Hekkensluiter DHC houdt de moed erin en hoopt op betere tijden

DELFT - In 2005 sprak toenmalig Feyenoord-trainer Ruud Gullit de woorden ‘Ik ben niet te benijden’. Datzelfde geldt voor John de Letter, die afgelopen zomer voor de tweede keer als trainer aan de slag ging bij zijn jeugdliefde DHC. 

Door Alphons de Wit jr. 

De Letter maakte deel uit van de Gouden generatie, die in de jaren ‘80 onder leiding van Guus Haak furore maakte door algeheel amateurkampioen te worden. Dergelijke successen zijn een kleine veertig jaar verder ver te zoeken. DHC speelt als eersteklasser op een nog alleszins acceptabel niveau, maar de resultaten houden niet over: in de dertien tot op heden gespeelde wedstrijden werd nog geen punt gepakt, kwamen de Delftenaren acht keer tot scoren en wisten de tegenstanders negenentachtig keer het net te vinden.

Moeilijke start
Dát er een elftal staat, is grotendeels op het conto van De Letter te schrijven. Immers, vlak voor het einde van de overschrijvingsperiode raakte DHC op één speler na heel haar selectie kwijt. Binnen een week had De Letter een hele selectie bij elkaar gehaald.
“Dat de start wat moeizaam zou zijn, had ik wel verwacht”, geeft de oefenmeester eerlijk aan. “Die jongens hadden nog nooit samengespeeld en dan duurt het toch wat langer dan het elftal staat. Maar dat het er op dit moment zo voor zou staan had ik ook niet verwacht. Sterker nog: in die eerste maanden waren de nederlagen nog van een acceptabel niveau. De uitwedstrijd bij Nootdorp en de laatste drie wedstrijden eindigden allemaal in dubbele cijfers.”
Dan is het logischerwijs niet makkelijk om je spelers te blijven motiveren. “Maar we doen ons best om het zo leuk mogelijk te houden. Ik probeer de trainingen zo aantrekkelijk mogelijk te houden en de sfeer goed te houden. Bijna al die gasten hebben in de jeugd al bij DHC gespeeld en dan mag je verwachten dat ze toch wel een balletje kunnen raken. Verder doen we ons best om elke wedstrijd met een zo goed mogelijk plan aan de aftrap te verschijnen. Misschien zal het niet tot winst leiden, maar het zou mooi zijn als we de tegenstanders kunnen verrassen. Zo proberen we het afhankelijk van de spelers die beschikbaar zijn ook weleens in andere systemen. Het positieve is wel dat we bijna wekelijks complimenten krijgen voor de manier waarop we blijven voetballen. Daarnaast houden we het ook netjes.”

Nieuwe ervaringen
Ondanks al zijn ervaring leert De Letter dit jaar ook nieuwe dingen. “Zo heb ik geleerd tegen mijn eigen principes in dingen te accepteren. Ik ben een sportman, wil alles winnen, maar dat wordt dit seizoen natuurlijk lastig. Het is even slikken, maar ik ben wel op een punt dat ik dat in mentaal opzicht kan accepteren. Ik blijf ook doorgaan; dat geldt niet voor alle spelers. Ik snap dat het zwaar is en dat het als trainer ook anders is om zulke nederlagen te lijden dan als speler.”
 Om het seizoen op een goede manier af te sluiten, heeft De Letter nog enkele doelen voor het seizoen. “We zitten nu precies op de helft van de competitie en hebben alle tegenstanders dus al een keer gehad. Het zou leuk zijn als we in het vervolg nog wat punten zouden halen. Daarnaast blijven we inzetten op het groepsgebeuren, zodat we de competitie op een goede manier kunnen uitspelen.”

Plezier erin houden
Uzuell Koempai is één van de spelers die zich afgelopen zomer bij de selectie van DHC aansloot. “Ik speelde op dat moment voor een club in België, maar ik was geblesseerd en het liep daar niet zo lekker. Anass Attahari vertelde dat hij bij DHC ging voetballen en vroeg me of ik daar ook voor open stond. Ik heb hier in de jeugd al gespeeld en ik had wel zin in wat nieuws. Daarbij wilde ik zo snel mogelijk fit worden.”
Tot op heden verloopt het seizoen nog niet zoals de middenvelder had gehoopt. “Aan het begin kwamen we samen en de meeste spelers hadden nog nooit met elkaar samengespeeld. Dan kost het natuurlijk even tijd voor je aan elkaar gewend ben. Voor we zover waren was de competitie al begonnen en we weten natuurlijk hoe we er nu voorstaan. Als team moeten we nog stappen maken, maar dat wordt lastig als er jongens weggaan. Ik neem ze niets kwalijk, want het is natuurlijk ook niet leuk om elke wedstrijd te verliezen, de laatste weken zelfs met dubbele cijfers. Jammer is het natuurlijk wel.”
Koempai zelf heeft zijn eigen manier om zich te blijven motiveren. “Want voetballen is het leukste wat er is. Daarnaast ben ik geen opgever en zal de trainer op me blijven kunnen rekenen. Daarnaast is het mijn doel om weer helemaal fit te raken. Daar doe ik veel aan en voetbal is daar één onderdeel van. Hopelijk leidt dat in de komende maanden nog tot wat punten; dat zou het nog leuker maken.”