Hoe gaat het met Donny van den Bos?

DEN HOORN - Donny van den Bos (30) beleefde mooie tijden bij Den Hoorn, maar moest zeer tegen zijn zin in vroegtijdig stoppen...

- Hoe gaat het met je?
“Het gaat hartstikke goed. In november verwachten wij ons tweede kindje, daar zijn wij erg blij mee. Qua corona ben ik blij dat het nu voorbij is, ik heb moeite gehad met het thuiswerken. Fijn dat op zondag het standaard verzetje, voetbal dus, ook weer kan. Ik werk in een commerciële functie bij Exact Software, ik moet ervoor zorgen dat onze klanten vooral tevreden klanten blijven.”

Van den Bos werd op jonge leeftijd door zijn vader meegenomen op een zoektocht naar een geschikte voetbalvereniging: “Dat was vanaf het moment dat het mocht. Mijn vader heeft een verleden bij BEC, maar dat bestond toen al niet meer. Ik ben onder andere bij DHC geweest, maar het werd Wippolder. Daar heb ik alle hoogste jeugdelftallen doorlopen en op mijn vijftiende mijn debuut in het eerste elftal gemaakt. Ik heb bij Wippolder een mooie tijd beleefd en er een vriendschap met Jordy Krassenburg aan overgehouden. Ik heb er gespeeld tot mijn negentiende. Het werd tijd voor een volgende stap, mede ingegeven doordat veel spelers vertrokken. Ik wilde eerst naar Vitesse Delft, maar besloot om naar Den Hoorn te gaan. Het bleek een goed huwelijk te zijn, de combinatie van sportieve ambitie en gezelligheid lag mij wel. Ik kwam direct in het eerste elftal en werd op mijn 22ste al aanvoerder.”

- Vertel eens over die combinatie?
“Ik heb bij Den Hoorn twee generaties meegemaakt. De eerste was met Michael Righarts, Stefan Berkhout, Aldo Carta en Branco Balvers. Het was in mijn begin van mijn carrière, zij waren er al een tijdje op weg. Sportief hebben wij toen ongelooflijk veel finales gespeeld, vaak verloren, maar ook een promotie naar de Tweede Klasse meegemaakt. Wij trainden op vrijdag en daar keek je ‘s middag al naar uit. Vooral naar de gezelligheid na afloop. Zij hadden nog die ouderwetse voetbalhumor, ik heb in die tijd zo verschrikkelijk veel gelachen. Onder trainer Ronald Hes kwam een nieuwe generatie op, met Donny Slot, Bas de Joode en Robert-Jan Kuiper. Met dat team wonnen wij alles en zijn vanuit de Derde Klasse doorgestoten naar de Eerste Klasse. Het eerste jaar in de Eerste Klasse miste wij op een haar na een periodetitel voor promotie naar de Hoofdklasse. Sportief was dat een wereldtijd. Ik maakte daardoor ook stappen en ik ging op een veel hoger niveau spelen. Mijn heup ging echter steeds meer opspelen, daar kreeg ik echt last van. Als ik op zondag had gespeeld, kon ik soms op vrijdag pas weer trainen. Het was geen makkelijke beslissing en heb er lang over getwijfeld, maar kwam met mijn arts tot de conclusie dat het beter was om te stoppen. Ik was pas 27 jaar en had graag doorgespeeld tot mijn 34ste.”

- Wat voor speler was je?
“Een rechtsbuiten of spits met diepgang, goede trap en scorend vermogen. Derby’s haalde altijd het beste in mij boven. Ik heb een aantal keer tegen Schipluiden gespeeld, dat was heel speciaal met een paar duizend toeschouwers langs de lijn. Je hoorde soms niet eens je medespelers, zoveel geluid was er dan.”

- Wat doe je nu nog?
“Als mijn heup het toelaat speel ik in Vitesse Delft 3, met allemaal oud eerste elftalspelers. Verder houd ik mij als lid van de Technische Commissie bij Den Hoorn bezig met de selectie en stel de trainers aan. Het zijn drukke tijden, dit weekend kunnen wij kampioen worden bij Unitas ‘30. Er gaan 7 bussen naar Etten-Leur, dat is prachtig.” (RvD)