Ronald de Vreede genoot van zijn tijd bij BEC en heeft het erg naar zijn zin bij DVC zondag.
Ronald de Vreede genoot van zijn tijd bij BEC en heeft het erg naar zijn zin bij DVC zondag. "We zijn vrienden voor het leven." (foto: Roel van Dorsten) Foto: Roel van Dorsten

Hoe gaat het met Ronald de Vreede?

sport

DEN HAAG - Ronald de Vreede (51) begon bij BEC en speelt er nu nog steeds.

Als 6-jarig jongetje wilde De Vreede, net als zijn vader, graag lid worden bij Delfia. "Maar dat zag hij niet zitten, omdat het ver weg was, want wij woonden in het Heilige Land. Mijn vader werkte bij Bavelaar met ome Piet van Berkum en Chris Lam. Toen ome Piet vroeg of ik bij BEC wilde komen spelen, vond ik dat heel stoer klinken."

- Hoe beviel het?
"Het werd al snel duidelijk dat BEC een heel hechte vereniging was, waarbij het niet uitmaakte of je goed kon voetballen of niet. Ik begon nagenoeg tegelijk met Ger Dekker en speelde verder onder anderen met Dirk van Puffelen, Peet den Os en Johan Rooijakkers."

- En in de senioren?
"Toen ik 18 was, kwam Pieter van der Hoeven onze kant op. Die jongen kon zo goed voetballen. Ik stond dan ook niet standaard in het eerste elftal, want ik streed met hem, Dennis van Berkum en Rene den Os, de beste speler met wie ik ooit heb samengespeeld, voor een plek."

- Wat herinner je je het best?
"Dat is de nacompetitiewedstrijd tegen Excelsior '20. We stonden met 3-1 achter en toen Kei Drevijn en ik invielen werd er wat lacherig gedaan. Niet veel later gaf Kei de voorzet voor de 3-2 en ikzelf kopte de 3-3 binnen. De avond ervoor was Ger Dekker, die eigenlijk in de spits zou spelen in beschonken toestand van zijn fiets gevallen, nadat hij bij Vitesse Delft was geweest. Ik rende meteen op hem af om het met hem te vieren."

- Onder welke trainers heb je gespeeld?
"In de jeugd heb ik ontzettend veel geleerd van Pierre van Zinnen. Bij de senioren onder anderen Peet van der Helm en Leen Drevijn. We hebben een geweldige tijd gehad, nog steeds trouwens."

- Hoe dat zo?
"Na de fusie met DVC in 1999 ben ik gestopt met selectievoetbal en zijn we met een aantal jongens in een lager elftal gaan voetballen. We trainen elke vrijdagavond, wat echt een mooie afsluiting van de week is, en spelen op zondag een wedstrijd. We zijn zo'n hechte groep, dat er ook zo'n elftal langs de lijn staat. Voor mij was één jaar heel bijzonder."

- Waarom dan?
"Omdat er één seizoen was, waarin mijn zoons Jeremy en Wesley tussen twee clubs inzaten, waarin zij meededen. Toen vormden we met zijn drieën het middenveld. Maar ook zonder hen is het fantastisch. We steunen elkaar onderling door dik en dun, gaan weekends weg met elkaar en verzaken nooit. We zijn echt een vriendenelftal."