Dubbel Delft

'Tijdens het speelkwartier in de ochtend gaat het nieuws al snel rond: 'Er zitten stekelbaarsjes in de Voldersgracht!'. En dus spreken de drie vriendjes af voor na school om er te gaan kijken. Vriendje 1 heeft voor zijn verjaardag een schepnet gekregen en is dus degene die daadwerkelijk mag scheppen. Vriendje 2 weet - zijn vader is huisschilder - nog wel een mooi leeg blik in de schuur te staan waar de buit in bewaard kan blijven. Vriendje 3 gaat eigenlijk liever voetballen, maar is toch te nieuwsgierig om niet mee te gaan. En zo trekt het drietal op een mooie zomerse dag en dus in korte broek naar de Voldersgracht. Het bruggetje dat de verbinding vormt met de Markt lijkt een goede plek om de buit binnen te halen, lekker hoog. Maar ze komen tot de ontdekking dat je die hele kleine stekelbaarsjes eigenlijk niet goed kan zien op die afstand. En, vragen ze zich onuitgesproken af, zitten er eigenlijk wel stekelbaarsjes? Die jongen uit de zesde klas zei dat nou wel, maar heeft-ie de visjes ook echt gezien?...' Zo zou het begin jaren zestig gegaan kunnen zijn. Jongens van die leeftijd (en ouder?) zijn bijna altijd in voor avontuur, voor dingen doen, of ze nou mogen of niet. Als een magneet werkt water met visjes, heistellingen, boomgaarden, diepe donkere tuinen, een oude nog rijdende brommer, ijsschotsen lopen ('zullen we schotsie lopen?'), volkstuintjes, garagedeuren om tegen te voetballen, vissen, struiken en/of bomen waar een hut in past, brandbaar materiaal, hoge daken, gebouwen waar je niet in mag, bouwplaatsen. Tiemen vd Reijken legde de sfeer, de spanning bij de drie jongetjes aan de Voldersgracht geweldig mooi vast: 'de regisseur' die toekijkt en het beter weet, 'de doener' die voor de visjes moet zorgen en 'de helper' die geconcentreerd en half voorover gebogen staat te hopen dat er kleine visjes in zijn verfblik gaan komen. De eigenschap van een goede fotograaf: niet alleen kijken, maar vooral zien. Meegaan in de gedachtegang van de drie vissertjes, anticiperen op wat ze gaan doen, en hopen op dat ene moment. En dan natuurlijk hopen dat degene die zijn foto bekijkt, als print of in de Delft op Zondag, ook ongeveer dezelfde emotie uit zijn foto haalt. Dan zegt die foto weer meer dan de 389 woorden die deze rubriek lang is. (www.dubbeldelft.nl)