Straattaal klinkt deze week uit: Gasthuislaan

Door Rianne Dekker

DINEKE VAN DER BURG
De rode draad in de loopbaan van Dineke van der Burg (60) noemt ze nieuwsgierigheid. Of het nou gaat over haar journalistieke carrière voor onder andere de Delftse en Haagsche Courant, of over haar huidige baan als innovatie manager bij Rijkswaterstaat. Of over alle uitstappen die daar nog tussen zitten, zoals een kopstudie Bedrijfskunde. Dineke zoekt antwoorden op kwesties die achter iedere job schuilen. Ze noemt zichzelf een bevlogen wereldverbeteraar, een klimaatpessimist en iemand met gevoel voor techniek maar geen echte techneut. En een trotse moeder van een tweeling van 14. Al sinds 1996 woonachtig in, zoals ze de Gasthuislaan treffend omschrijft, “het oog van de orkaan”. Een oase van rust in het roerige centrum van Delft.

Dineke, geboren en getogen Groningse, had op de middelbare school een bèta pakket en studeerde in 1988 af in de Culturele Antropologie. Tijdens deze studie deed ze vrijwilligerswerk bij het Derde Wereld Centrum. “Ik zat in de redactie van een, vonden wij, “landelijk” tijdschrift met een oplage van wel 300. Ik was een bevlogen wereldverbeteraar en vond schrijven leuk”.

In de journalistiek
Na haar studie vestigde ze zich in Amsterdam en ging daar schrijven voor een reclameblad. “Daarna solliciteerde ik bij alle kranten van Nederland en ging uiteindelijk in 1990 schrijven voor de Delftse Courant. Ik heb vijftien jaar in de dagblad journalistiek gezeten. Begonnen als gemeenteraadsverslaggever in Nootdorp/Pijnacker en Delft, en de laatste zes jaar als parlementair journalist. Daar moest ik onder meer schrijven over wat er in de Tweede kamer gebeurde vanuit de minister van Verkeer en Waterstaat”.
Op die manier deed ze kennis op over die onderwerpen. “Dit heeft me een baan als hoofdredacteur van een vaktijdschrift van de ANWB opgeleverd. Hierin kon ik inhoud, managen en organiseren combineren”. Ze volgde met interesse de artikelen die uit de hoek van Rijkswaterstaat naar het vaktijdschrift kwamen. Toen ze daar een baan als innovatie manager kon krijgen, greep ze deze uitdaging met beide handen aan.

Anti-age asfalt
Als innovatie manager op het gebied van wegenbouw werkt Dineke veel samen met de TU Delft en TNO. Zij en vele anderen spannen zich in voor de creatie van onder meer een asfalt verjonging crème. Ze legt uit: “In het streven naar duurzaamheid ontwikkelen we deze om als het ware de rimpels uit het asfalt te strijken, zodat het langer blijft liggen. Het uiteindelijke doel is naar honderd procent hergebruik van asfalt en geen CO2 uitstoot. Het recycling percentage ligt nu soms al op zestig procent”.

Actief pensioen
Dineke is trots op haar werk en wil nog wel zeven jaar door. Daarna ziet ze zichzelf niet achter de geraniums zitten. “Ik zou graag meer groen in Delft en de wereld zien en wil me daarvoor inzetten. In mijn huidige werk streef ik ernaar de aarde in tact te houden, en dat wil ik ook na mijn pensioen blijven doen!”.

SONJA SINT
Een vrouw met een mening. Korter en krachtiger kun je Sonja Sint (66) niet typeren. Bestuurslid van Zuidpoort, de belangenvereniging voor de binnenstad. Lid van de commissie van Ruimte en Verkeer van de stadspartij Hart voor Delft. Verzorger van het groen aan de Gasthuislaan en waarschuwer van onwetende toeristen die hun auto aan de Gasthuislaan willen stallen, waar het alleen parkeren voor vergunninghouders is. Haar klus campertje staat daar bijvoorbeeld. Mensen kennen haar niet in de laatste plaats van haar wandelingen in de stad met haar honderd kilo zware varken, sinds drie maanden wijlen Bob. En voor haar vijf kleinkinderen is ze “best wel fulltime oppas oma”.

Ooit is gesuggereerd of de actieve Sonja wellicht ADHD heeft? “Toen werd ik zo kwaad. Ik kan namelijk ook een hele zondag op de bank liggen hoor”, aldus de pensionado. In haar arbeidzame leven heeft ze uiteenlopende jobs gehad. Van grondstewardess tot horecamedewerkster in het Danstheater tot uiteindelijk instructeur groen op de praktijkschool Grotius College. 

Politiek
Sonja raakte geïnteresseerd in parkeerkwesties, zoals duidelijkheid in aanduiding via borden. “Dit gaat je persoonlijk aan, want het is bij jou op straat. Ik rolde de belangenvereniging in en voor je het weet ben je ineens penningmeester”. Ze begon zich te roeren op het politieke vlak. “Ze hoorden me daar vaak en er ontstond een wisselwerking. De politiek raakte in mij geïnteresseerd en ik in het politieke spel”. Om haar mening te ventileren maakt Sonja graag gebruik van Twitter.
Vanuit Zuidpoort zette ze zich met succes in voor een fatsoenlijk bouw ontwerp voor de Kruisstraat en tegen mixed parkeren. Ze begeleidt en informeert bewoners met bezwaren en houdt zich bezig met verkamering en airbnb. Ook pleit ze voor een parkeerkaart voor een groeiende groep die slecht ter been is, maar niet in aanmerking komt voor een gehandicaptenkaart. Vanuit Hart voor Delft maakt ze zich sterk voor veelal niet mondige Delftenaren, die zich nu niet gehoord voelen in de politiek.

Groene vingers
Ook in de straat geeft ze haar visitekaartje af. “Een hobby van mij is het verzamelen van zaadjes. Daarmee plant ik de hele Gasthuislaan vol. Ik heb een pomp gekocht, zodat ik alles water kan geven uit de gracht. Ik vind de biodiversiteit in de binnenstad ver te zoeken met al dat afvullen met scherp zand. Natuurlijk is dat makkelijk schoffelbaar, maar er groeit niks. Toen hier aan de Gasthuislaan rioolwerkzaamheden waren, moesten daarvoor ook bomen wijken. Ik heb toen gevraagd of er op die plekken wel goede teelaarde voor terug mocht komen, zodat er wat gezaaid kon worden. Een hele fijne ambtenaar heeft daar toen groen licht voor gegeven”.

De Gasthuislaan is een hele leuke straat vindt Sonja. “We gaan goed met elkaar om. Mijn buurvrouw Dineke woont al heel lang naast me en onlangs heb ik nog op de baby van Marijke gepast. Tijdens vakanties doen we elkaars planten en beesten. Het is een warme deken”.  

MARIJKE HESSELINK
Marijke Hesselink (30) is niet alleen verloskundige, maar ook “vrouwkundige”. Bovendien is ze moeder van een vier maanden oude dochter, Hettie. In haar vrije tijd -die heeft ze op wonderlijke wijze ook nog- maakt ze zelf kleding en doet ze aan quilten, borduren en haken. Alles bij elkaar genomen moet ze naar eigen zeggen uitkijken dat ze niet vier avonden per week haar echtgenoot Joost misloopt.

In 4-Havo wist Marijke het ineens: ze wilde verloskundige worden. “Ik denk dat ik het idee altijd al wel onbewust bij me heb gedragen. Ik doe het nu alweer vijf jaar. Het is een prachtig vak, waarbij je 1 op 1 bezig bent”. Hoewel prachtig, is het ook zwaar. Zeker als je zelf een kleintje hebt. Marijke: “Het nadeel nu bij bijvoorbeeld een oproepdienst is, dat je 24 uur thuis moet zijn, maar wel met een oppas. Gelukkig kan ik een beroep doen op familie en vrienden, en gaat Hettie vanaf januari naar het kinderdagverblijf”.

De Vrouwkundige
De zwaarte van het beroep eist bij veel verloskundigen hun tol. Het onregelmatige en de druk om werk en gezin te combineren, zorgt er volgens Marijke voor dat de gemiddelde werkduur van een fulltime verloskundige vijf jaar is. Op dit punt zit zij nu ook, maar van opgeven is bij haar geen sprake. “Je kunt in dit geval het of langzaam loslaten en op zoek gaan naar een andere baan, of minderen en het combineren met iets anders. Dat laatste heb ik gedaan. Ik werk nog steeds als verloskundige voor een kleinschalige praktijk in Pijnacker/Delfgauw, maar ben wel gaan minderen. Ik ben een opleiding gaan volgen voor hormoonzorgverlener, overgangsconsulente en consulente voor anticonceptie- en menstruatieproblematiek. Ik heb nu mijn eigen praktijk in Delft, “De Vrouwkundige” genaamd. De combi van regelmaat en autonomie is erg leuk en ook mijn ambitie”.
Het is dankbaar werken in haar praktijk. “Het hele menstrueren en overgangsverhaal is uit de taboesfeer geraakt. De vroegere cultuur van: “Je vuile was hang je niet buiten” is losgelaten en mensen zoeken openlijk hulp voor hun klachten. Mijn oudste cliënte is 72, mijn jongste 13”.

Festivals en klussen
En dan is er natuurlijk nog haar eigen gezin, Dochter Hettie, bij wiens bevalling Marijke haar verloskundigen-skills met succes heeft toegepast, gaat al gezellig mee naar festivals als Schippop en Waterpop. Soms blijft ze thuis onder de hoede van buurvrouw Sonja of de dochter van buurvrouw Dineke. Zo kunnen Marijke en Joost ook samen leuke dingen blijven doen. Daaronder valt ook het klussen. “Daarin hebben we elkaar echt gevonden”, aldus Marijke. “Joost woont hier nu zes jaar en in 2019 ben ik erbij komen wonen. We hebben samen het hele huis aangepakt. Van vloerverwarming aanleggen tot tegelen. En het resultaat mag er zijn!”

Ook meedoen?
Wil je ook samen met wat buren je verhaal vertellen in Straattaal? Mail dan naar: rianne@delftopzondag.nl of app via 06-40287100.