Marvin van der Krogt, blij met de mooie herinneringen en vriendschappen voor het leven. (tekst en foto: Roel van Dorsten)
Marvin van der Krogt, blij met de mooie herinneringen en vriendschappen voor het leven. (tekst en foto: Roel van Dorsten)

Hoe gaat het met Marvin van der Krogt?

Algemeen

DELFT - Bij Marvin van der Krogt (39) ging plezier hebben hand in hand met presteren.

- Hoe gaat het met je?
“Het gaat goed. We hebben geen last gehad van corona. Onze zoon Maes is in juli 2019 geboren en omdat wij veel thuis hebben gewerkt tijdens de eerste lockdown, was het een cadeautje om hem te zien opgroeien. Al was het wel vervelend dat wij toen minder familie en vrienden hebben kunnen zien dan normaal. Ik hoop één dezer dagen voor de tweede keer vader te worden, mijn vriendin is bijna uitgerekend. Dus ja, het gaat goed. Ik werk als voorzitter Jeugdbeschermingstafel voor vijf gemeenten in de regio Haaglanden. Dat levert soms beladen gesprekken op, maar ik doe dit werk al zeven jaar met veel passie.”

Van der Krogt werd naar eigen zeggen op de middenstip van DHC geboren: “Iedereen denkt dat mijn vader het DHC-bloed heeft, maar de familie van moederskant is een echte DHC-familie. Wij zaten iedere week bij DHC. Echt begonnen op 5 jarige leeftijd bij de trainers Tinus Stok en Sjef Dooijenburg. Alle jeugdafdelingen bij DHC doorlopen. Een bijzondere mooie tijd gehad, met onder andere jeugdkampen en buitenlandse toernooien. Ik was niet bovenmatig getalenteerd, maar kon wel altijd aanhaken.” 

- Hoe was dat in de senioren?
“Een beetje hetzelfde verhaal. Ik ben zelfs in het derde begonnen en heb nog zo’n twee jaar in het tweede gespeeld voordat ik in het eerste elftal kwam. Dat was onder trainer René van Delft. Hoewel ik toch nog zo’n 40 wedstrijden in het eerste heb gespeeld, kwam ik voornamelijk uit voor het tweede elftal. Daar speelde ik met mijn vrienden Erik Nieuwenhout, Michael Clavan, Steven Suiker, Joris Aerns, Robert Eckhardt, Rob de Ruiter, Mark van der Kaaij en Sjors Brouwer. Zij zijn vrienden voor het leven geworden, ik spreek nog regelmatig met hen af. Ik vond de combi van plezier hebben en presteren belangrijk. Ik kan mij herinneren dat wij tijdens de warming up letterlijk de polonaise liepen om tijdens de wedstrijd er vol voor te gaan.”

- Je besloot om DHC te verlaten?
“Ja, en ik niet alleen. Wij hadden het gevoel dat wij als echte DHC-jongens niet gewaardeerd werden, er kwamen steeds meer spelers van buitenaf. We zijn toen uitgewaaierd naar met name Full Speed en DHL. Ik ben met Joris en Mark naar DHL gegaan. DHL was een geheel andere, maar zeer warme vereniging, al werd over een verloren wedstrijd niet rouwig gedaan. DHL was toen op sterven na dood, maar de club leeft gelukkig weer. Sportief was het wisselend, er ging geen jaar voorbij dat wij nergens om speelden. Ik heb er twee degradaties, een promotie en een kampioenschap meegemaakt. Bij DHL gedurende zo’n 11 jaar een heel leuke tijd beleefd; met zijn allen de stad in, de kerstdiners, ‘trainingskampen’ in de sneeuw en Barcelona, dat zijn mooie herinneringen.”

- Wat voor speler was je?
“Een centrale verdediger, fysiek sterk. Kopsterk ook, maar technisch niet heel fijn besnaard. Ook organisatorisch sterk. Dat zal ik wel van mijn vader hebben, vroeger werd de wedstrijd na afloop in de auto nog een keer gespeeld. Mijn vader was mijn trouwste supporter, hij reed van hot naar her en altijd aanwezig. Bij zijn verjaardag krijg ik app’jes met ‘Gefeliciteerd met ‘Hoog op’ of ‘Sluit aan’, haha.”

- Wat doe je nu nog?
“Hardlopen én hiittrainingen. Ik heb, met de familie Suiker, de marathon van New York gelopen en onlangs de marathon van Rotterdam. En ik ga binnenkort in het interim-bestuur van DHC, dat naar de toekomstmogelijkheden van de club gaat kijken.”