Wiesje Gort-Droog: zondag 21 september

De column van Wiesje Gort-Droog van zondag 21 september.

Nee, daar kijk ik al lang niet meer van op. Als in een broodjeszaak de staat van beleg wordt afgekondigd, dan denk ik: Het zál wel. Als in een ver land een rubberboot blijkt te zijn opgeblazen, dan mompel ik hooguit iets van: Nou èn? Is er een vliegtuig de lucht ingevlogen, dan ontglipt mij een bijna onverschillig 'Kan gebeuren'. En wordt in een afslankinstituut de dienstdoende diëtiste onverhoeds met haar eigen figuurzaag bewerkt, dan bekruipt mij om onnaspeurlijke redenen iets van 'Eigen schuld, dikke bult'. Maar toen ik las dat in ons mooie Delft een wat merkwaardige man met een bijl een kantoor vol goedwillende klerken was binnen gevallen, ik wist toen eindelijk waartoe een valbijl dient, bekroop mij toch een gevoel van 'Nou komt het toch wel erg dichtbij'. We leven, kan ik dan moeilijk ontkennen, in behoorlijk verwarrende tijden. Ik wil er maar mee zeggen: jongeren maken tegenwoordig hun school bijna niet meer af. Daar schijnen ze heel vervelend van te gaan doen, maar als ze dan besluiten samen te gaan scholen, wordt dat met harde hand de kop ingedrukt. Je zou het zo kunnen samenvatten: Als dat zo doorgaat, kan het zo niet doorgaan. Maar dan lees ik juist dat het in onze stad almaar veiliger wordt. Ik kan dan een oprecht 'Ammehoela' niet dan met grote moeite onderdrukken. Ik hoorde van de week, het is maar een voorbeeld, van een huisarts die het zó zat is dat hij zijn patiënten bijna sméékt niet diep te zuchten. Dat doet híj wel. En neem maar die nieuwe studenten. Die schijnen er met dat ontgroenen weer een knap zootje van gemaakt te hebben. Althans, dat moesten ze van die studiehoofden die hier al langer de horeca sponsoren. Nou, denk ik dan in al mijn simpelheid, in OntvangstWeek zit niet voor niks het woord angst. Maar dat OntgroenLinks daar opnieuw geen vragen over heeft gesteld, dat vind ik wel teleurstellend. Sinds die Grashoff weg is, is het trouwens tóch minder GroenLinks. Ik durf, ik beken dat eerlijk, 's avonds de straat bijna niet meer op. Laatst nog. Ik moest nog even een brief op de bus doen. Daar kwam ik toch een paar mensen tegen, nou, die hadden toch wel erg veel weg van zo'n compositietekening, het is zonde dat ik het zeg. Ik was blij dat ik weer thuis was, en dat wil met die man van mij wat zeggen. Mijn man is al niet echt het zonnetje in huis, maar gisteren had hij nog een dip ook. Ik naar m'n buurvrouw. Ik zeg: Het is weer zo ver, hij ziet het niet meer zitten. Probeert ze me nog een beetje op te vrolijken. Zo van: Als mannen het niet zien zitten, hebben ze een buikje, maar daar kon ik niet om lachen. Nee, ik kijk dan van veel dingen al niet meer op, bij nader inzien zijn het toch wel verwarrende tijden, moet ik helaas zeggen.

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl