Henk de Witte en Full Speed zijn met elkaar vergroeid.
Henk de Witte en Full Speed zijn met elkaar vergroeid. "Jongens vragen of ik naar een andere club ga. Daar is absoluut geen sprake van, al zou ik een uitzondering maken als Sparta Rotterdam me vraagt." (foto: Roel van Dorsten) Foto: Roel van Dorsten

De fotograferende verzorger is bezig aan zijn afscheidstournee

sport

DELFT - Al zo'n kleine kwart eeuw is de verzorgerskamer van Full Speed het domein van Henk de Witte. Aankomende zomer trekt hij met een voldaan gevoel de deur achter zich dicht.

Door: Alphons de Wit jr.

Want verzorger zijn is zoveel meer dan alleen maar zorgen dat de trainer iedere zondag over zijn sterkste elf spelers kan beschikken: in de verzorgerskamer worden vaak ook de beste gesprekken gevoerd. "In die bijna vierentwintig heb ik heel wat jongens op de massagetafel gehad. Een groot aantal daarvan heb ik van jongs af aan op de club zien opgroeien. Vooral jongens die zware blessures hebben opgelopen, komen zo vaak bij je, dat de gesprekken niet alleen meer over het voetbal gaan. Op die massagetafel wordt lief en leed gedeeld. Soms geef je jongens tips, maar ook kom je door hun tips zelf tot nieuwe inzichten."
Maar dat is nog niet alles. "Want spelers vertellen je soms ook over hun moeilijke band met de trainer. Ze begrijpen niet waarom ze niet in de basis staan en geven weleens op hem af. Mijn antwoord is dan altijd dat zij er zelf voor moeten zorgen dat hij niet om hen heen kan. Als ze me zoiets toevertrouwen zal ik er nooit mee naar de trainer stappen, want wat in die kamer gebeurt, moet ook binnen die vier muren blijven."

Iets met een waterzak
De Witte is in zijn periode als verzorger een echte Full Speed-man geworden. Dat terwijl hij er min of meer bij toeval kwam binnenlopen. "In de jeugd heb ik bij Sparta gevoetbald en op enig moment werd ik door een vriend benaderd of het me niet leuk leek om 'iets met een waterzak te doen' bij een vriendenelftal bij Den Hoorn. Dat was leuk en omdat ik het voetballen ging missen, ging ik zelf ook meedoen. Toen dat elftal uit elkaar viel, stond ik voor een keuze: ging ik voor de selectie bij Den Hoorn of werd het wat anders. Mijn zoon Dennis speelde bij Full Speed en ik was al een tijd zijn leider. Alex Nieuwenhout vroeg me of het me niet leuk leek om daarheen te komen. Zijn redenering was dat ik bij Full Speed veel mensen kende, terwijl dat bij Den Hoorn veel minder het geval was. Daarom begon ik als reservekeeper en heb ik het zelfs nog tot een aantal wedstrijden in het eerste geschopt."
Zo'n dertig jaar geleden hing de 62-jarige verzorger zijn handschoenen in de wilgen. "Na een tijdje werd me gevraagd of ik geen leider wilde worden. Toen ik daar eenmaal zat, stopte de verzorger er na een tijdje mee. Dat leek me veel leuker en daarom ben ik cursussen gaan volgen. Ik ben begonnen als verzorger van de selectie, heb een aantal jaar met het tweede meegelopen en zit nu alweer zo'n tien jaar bij het eerste elftal."

Adviezen
In de lange periode als verzorgers passeerden heel wat trainers de revue. "Het beleid bij Full Speed is om in principe drie jaar met een trainer samen te werken; dat hebben ze niet allemaal gered. Ik denk dat ik er zo'n tien heb meegemaakt, waarbij met sommigen de klik beter was dan bij anderen. Sommigen namen al mijn adviezen blindelings over, terwijl anderen er niet veel mee deden."
Een waterzak is niet het enige dat De Witte bij zich heeft in de dug-out. "Ik maak ook al jarenlang foto's tijdens de wedstrijden. Dat vind ikzelf niet alleen leuk; ook de jongens vragen ernaar. Mij is twee keer door een rapporteur verzocht om ermee op te houden. Dan denk ik: 'wat is dit voor onzin? Ik doe er toch niemand kwaad mee?'. Ik ben er eens tijdelijk mee gestopt, maar erna gewoon weer begonnen."
Aan het eind van dit seizoen houdt de verzorger het voor gezien. "Ik speelde eind vorig seizoen al met het idee om te stoppen vanwege de gezondheid van mijn vrouw en gesprekken met mijn dochter. Het laatste zetje werd door mijn schoondochter gegeven. In de zomerstop was ze jarig en achteraf appte ze dat ze er zo van had genoten dat iedereen er was, zelfs haar schoonvader. Daar had ze gelijk in, want de zondag was inderdaad altijd míjn dag. Daarom heb ik begin dit seizoen bij het bestuur aangegeven dat ik ermee stop, waardoor zij genoeg tijd hadden om naar vervanging op zoek te gaan."
Die is inmiddels gevonden in de persoon van Tabitha Edelenbos. "Een gouden greep, denk ik. Ze is bijna afgestudeerd als fysiotherapeut en wil zich gaan specialiseren in de sport. Ik heb haar meegegeven dat ze vooral moet doen waar ze zich goed bij voelt en dat wat in de kamer gebeurt ook binnen de kamer moet blijven."
De Wittes mooiste herinneringen zijn het winnen van de Amstel Cup met het tweede elftal en het kampioenschap onder Pierre van Zinnen met het vlaggenschip. "Maar ook de sfeer binnen de club. Jurgen van Dorp weet dat zo mooi te verwoorden: iedereen heeft hier alleen een voornaam, waar 'ie ook vandaan komt. Verder verdienen alle vrijwilligers die de club zo bijzonder maken wat mij betreft een dikke pluim."