“Scout, dat ben je voor het leven”

Het is een echte scoutingfamilie: Dennis (52), Stijn (23), Floor (19) en Cato (16) Lutz zijn allemaal actief voor scouting Marco Polo Delft. Wat daar zo mooi en leuk aan is? “De groep voelt als een tweede familie.”

Door Esdor van Elten

“Wil je een keertje clown bij ons spelen?”, vroeg Annemiek, de vrouw van Dennis èn scout, in 1995 aan hem. Hij zei ja. “Daarna kwam ik er niet meer uit, niet meer uit de groep, en ook niet meer uit de relatie.” Hoe dat komt? “Het is het groepsgevoel. Bij scouting word je geaccepteerd zoals je bent. Je hoort erbij.” En zoals dat gaat, de ouders brengen die liefde over op hun kinderen. “Stijn, Floor en Cato zijn alle drie met de scouting opgegroeid. Inmiddels is Stijn leider bij de Scouts (11-15) en Floor is al vijf jaar leider bij de Esta’s (7-11). “Ik wilde op mijn veertiende al heel graag leiding worden”, herinnert ze zich. ‘” Ik was nog te jong. Tijdens het kerstdiner dat jaar ontvoerde de Estaleiding mij naar het stamhok en vroeg of ik limo-leiding wilde worden. Ik zat dus wel bij de leiding, maar er was altijd een oudere leider bij die de verantwoordelijkheid droeg.” Waarom wilde ze zo graag leiding worden? “Het is sowieso leuk om met kinderen te werken. Daarnaast heb ik autisme, en ik ben niet de enige. Die kinderen kan ik dus goed begeleiden, want ik begrijp hoe het is.”

Wereld op zich
“We zijn geen padvinders meer”, benadrukt Dennis. Scouting is een moderne organisatie die met zijn tijd meegaat, al blijven er natuurlijk altijd tradities, zoals het kampvuur. Marco Polo heeft ook zijn eigen tradities: als je je fiets vergeet loop je kans ‘m de volgende dag hangend in de boom terug te vinden. Wie wat langer met de Lutzen praat ontdekt dat scouting echt een wereld op zich is, met eigen jargon, zoals ‘opkomst’ (activiteiten) of ‘Opening’ (beginceremonie van een activiteit). En wereld mag je letterlijk nemen: scouting is internationaal. Zo zijn er uitwisselingen, kampen in het buitenland en natuurlijk de wereldjamboree en het ‘tri-camp’: “Dat is onze ze eigen mini-jamboree met scoutinggroepen uit Nederland, Zweden en Engeland, die eigenlijk dit jaar in Nederland zou zijn, maar vanwege corona toch nog een jaar uitgesteld is. “Scouting vergroot je wereld”, zegt Dennis. In meer dan één opzicht: “Je leert bij scouting gewoon ontzettend veel. En dan niet alleen vaardigheden als vuur maken, koken of EHBO, maar vooral ook omgaan met elkaar, samenwerken, leiding geven en improviseren.”

Van 24 tot Aat
Scouting is er voor alle leeftijden, ook voor volwassenen: Scouts van 18 tot 24 vormen de Stam, Daarna volgt nog de Stam+ “Van 24 tot Aat”, aldus Floor. Aat is in dit geval het oudste lid van Marco Polo, en hij is al ruim in de zeventig. Volwassenen kunnen leider worden/blijven, maar dat hoeft niet. Dennis is geen leider, maar organiseert wel de financiële acties waarmee de scouts proberen extra geld op te halen voor het onderhoud van het clubhuis, waarvan nu het dak lekt, en andere zaken die niet vanuit de contributie betaald kunnen worden. Heitje voor een karweitje, doen ze niet meer, maar wel andere dingen: “Zoals de fietsenstalling bewaken op Waterpop of helpen bij evenementen als de Mooi Weer Spelen en het Jazz Festival, naast de nodige andere acties.” Die acties zijn echt nodig, want de subsidie voor de scouting is nagenoeg nul. En karweitjes doen ze stiekem toch nog wel: “Zo hebben we geholpen met het onderhoud op een manege.”

Familiegevoel
Dat de term ‘tweede familie’ niet overdreven is, bleek wel twee jaar geleden, toen Annemiek, de vrouw van Dennis, overleed aan leukemie. “De groep vormde een erehaag tijdens de begrafenis en daarna hielden we hier op het clubhuis een bijeenkomst, met bier en bitterballen. Zoals zij het wilde.” Her en der in het clubhuis herinneren kleine dingen aan haar, zoals het beeldje van de bever dat Tom, één van de scouts, maakte. “Zo helpen ze je dragen.”

Dit jaar bestaat Marco Polo vijftig jaar. Tenminste, dat weten ze zeker: “Mijn vriendin, ook een scout van jongs af aan, kan zich de opening van het eerste clubhuis nog herinneren”, zegt Dennis. “Maar we kunnen geen oprichtingspapieren vinden” Dat is jammer, want vijftig jaar, dat komt in aanmerking voor een koninklijke erkenning. “Mocht iemand dus nog papieren hebben liggen, dan horen we dat graag”, aldus Dennis, die in de jubileumcommissie zit. Dennis verwacht niet snel met scouting te stoppen: “Wellicht dat ik mijn officiële taken te zijner tijd overdraag. Maar scout, dat ben je voor het leven.”