Klassieker op Zondag: La vita è Bella!

DELFT - De klassieker liefhebbers die ik voor de krant spreek, vragen vaak of ik er zelf één heb. Nee helaas, geen Plymouth Barracuda, Alfa Junior of zelfs maar een Eend. Maar ik heb wel een Benelli Bella, mijn Italiaanse liefje.

Ik zag hem staan in Utrecht, op de Oude Gracht, dit scootertje dat meteen mijn hart stal door die jaren tachtig styling: strakke lijnen, vol synthetisch plaatwerk, en oranjerood. De eigenaresse zei dat ze heel lang gezocht had naar dit unieke brommertje en had er flink voor betaald. Thuis tikte ik zonder verwachting een zoekopdracht in op Marktplaats. Eén van de twee hits was een complete rijdende Bella voor 100 piek. Niet nadenken, meteen bellen. Ik kreeg Frans aan de lijn, een vriendelijke pensionado die het brommertje had gekocht voor zijn kleindochter. Maar die had haar zinnen gezet op een glanzende Vespa en wilde er sowieso niet dood op gevonden worden.

Sex appeal
Het thuisfront vond het een geinig ding, maar toen ik de Bella grootmoedig aanbood omdat de scooter van dochterlief niet wilde starten, wees ook zij dat spottend van de hand: 'Ik ga wel met de tram, ik wil niet voor gek staan op school!' De sex appeal van de Bella was blijkbaar niet voor de jeugd zichtbaar. Maar daar vergiste ik me in. Bij het eerste ritje dat ik maakte, kwam ik stil te staan voor de geopende brug, naast een tiener op een nagelnieuwe Vespa. Hij keek naar beneden, schuin langs zijn bontkraag en monsterde de Bella met een scheef lachje. Ik wachtte op een sarcastische opmerking, maar hij zei: 'Ruilen? Ik méén het, man!' Misschien is de Bella toch meer een ding voor jongens.

Nostalgie
Er gebeurt altijd iets met me als ik de Bella uit de schuur trek. Alsof iemand een moorkop voor me meegenomen heeft, of dat er een blije labrador-pup op me af rent. Vreugde, vrijheid, het leven is ondanks alles gewoon oranje en het pruttelt. La vita è bella, dat werk. Op die brommer ben ik weer zestien. Ik herinner me de jongens met wie ik samen reed, cowboys op ijzeren paarden. En de meisjes natuurlijk, die naar mate hoe stevig ze zich vasthielden achterop, lieten weten wat ze van je vonden. Ik verkies de mystieke wolken van de nostalgie boven het echte werk, als ik eerlijk ben. Maar op de Bella heb ik ook toekomstvisioenen. Ik zie mezelf rijden met een tas vol groenten uit een volkstuintje, of met een viskoffer en hengels. Zo'n krom mannetje op een brommertje, kop in de wind, waarvan je denkt als je hem ziet rijden: Wat zou er nou nog in z'n ouwe baas omgaan? Nou, in dit geval is die knar dan vast domweg gelukkig op zijn Bella!

Oproep
Voor deze rubriek zijn we op zoek naar vrouwen (!) en mannen met een klassieker, die het leuk vinden om hier iets over te vertellen. Mail me, en dan kom ik graag langs:
ronkampers@gmail.com