Veilig aan mama's hand, met papa vlak erachter, na een gezellig etentje bij Simonis in Scheveningen. Het leven was goed...
Veilig aan mama's hand, met papa vlak erachter, na een gezellig etentje bij Simonis in Scheveningen. Het leven was goed... Foto: Justyna van Grootveld

Julie Neeleman: de kleine grote levensgenieter die veel te kort mocht genieten

Algemeen

DELFT – Werelds beste paardje van stal is vorige vrijdagavond vertrokken. Julie Neeleman werd bijna vier jaar. Haar uitvaart, dit weekend, is haar laatste feestje.

Door: Jesper Neeleman

Julie was een lief, bijzonder, rustig, zorgzaam, meelevend, fantastisch, liefdevol, onschuldig en geweldig meisje. Onze dochter, die iedereen zoveel vreugde bracht en die zelf zo van elke minuut op aarde genoot... Waarom is zij nu naar 'de sterren'? Die vraag houdt ons als ouders en honderden anderen sinds vorige vrijdagavond bezig.

Diepe slaap
Het leven was goed, totdat ik Julie even na elf uur 's avonds wilde wekken om nog even naar de wc te gaan. Ze was in diepe slaap, dacht ik, toen ik haar de trap aftilde. Ze was overleden, bleek later. Een 'onverklaarbaar overlijden', noemden de specialisten het. De droom die we leefden werd in één klap een nachtmerrie. Maar we kúnnen nog dromen.

Jouw dromen zullen nooit meer uitkomen, Julie. Je wilde nog zoveel. Je was vorige week nog aan het wennen op de kleuterschool. Wat wilde je graag leren lezen en schrijven. Je kon je eigen naam al schrijven. Maar je wilde verhalen schrijven. Je kon zo mooi en aandoenlijk dansen. Maar je wilde beter leren dansen. Als je later groot was, zou je ballerina worden. Je wist het zeker.

Je zorgde altijd voor je knuffels. Luisterde naar hun hartje. Plakte ze vol pleisters, als ze 'dertig kilometer koorts' hadden. Maar je wilde meer. Je wilde mensen beter maken. Je wilde later dokter worden. Dat was je ook al een beetje. Want je maakte mensen beter. Je bracht vreugde in zoveel levens. Met jouw uitstraling, je blije blonde koppie, je gekke grapjes en mooie opmerkingen, vrolijkte je iedereen op.

Nooit vergeten
Die vreugde heeft plek gemaakt voor intens verdriet. Verdriet dat nooit zal verdwijnen. Helaas ben jij wel verdwenen. Het enige dat wij als ouders kunnen doen is jou nooit vergeten, je blijven herinneren. Daarom wil ik iedereen laten weten wie je was en hoe geweldig je was. Jouw veel en veel te korte leven op aarde mag niet voor niets zijn geweest. We moeten leren van jouw kinderlijke wijsheid en onschuld.

Jouw leven begon op donderdag 22 mei 2014. Ik weet nog waar ik was toen je jouw komst aankondigde. Ik was voor een interview voor Delft op Zondag in de Kabelfabriek geweest en zat op m'n fiets, terug naar de Energieweg. M'n telefoon trilde. Je mama belde. Jij kwam eraan. Ik liet alles vallen en racete naar huis. Daar werd jij die avond geboren. In ons bed. In onze kamer. Dezelfde kamer waar jij afgelopen vrijdagavond werd gereanimeerd. En na tevergeefse pogingen weer bij jouw fantastische mama in de armen lag. Zoals je daar ook bijna vier jaar geleden in mama's armen lag. Toen levend, nu dood. En wij? We waren die donderdagavond in mei de gelukkigste mensen op aarde. Het was de eerste keer dat ik ervoer wat tranen van geluk waren. Nu huil ik ook, maar geluk is ver te zoeken. Ik voel een verdriet zoals ik dat nooit eerder heb gevoeld.

Perfect
Maar dat is nu, het leven van ná 20 april. Er is ook een leven van voor 20-4-2018. Dat leven was goed. Jij was meteen al zo perfect. Je dronk goed. Sliep goed. Je voelde je lekker. Lachte al voordat je zou moeten kunnen lachen. Je wilde het ons niet lastig maken, zei je oma altijd over je. Je was ons nooit tot last, inderdaad. Integendeel.

Je was behulpzaam. Zorgzaam. Je wilde met alles helpen. Elke avond op het aanrecht. Helpen met koken. En proeven. Of papa helpen met klussen. Mama helpen met schoonmaken. Samen de konijnen verschonen. Helpen met het verzorgen van je zusje Anouk. 'Ik ben je grote zus, Anouk, ik kan jou heel veel leren', zei je laatst, terwijl je om haar nek hing, zoals je dat zo lekker wild kon doen.

Je hielp zelfs met het samenstellen van deze krant. Elke dinsdag werkte ik 'vanuit huis', met jou aan m'n zijde. Samen gingen we op stap. We maakten foto's. Gingen op reportage. Je zat erbij tijdens interviews. Helaas nog niet in je 'waarom?-periode'. Je sloeg op m'n toetsenbord, want je wilde ook 'stukjes tikken'. Als papa moest bellen was je stil. We gingen samen eens naar een persmomentje in het winkelcentrum Dasstraat, waar een WhatsApp-alert-bordje werd opgehangen. Jij wilde helpen. Ik zette m'n spiegelreflexcamera bij jou op schoot, toen je in je buggy zat. Je wist daar wel raad mee. Drukte achter elkaar op het zilveren knopje. Je maakte een mooie foto vanuit een fraai perspectief. Jouw foto werd tachtigduizend keer afgedrukt op pagina 3. Foto: Julie Neeleman, stond erbij. Wat was en bèn ik trots. Je was net anderhalf jaar oud en al officieel persfotograaf.

Kletskous
Je was een spraakwaterval. Je eerste woord was 'lekker'. Toen 'mama'. Enkele woorden later volgde 'papa'. Je leerde snel en veel. Je werd een kletskous. Je stelde vragen. Onophoudelijk. Je stelde op één dag meer vragen dan sommigen in één jaar. Waarom dragen konijnen geen broeken? Wat is dat voor een vogel? Geeft dat niet? Wat voor dag is het vandaag? Wat gaan we allemaal doen? Je vragen hielden nooit op. Daardoor was je zo slim. Wist je ontzettend veel. Je had nog zoveel meer willen leren.

Je wilde dokter worden. Vorige week dinsdag, de laatste keer dat ik je ophaalde bij de peuterspeelzaal het Melktandhofje, was je aan het voetballen met Liz. Zij viel. Je liet de bal rollen. Die was voor nu onbelangrijk. Je stapte op Liz af. 'Heb je pijn?', vroeg je haar, met je lieve, zachte stemmetje. Het was vertederend. Als wij even niet lekker waren, trok je je doktersjas aan en ging je ons beter maken. Waarom kon niemand jou vrijdagavond nog beter maken? Waarom ging je slapen en kon niemand je meer wekken?

Onvergetelijk
Jouw leven hier was veel te kort. Maar die 3 jaar en 333 dagen waren onvergetelijk. Niemand mag jou vergeten. Niemand mag vergeten waar je voor stond. 'Als jij lief bent voor anderen, dan zijn anderen lief voor jou', leerden wij je. Jij begreep dat als geen ander. Als andere kinderen eens niet aardig tegen je deden, beantwoordde jij hun woorden of daden met liefde en rust. Het was aandoenlijk. De wereld kan wat van jou leren, Julie. Geen oog om oog, tand om tand, maar liefde voor alles dat leeft. Geen gescheld en geklaag, maar lieve woorden en vrolijkheid. Bij de kleinste discussie, hier thuis, kwam jij in actie. Sloeg je met vlakke hand op de achterkant van de bank terwijl je, wijzend met je vinger, riep: 'Ophouden jongens, geen ruzie maken! Anders ga ik met dingen gooien'. We schoten dan meteen in de lach. En jij had een discussie in de kiem gesmoord. De wereld kan wat van je leren, Julie.

Je voelde je het meest op je gemak bij kindjes met een rustig karakter. Je vriendinnen Demy, Lente en Nicky en je vrienden Tobias en Kyan. Ze zijn gelukkig te jong om te beseffen wat een prachtmens en supervriendin ze aan jou gaan missen.

Helaas beseffen wij dat wel. We houden al van je vanaf het plusje dat op de zwangerschapstest verscheen en we blijven van je houden nu je rust bij een kruisje. Wat ben ik blij dat we zo vaak tegen je zeiden dat we van je houden en zo trots op je zijn. De hele familie was gek op je. Onze vrienden ook. Personeel van supermarkten waar je kwam. In drukke straten en op volle pleinen keken mensen naar jou. Waar jij was, verschenen glimlachen. Pas later kwam ik erachter dat niet alle kinderen dat voor elkaar krijgen. Jíj wel. Jij maakte mensen blij. Door niet om aandacht te vragen kreeg je die. Door liefde uit te stralen ontving je het. De wereld kan wat van je leren, Julie.

Genieten
Bijvoorbeeld dat je moet lachen en genieten. Elke dag. Geniet van elkaar. Geniet van een vlinder die voorbij vliegt. Van een trein die voorbij rijdt. Een blauwe lucht. Geniet van een kus. Een knuffel. Een gek grapje. Je familie. Geniet van elk feestje. Maak feestjes van dagen waarop er niets te vieren valt. Geniet van een glas water. Een prakkie. Of 'bonenprut'. Geniet van elkaar. Geniet van muziek – en doe een dansje. Geniet van een bad. Een roze Duplo-blokje. Een toetje. Een fietstocht. Autorijden met een raampje open. Je knuffel Broer Konijn. Een knuffel, die iemand geeft. Geniet van een wipkip. Geniet van een merel die op de schutting landt. Jij kon dat, Julie. Jij kon genieten van alles en iedereen en de kleinste dingen. Konden meer mensen dat maar. De wereld kan wat van je leren, Julie.

Levensgenieter
Waarom is de grootste kleine levensgenieter het leven ontnomen? Waarom mocht jij niet meer genieten van het leven? Waarom duurde jouw feestje maar 3 jaar en 333 dagen? Waarom kunnen jouw papa en mama, familie, vriendjes en vriendinnetjes en zelfs de wildvreemde mensen op straat niet meer van jou genieten? Waarom?

Belofte
Lieve Julie, ik heb je zo vaak beloofd altijd bij je te blijven. Altijd voor je te zorgen. Dat vroeg je me regelmatig en natuurlijk zou ik je nooit alleen laten. Ik wist zeker dat ik die belofte ging nakomen. Ik zou er altijd voor je zijn. Voor je zorgen. Je overspoelen met liefde en kusjes en knuffels. Je alles leren. Ik wilde je helpen. Met alles. Maar hoe kan ik je nu nog helpen? Hoe kan ik nu bij je zijn als ik niet weet waar je bent? 'Dat geeft!', zoals jij dat zou zeggen. Ik hoop dat je het goed hebt, waar je nu ook bent. En laat het alsjeblieft zo zijn dat ze daar, waar je ook bent, goed, lief en zorgzaam voor je zijn. Dat verdien je.

Helaas krijg je niet altijd wat je verdient… Jij bent daarvan het overleden bewijs. Jouw papa en mama gaan goed voor elkaar en jouw 'allerbeste vriendin' Anouk zorgen. Haar net zo veel liefde, warmte en plezier geven als dat jij ons gaf - en wij jou. Tot de dood ons scheidt. En als ook mijn tijd erop zit, kom ik meteen naar je toe, lieve kleine Julie. En dan blijf ik ècht voor altijd bij je. Dat beloof ik je. En wat je belooft moet je..? Doen!