'We willen Amanda niet vergeten'

DELFT - Je kind verliezen: het is een nachtmerrie van iedere ouder en het overkwam Hilde en Joop Kooijmans. Deze maand herdenken ze dat hun 17-jarige dochter Amanda vijftien jaar geleden aan de gevolgen van een treinongeluk overleed.

Een groot roze hart met een in glas gegraveerde engel en een portret van een mooie jonge meid van 17, markeert het graf van Amanda op de Iepenhof. Een foto van de, later overleden, grootouders staat erbij. Knuffeldieren, die zijn geschonken tijdens haar uitvaart, hebben vijftien jaar onder een glazen stolp naast het graf overbrugd. "We willen haar niet vergeten", zegt Hilde. "En op de een of andere manier willen we toch een beetje voor haar zorgen. Daarom zijn we hier wekelijks en nemen ook altijd souvenirs mee van vakantie." Bij een dolfijn, vogel, dansende derwisj, engel en boedha ligt een zilverkleurige roos van Chayenne, de zus van Amanda, die destijds 13 jaar was.
Een vlinderstruik, die heel licht over de herdenkingsplek buigt, trekt bijen en vlinders. "Amanda was daar dol op", laat Hilde trots weten. "Ze was heel vrolijk, druk en ook zorgzaam voor anderen. Iedereen mocht erbij."
Op de avond van haar overlijden wilde Amanda met een groep vrienden vanuit station Delft Zuid naar de Zoetermeerse discotheek Locomotion reizen. "Daar stond toen nog maar aan een kant een kaartjesautomaat", vertelt Hilde geëmotioneerd. "Toen bleek dat er een treinkaartje te weinig was besloot Amanda om er nog snel een te halen. Ze nam daarvoor niet de aangegeven route over de trap naar de andere kant, maar liep over het spoor en gleed uit. Dat is haar noodlottig geworden. De machinist heeft nog wel getoeterd om haar te waarschuwen, maar kon niet meer stoppen."

Een soort roes
Na dit tragische ongeval was het leven van Hilde en Joop niet meer hetzelfde. "We proberen maar niet teveel in die periode rond Amanda's overlijden te duiken, dat is nog steeds te heftig", zegt Hilde met zachte stem. "Het eerste jaar na haar dood was als een soort roes. Er komt zoveel op je af. We zijn veranderd en hebben pijn, al is het na vijftien jaar wel minder scherp." Joop gaat verder met het gesprek. "Veel mensen die dit meemaken gaan scheiden, omdat ieder op een hele andere manier met deze pijn omgaat. Wij zijn gelukkig nog samen maar soms is het erg moeilijk. Hilde wil graag praten over Amanda en ik juist niet, ik moet dat in mezelf verwerken. We zijn ook vrienden kwijtgeraakt. Het is voor anderen vaak niet echt te begrijpen wat we voelen en dat onze pijn niet weggaat."
Op acht september is het vijftien jaar geleden dat Amanda overleed. Hilde is nu een herdenking aan het organiseren. "We laten witte ballonnen op met kaartjes eraan. Ik heb ook nog steeds Facebookcontact met Amanda's vrienden. Die hebben nu al zelf kinderen. Als alles anders had gelopen hadden er nu misschien foto's van Amanda met haar kinderen op Facebook gestaan. Het blijft voor ons gevoel niet kloppen dat ze is overleden."