Hoe gaat het met Tim Nieuwenhout?

DELFT - Tim Nieuwenhout (34) speelde bij DHC vooral in het tweede elftal, maar boekte zijn grootste successen bij Full Speed.

Nieuwenhout begon als zesjarig jongetje bij de club waar vader Alex zijn carrière als speler afsloot. "In de F-jes speelde ik al met Ronald Besse en Frank Verhaar. In ons eerste jaar als senior haalde Dick Hooning Sander van Akkeren en mij bij het eerste. Daar speelden mannen als Dennis Bommelé, Dennis Vos, Michael van der Pot en Hans Turkenburg. Dat waren de mannen die de club al enkele jaren in de vierde en vijfde klasse draaiende hielden."

- Hoe beviel die stap?
"In het begin was het wel even wennen. We kregen op de training geen tijd om de bal aan te nemen, want dan kletsten ze erop. Ik heb twee leuke seizoenen gehad, maar besloot daarna te vertrekken. Joop Hoornweg, die als trainer kwam, snapte er niks van. Ik ging echter mijn broer Erik, die al een jaar speelde bij DHC speelde, achterna."

- Hoe ging dat?
"Ik kwam terecht in een groep met jongens als Kevin den Os, Rob Notenboom, Nick Keijzer, Marvin van der Krogt, Joris Aerns, Remy Kooijmans en mijn broer Erik. Niek Oosterlee was trainer. Ik speelde voornamelijk in het tweede, maar hier was ik ineens de man die er weleens inkleunde. Ik heb me weleens achter de oren gekrabd of het wel een goede overstap was, maar uiteindelijk heb ik er beter leren voetballen."

- Speelde je nooit in het eerste?
"Het tweede seizoen was Bert de Best trainer en speelde ik 's morgens in het tweede in de reserve hoofdklasse. 's Middags zat ik vaak bij het eerste op de bank. Als we voor stonden, speelde ik achterin, als we achter stonden voorin. Ik moest dan ballen op Rob Notenboom door koppen. Zo ook in de wedstrijd tegen Alphense Boys. Ik kwam erin bij een 3-1 achterstand, pakte binnen drie minuten een gele kaart, maar uiteindelijk werd het wel 3-3, waardoor we later kampioen werden."

- En toen?
"Na dat jaar ging ik, met wat gasten van DHC, terug naar Full Speed. Pierre van Zinnen was er trainer. We begonnen goed en wisten dat we kampioen gingen worden. Gedurende het seizoen groeide de supportersschare exponentieel. We bleven maar winnen en Pierre verraste altijd. Op een gegeven moment had hij de foto's van de tegenstander uitgeprint op A1-formaat en zei ie: "Ik heb de tegenstander geanalyseerd en van jongens die zó lelijk zijn, kunnen wij niet verliezen. Maar ook op andere manieren wist hij je te raken. We waren al kampioen en speelden op de dag na mijn verjaardag tegen Schipluiden. Hij zei: 'Als je er een potje van maakt, speel je nooit meer onder mij'. Uit een corner kopte ik de 1-0 binnen, maar binnen de kortste keren stonden we 2-1 achter. Vlak voor tijd kopte ik een vrije trap van mijn broer Erik binnen. Daardoor werden we ongeslagen kampioen."

- En de seizoenen erna?
"In de derde klasse speelden we aan het begin van het seizoen prachtig voetbal, maar verloren we wel. Uiteindelijk gingen we meer vanuit de omschakeling voetballen, waardoor we punten pakten en vierde werden. Aan het eind van het seizoen kreeg ik last van een jumpers knee. Ik ben het seizoen erna bij het eerste gebleven en ben een paar keer ingevallen. Het volgende jaar ben ik lager gaan voetballen. Inmiddels voetbal ik niet meer, maar volg ik het derde op de trainingsavond: ik ben voor mijn grote liefde Joyce naar Hendrik Ido Ambacht verhuisd en wil ik het weekend in verband met mijn drukke werk liever met mijn gezin doorbrengen."