Straattaal klinkt deze week uit: Maria van Oosterwijckstraat

DELFT - De naam zegt het al. In deze rubriek komen bewoners van een straat aan het woord. Ieder met zijn of haar eigen verhaal. Dat kan bijvoorbeeld gaan over een levensloop, herinneringen aan de buurt zoals die vroeger was, een gevoel bij het wonen in de straat of een baan, hobby of prestatie. Verschillende verhalen achter verschillende deuren in de straat, dat is wat wij willen laten zien in Straattaal.

Door Rianne Dekker

Eus Wijnhoven

Hij woont op nummer 14, maar is daar ook vaak niet. Café De Engel aan de Markt is een goed alternatief om te zijn voor uitgever/schrijver Eus Wijnhoven (60). Op de locatie waar schrijver Kader Abdolah zijn afspraken ontvangt, zit hij vaak te werken en te lezen. “Ik ga nooit naar de kroeg zonder boek”. 

De naar eigen zeggen “manisch lezer” is altijd met taal bezig geweest. “Op mijn 16de heb ik Multatuli leren kennen. Ik ben gek van Multatuli en Hermans. Ik ben veel te veel boeken blijven kopen eigenlijk. Boeken zijn m’n leven. Ik heb er zo’n vierduizend, m’n boekenkasten redden het niet meer. Ik lees soms een paar boeken per week, ik moet mezelf naar bed dwingen. Slapen, dat is überhaupt zonde van je tijd”.

De tv staat dan ook maar beperkt aan op nummer 14. Eus heeft wel andere dingen te doen. Het schrijven van fictie bijvoorbeeld. De kroeg is daarvoor weer de perfecte inspiratie locatie. “Dan zit ik aan een tafeltje en hoor ik een stel praten. Dan zit ik gewoon mee te typen. Dit kun je fictionaliseren zoals je zelf wilt. Je ziet altijd bepaalde types voor je, er bestaat geen fictieboek zonder autobiografische elementen. Het moet kloppen. Mensen herkennen in fictie zichzelf. Hé, dat gaat over mij!”

Eus heeft een paar romans geschreven, die (nog) niet uitgegeven zijn. Hij zelf weet trouwens wel wat uitgeven is, al sinds 1995. Voor uitgeverij Noordhoff en Malmberg gaf hij natuurwetenschappelijke lesmethoden uit. Met een erfenis van een tante begon hij in juli 2020 zijn eigen kleinschalige uitgeverij GiST, die zich richt op auteurs van vijftig jaar en ouder. Het prachtig vormgegeven “Dwangarbeid in Duitsland” van Ted H.P. de Wolf is onlangs als derde titel verschenen. Eus geeft wel toe de kosten van het uitgeven onderschat te hebben. “Maar het is een prachtige hobby, ik hoef er niet rijk van te worden”.

Eus woont sinds december 1998 in de straat. “Toen we er kwamen wonen was de grond één en al klei. We hebben toen met de hele straat elkaar geholpen met tuinen en schuttingen realiseren. Het contact is goed. We hebben de drive om de mensen te leren kennen”.

Olaf van der Velden

“Met cijfers heb ik niet zoveel, het gaat mij om het verhaal erachter”. Olaf van der Velden (53) van nummer 12 kreeg ooit bij een afscheid in een bedrijf waar hij als financial controller werkte een Delftsblauw tegeltje met daarop deze tekst. “Natuurlijk heb ik een voorkeur voor cijfers, maar dat verhaal maakt het voor mij spannend. Wat gebeurt er binnen een onderneming, vereniging of stichting”. 

De geboren en getogen Delvenaar is drie dagen werkzaam als hoofd financiën bij Theater de Veste en bestiert gedurende de overige twee dagen van de werkweek zijn eigen bedrijf, gespecialiseerd in optimalisatie en digitalisering van onder andere financiële processen. Daarnaast doet hij al vanaf zijn 16de vrijwilligerswerk. “Ik vind dat niet meer dan normaal. Zie het niet als een verplichting, het is gewoon leuk, ik hou ervan mijn steentje bij te dragen aan organisaties en ben nieuwsgierig naar verschillende disciplines. Ik ben ooit begonnen bij de scouting Aymon, die bestaat nu niet meer. Ook heb ik gewerkt bij aangepast vervoer Delft en Stichting Robin Hood. Recenter zijn mijn bijdragen aan hockeyvereniging Hudito en momenteel bij Delft Bloeit en Omroep Delft, vroeger Stadsradio Delft, waar ik de reclame en marketing doe. De komende maanden krijgen we er naast de radio en de website ook tv bij, via Ziggo kanaal 46. Dan zijn we een volwaardige omroep. We zitten overigens te springen om mensen die de straat op willen, willen presenteren of helpen om adverteerders binnen te krijgen!”

Ook Olaf en zijn vrouw zijn bewoners van het eerste uur, vanaf december 1998. “Sindsdien helpen we elkaar in de wijk als dat nodig is, en zien we elkaar bij straat barbecues, met Sint Maarten en op verjaardagen en bij borrels. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar hebben een goede burenrelatie”.

Olaf is blij met het wonen in de rustige wijk Vrijenban, met de gezelligheid van het centrum op loopafstand. En ook voor wat betreft de wijk gaat het hem weer om het verhaal erachter. “De projectnaam van de wijk was Focuswijk. Vroeger zat op deze locatie de Optische Industrie, later Oldelft. Hieraan herinnert nog een kunstwerk aan het begin van de straat, dat gestaan heeft op het voormalig industrieterrein”.

Sebastiaan Bliemert

Ooit stak Sebastiaan Bliemert (46) rotjes af aan de Bieslandsekade en achter de Genestetstraat en liep stiekem door de antikraak in de optische industrie. De Bomenwijk was zijn jeugdbuurtje, waar hij ravotte met zijn broer en vriendjes. “En nu ben ik er neergestreken”, aldus de schooldirecteur van de school voor ICT van het ROC Mondriaan.

Hij heeft “zijn” buurt in achttien jaar geüpgraded zien worden. “De opgang naar de stad bij de Koepoortbrug, de nieuwe parkeergarage Koepoort, de omgeving van het zwembad, Hotel Hampshire. Waar het hotel staat was vroeger de Maria van Jesseschool, waar ik op gezeten heb. Deze is later afgebrand. Via de Prins Bernhardschool en uiteindelijk de Van Miereveltschool heb ik de basisschool afgemaakt”.

Sebastiaan is geboren en getogen in Delft. Hij zag het levenslicht aan de Rotterdamseweg en woonde van zijn 6de tot zijn 18de aan de Genestetstraat. Omdat het gezin met vier kinderen daar uit het jasje groeide, verhuisde het naar Delfgauw. Sebastiaan begon aan een studie Technische Bedrijfskunde in Rijswijk. Gedurende het behalen van zijn propedeuse leerde hij zijn huidige vrouw kennen. “Zij kwam uit een lerarengezin en dat wierp de vraag op of ik daar ook iets mee kon gaan doen. Dit hield in dat ik zo’n 25 jaar geleden het MBO onderwijs ben ingerold. Aanvankelijk gaf ik geografie in de opleiding toerisme -aardrijkskunde was het enige vak dat ik leuk vond- maar uiteindelijk ben ik schooldirecteur geworden van de school voor ICT. Daardoor ben ik een vreemde eend in de bijt, want ik ben de enige gamma in een techniekgezin”.

Sebastiaan is nu alweer zo’n 2,5 jaar directeur van de ROC Mondriaan vestiging aan de Tinwerf in Den Haag. Het onderwijs biedt hem vrije weekenden, waarin hij zijn hobby mountainbiken fanatiek kan uitoefenen. Buitensporten is sowieso zijn ding en waar kan dat beter dan in Zweden, met ruimte en relaxedheid. “Voor dit land hebben mijn gezin en ik een grote passie”, aldus Sebastiaan. Delft is voor hem echter thuiskomen. “Zeker op deze plek. Het is echt een fijne buurt, waar iedereen ok is met elkaar. Tegen dit huis liepen we min of meer bij toeval aan, toen mijn vrouw door de straat fietste na een teleurstelling door het niet-doorgaan van een andere woning. Geen seconde spijt van gehad!” 

Vindt u het als bewoner van een straat ook leuk om uw verhaal te vertellen in onze rubriek Straattaal? Mail dan naar: rianne@delftopzondag.nl of bel of app 06-40287100.