwintig man bij betrokken zijn", vertelt Ronald de Vreede. "Neem Kei Drevijn; hij is al vijftien jaar geblesseerd, maar is er altijd gewoon bij, al raakt hij geen bal." "Dat deed hij toen hij nog voetbalde ook al niet", voegt Van Tuijl, leider van een ander BEC-elftal, lachend toe. Drevijn wil daar toch wat tegenin brengen en vertelt hoe hij aan zijn bijnaam Kei komt. "We speelden tegen Wippolder en Chris Vaderloos was mijn directe tegenstander. Ik kopte alle ballen weg en dat was hij zo zat, dat hij op een gegeven moment zei: 'Hee kei, kap daar nou eens mee!' Sindsdien ben ik Kei."
Ondanks het feit dat hun vereniging in 1999 met DVC fuseerde, zijn de heren voornemens de honderdste verjaardag van hun BEC te vieren. "Want BEC was veel meer dan een voetbalvereniging", vertelt Cor van Rossum. "Het ging niet alleen om het sportieve aspect en dat is nog steeds zo. Het was een echte arbeidersvereniging waarbij op zondag hele families langs de lijn stonden. De saamhorigheid was heel groot en er werd binnen de vereniging veel voor goede doelen gedaan."
Dat het uiteindelijk misging met de club, kwam door een gebrek aan aanwas bij de jeugd en een teruglopend aantal seniorenelftallen, waardoor een fusie met DVC onafwendbaar bleek. "Ik heb deel uitgemaakt van de fusiecommissie", zegt Ronald de Vreede. "Waar er een paar jaar eerder nog tegen werd gestemd, hadden we in 1999 geen keus meer. Tijdens de afsluitende feestavond stonden volwassen mannen te janken. Wij hadden een prachtige accommodatie, maar een krimpend ledental, terwijl DVC goed bij kas zat en veel leden had. Piet van der Kruk dreef beide verenigingen in elkaars armen en we gingen onderhandelen. Daarbij hebben we voor elkaar gekregen dat de shirts blauw-wit bleven, het clubblad in het blauw werd gedrukt en we hebben duidelijk in de statuten op laten nemen dat het huidige DVC tot stand gekomen is door een fusie van BEC en DVC."
Wat wel duidelijk wordt, is dat BEC nog lang niet is vergeten. "Daarom vieren we op 1 mei om 00:00 uur dat de club 100 jaar geworden zou zijn. Dat doen we op 30 april vanaf 16.30 in de kantine van DVC met een buffet, waarbij alleen echte BEC'ers zijn uitgenodigd. Aanmelden kan via facebook en/of nu al bij het secretariaat via bec100jaar@hotmail.com of 015 212 07 83."
