Bij nacht en ontij met Leo Quack

Vorige maand wenste ik u vanaf deze plek een prachtig nieuw jaar toe met de mededeling dat het onmogelijk minder kon zijn dan het afgelopen jaar. Helaas heeft de realiteit me ingehaald: toen we ter ere van mijn vijfenzeventigste verjaardag met Doris, kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen op Curacao vertoefden, sloeg het noodlot toe. We kregen te horen dat mijn zus Nel volledig onverwacht was overleden en vlogen na drie dagen alweer huiswaarts; niet echt het begin van het jaar waar je op hoopt. 

Afleiding
Daarnaast is er natuurlijk nog steeds heel weinig te beleven. ‘Gelukkig’ bracht de berichtgeving rondom de coaches van The Voice nog wat afleiding en ook Marc Overmars blijkt een viespeuk te zijn. Zul je net zien: hij is altijd buitengewoon zuinig en op het moment dat hij eens iets weggeeft, wordt hij erop afgerekend. Maar even zonder gekheid: het is natuurlijk in- en in triest dat deze lieden hun positie misbruiken door dit soort dingen te doen.
Ik moet wel zeggen dat het niets doen me inmiddels wel een beetje de strot uit gaat hangen. Nu we De Sjees hebben verkocht, heb ik nog wat minder uitjes. Hopelijk valt er snel weer wat te beleven en kunnen we bijvoorbeeld carnaval nog wel op kleine schaal vieren. Achteraf bezien is het, hoe vervelend het ook is, een goede keuze geweest om het bluesfestival van dit jaar al in een vroeg stadium af te gelasten. Gelukkig zijn we veel verplichtingen die we in een later stadium af hadden moeten zeggen niet aangegaan.
Verder stoor ik me nog steeds aan alle protesten tegen het coronabeleid. Niet alleen de demonstraties, maar ook onze volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer die het allemaal beter weten en de discussie alleen maar voeden. Ze hebben de grootste mond om tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van maart zeteltjes te scoren, maar het zou veel sterker zijn als ze in het belang van het land eendracht zouden uitstralen: samen de schouders eronder en die pandemie het land uit helpen.
Dan erger ik me ook aan de afhandeling van de toeslagenaffaire. Deze wordt onmogelijk gemaakt door mensen die nergens recht op hebben, maar wel een claim in dienen. Die mensen moeten zich schamen: dit gaat ten koste van de mensen die er wel echt onder hebben geleden.

Lichtpuntjes
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Denk aan de Olympische Spelen: het s toch bizar wat Ireen Wüst ook nu weer presteert. En onder die omstandigheden: ze mogen de deur niet uit daar. Als wij het Chinese beleid zouden hanteren, zou de hel hier helemaal losbarsten.
Verder kijk ik uit naar maandag, wanneer de band RockBoulevard voor het eerst optreedt in Kasteel de Wittenberg in Wassenaar. Toch mooi om te zien hoe Martin Reitsma de Nederpop weet te promoten. Ten slotte hoop ik dat de nachthoreca ook snel weer open mag en de uitbaters doen wat ervoor nodig is om open te mogen, ook al houdt dat in dat ze QR-codes moeten scannen. Dat is de enige manier om weer enigszins open te mogen, want aan de ziekenhuisopnames van de afgelopen week te zien, zijn we nog niet van corona af. Ik wens ze veel wijsheid en toestemming om open te gaan toe.