Herinnering aan het Delftse kloosterleven

Je rijdt er zo voorbij, het kleine muurtje op de hoek van de Aletta Jacobsstraat en de Westlandse weg. Het monumentje van de hand van kunstenaar Henk Tieman is een herinnering aan het rijke kloosterleven dat Delft in haar geschiedenis heeft gekend.

Wie de paadjes tussen het gras áchter het muurtje betreedt, verkent daarmee namelijk de contouren van het Kartuizer klooster 'Sint Bartholomeus in Jeruzalem' dat hier tussen 1469 en 1572 heeft gestaan. Op het muurtje staat een plattegrond die is gemaakt naar aanleiding van de opgravingen die hier eind jaren '50 van de vorige eeuw werden gedaan. Het valt meteen op dat het maar een klein klooster moet zijn geweest, en dat het grootste deel van het gebouw lijkt te hebben bestaan uit kleine kamertjes. Dat klopt ook wel: de Kartuizers zijn een zeer strenge kloosterorde die in 1084 door de heilige Bruno van Keulen werd gesticht en die van haar leden armoede en vrijwel volledige afzondering eist. Eist in tegenwoordige tijd inderdaad, want de orde bestaat nog steeds. In een Kartuizer klooster zijn wel gezamenlijke activiteiten, maar het grootste deel van de dag brengt de monnik alleen in zijn eigen cel door. Het Delftse klooster heeft plaats geboden aan zo'n 20 monniken en is wat betreft haar bouw een typisch Kartuizerklooster.

Vergetelheid
In 1469 kregen een viertal monniken toestemming om dit een klooster te stichten. Een deel van de financiering hiervoor kwam van Frank van Borselen, de echtgenoot van Jacoba van Beieren (die van de straat, ja). Het klooster floreerde geruime tijd, maar nauwelijks honderd jaar later werden de monniken op pijnlijke wijze geconfronteerd met de buitenwereld: in de woelingen van de 80-jarige oorlog werd het klooster gesloopt en moesten zij uitwijken naar elders. Op een deel van de funderingsresten werd later een boerderij gebouwd, maar verder verdween het klooster geheel in de vergetelheid, totdat het in 1959 door graafwerkzaamheden vanwege de huizenbouw in de Krakeelpolder weer bovengronds kwam. De Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst bood het herinneringsmonument in 1969 aan het toenmalige Nieuwe Gasthuis, dat er op een steenworp vandaan ligt. Inmiddels is ook dàt verdwenen...