Oud-sporter Jan Duijndam blikt terug

DEN HOORN - Wekelijks blijkt Delft op Zondag met oud-sporters terug op hun gloriejaren. Deze keer met oud-handballer, maar vooral ook handbalscheidsrechter, Jan Duijndam.

Door Marc Schapers

Jan Duijndam (63), is bijna 42 jaar lid van handbalvereniging DIOS (Doorzetten Is Ons Streven) in Den Hoorn. Hij werd in 2012 lid in de Orde van Oranje Nassau vanwege zijn verdiensten voor de club en voor zijn dorp Den Hoorn. Duijndam speelde jarenlang in het eerste herenteam met onder anderen zijn tweelingbroertje en nog drie broers. "De onderlinge rivaliteit was enorm, zodat het soms uitliep op 'moord en doodslag'. Als broers wil je natuurlijk niet voor elkaar onderdoen. Maar na de wedstrijd was alles direct vergeten en vergeven."
Over zijn loopbaan als speler, zegt hij: "Ik was niet bepaald een supertalent, ik vond de gezelligheid ook belangrijk en bleef na trainingen en wedstrijden tot in de late uurtjes hangen. Fanatiek was ik wel en speelde met veel inzet. Als je dat niet kunt opbrengen moet je het spelletje niet spelen. Bij DIOS vinden we gezelligheid belangrijk, maar in de wedstrijd stropen we de mouwen op en gaan we ervoor tot het eindsignaal. Onze tegenstanders wisten pas na de laatste minuut zeker of ze gewonnen of verloren hebben."
In zijn beste seizoen haalt zijn team op één wedstrijd na de bekerfinale. "Ze zagen ons een beetje als die boeren uit Den Hoorn, maar toch speelden we in de Vliegermolen in Voorburg om een plaats in de finale. Ik weet niet meer tegen wie en verloren uiteindelijk dik. Misschien maar goed ook. In de finale had een eredivisieploeg ons waarschijnlijk van het veld 'geveegd'. Quintus en Schipluiden waren voor mij speciale ploegen om tegen te spelen omdat ze uit de buurt kwamen. Schipluiden mocht niet van ons winnen en dat gebeurde ook niet vaak. De wedstrijd tegen Quintus noemden we de streekderby. Dat was fantastisch om mee te maken."
Na vier knie-operaties eindigt zijn actieve handbalcarrière. "Als vereniging met een aantal teams die op een zeker niveau spelen, zoals DIOS, moet je een bondsscheidsrechter leveren. Zo niet, dan kan de bond zelfs een team terugtrekken. Dus min of meer uit nood geboren ben ik op cursus gegaan en scheidsrechter geworden."
Was zijn spelerscarrière bescheiden, zijn scheidsrechtersloopbaan is indrukwekkend. In het begin beleeft hij weinig lol aan het fluiten. "Je mist nog de ervaring en je krijgt een berg ellende over je heen. Iedereen die langs de kant staat weet het beter. Op gegeven moment kom je op een punt dat het voor jezelf ook een wedstrijd wordt. Je probeert binnen de spelregels er alles uit te halen om die wedstrijd toe een goed einde te brengen. En als dat lukt wordt het nog leuk ook."
Hij floot de eredivisie en was tot zijn vijftigste internationaal scheidsrechter. "Handbalwedstrijden fluit je vaak als duo. Ik ben met Ruud Henneman, een jongen van Quintus, opgeleid tot een goed op elkaar ingespeeld koppel. Samen hebben we heel veel nationale en internationale wedstrijden gefloten. Henneman was nogal strikt en keurde een keer in een afgeladen zaal in Luik in de laatste seconde een doelpunt af, dat de winnende had moeten worden. Het publiek was des duivels. We zijn onder politiebegeleiding het veld afgegaan."
Ze floten het WK voor militairen in Caïro. "Een bijzondere ervaring. In een hal helemaal vol militairen. Die zaten daar volgens mij niet uit vrije wil, maar waren naar binnen gejaagd. Het toernooi werd in de gehele Arabische wereld uitgezonden. De dag na de wedstrijd herkenden de taxi-chauffeurs ons van de TV. Egypte was ijzersterk en won. Een jaar later kwamen we dezelfde spelers tegen op de Haarlemse Handbalweek, niet als militairen, maar nu als het nationale team." Volgend jaar fluit hij 40 jaar. "En ik ga door als bondsscheidsrechter, zolang ik het nog leuk vind. Aan de andere kant is het natuurlijk wel belangrijk dat er een nieuwe aanwas van jongeren komt."