ZIj-KANT

Normaal gesproken, maar ja, kom daar vandaag de dag maar 's om, maar goed, normaal gesproken dus knap ik heel behoorlijk op van m'n uitstapjes naar het Verpleeghuis. Even weg uit die deprimerende omgeving thuis, waar die man van me langs zijn onsympathieke weg de hele dag de dictator loopt uit te hangen.

Ja, voor hem opdraven, dát mag ik, maar ik ben geen paard. En hij is, toevallig, geen Anky van Grunsven. Al kan hij ook heel goed met lange tanden eten, want het is natuurlijk nooit goed wat ik kook. 'Zelfs water koken mislukt bij jou nog', krijg ik dan te horen. Nee, dan is het in de koffieruimte van het Verpleeghuis goed toeven. Normaal gesproken dan. Maar onderlaatst dus even niet. Dat kwam, denk ik, omdat er twee mij volkomen onbekende mannen behoorlijk popie jopie zaten te doen met zo veel vrouwen om hen heen. Bah, wat een opscheppers. Hoorde ik, bijvoorbeeld, die ene pochen dat hij al als achtjarig jochie al wist dat hij later een hotel zou beginnen. 'Want toen was ik al gewend de lakens uit te delen'. Nou, toen kon dat andere ventje, ik gaf gelijk al geen stuiver voor 'm, natuurlijk niet achterblijven. Hij had helemáál een zeldzaam beroep uitgeoefend: kwakzalver bij de Spermabank. Het is zonde dat ik het nazeg, zegt u dat wel. En dat mannetje vond zichzelf tóch al zo lollig. 'Ik heb de lach aan m'n kont hangen', zei hij, 'maar daar zit ik niet mee'. Mensen laten schateren, dat was z'n hobby. En mensen die in hun vuistje lachen vond hij maar lafaards. Helemaal met die Mexicaanse griep van tegenwoordig. 'Ik had het laatst nog', zei hij. "Zat iemand in z'n vuistje te lachen. Ik zeg tegen die vent: Zou je je handen niet even gaan wassen, vanwege die Mexicaanse griep? Kijkt die kerel me aan. Waarom? Ik hou alleen van droge humor'. Nou, dan weet u het wel, hè. Dat was lachen, gieren, brullen. Maar niet heus. Begonnen die twee afgezakte lolbroeken van ellende maar over de crisis en de recessie en zo. En dat er zo veel mensen ontslagen worden. 'Heb ik ook meegemaakt', zei die ene wijsneus. 'Ik ben ook een keer ontslagen. Het was dan wel uit het ziekenhuis, maar toch'. En daarna gingen ze, om indruk te maken, op de melodramatische toer. Begonnen ze over een gemeenschappelijke kennis. Hadden ze allebei mee op de biljartvereniging gezeten. Maar nou was die man kennelijk overleden. Want ze hadden het over een crematie. Gaven ze die man nog even gauw een trap na. 'Zelfs toen zijn as werd uitgestrooid waaide hij nog met alle winden mee'. Dan vráág ik u. Nee, ik was blij dat ik weer thuis was. En u weet inmiddels wat dát wil zeggen.

Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl