Als Marga Mulder van vrijwilligerswerk haar beroep zou kunnen maken, dat zou mooi zijn

DELFT – Alsof er nieuwe batterijen inzitten. Marga Mulder gaat zitten. En ze praat. De passie spat eraf bij de bijkans beroepsvrijwilliger. Die overigens ook 'gewoon' een fulltimebaan heeft.

Er is dus geen ontkomen aan. Het gesprek kent een vliegende start. Marga Mulder is Delftse. En daar is ze trots op. "Natuurlijk. Het is je stad. Hoe moet ik dat zeggen? Als je zo door de stad loopt, is het ons kent ons, een klein beetje. Ik zeg altijd: ik ben er geboren en getogen en ik zal er ook wel worden begraven. Over een hele lange tijd, hoop ik". In één moeite door: "Ik heb op het Stanislascollege gezeten. Zelf zeg ik nu: ik heb de fout gemaakt niet door te studeren. Ik ben gelijk het arbeidsproces ingegaan. Ik zag een advertentie: Shell zoekt schoolverlaters. Ik heb gesolliciteerd en ik ben aangenomen. Ervan uitgaande: dat doe ik één, twee jaar. Ik was al ingeloot voor de HEAO. Ik kon goed leren. Maar ik had er geen zin in. Nu denk ik: dom, dom, dom. M'n ouders zeiden: Ga nou door. De decaan ook. Maar ik dacht: ik ga werken, m'n rijbewijs halen, een auto'tje kopen". 

-Je bent bij Shell gaan werken. Niet voor één of twee jaar, want je werkt er nog steeds. Beetje bang voor veranderen?
"Ik ben trouw als iets me bevalt". Daarbij komt: "Binnen een bedrijf als Shell heb je ook weer bedrijfjes. Je kunt dus binnen het bedrijf stappen maken. Die hoeven niet altijd de carrièreladder op te gaan, het kunnen ook horizontale stappen zijn. Door cursussen te volgen, je nek uit te steken, risico's te nemen kom je ook bovendrijven in het bedrijf". 

Ze heeft 'een heel leuke baan', vindt ze. Ze is, in goed Nederlands, chief executive officer. 

-Dat klinkt als iets hoogs.
"Wat is hoog? Ik heb verschillende soorten banen gehad. Die waren altijd ondersteunend aan de primaire processen bij Shell: het winnen van olie en gas. Ik ben géén techneut. Maar in de niet-technische expertise heb ik wel m'n steentje bijgedragen". 

Hoog of niet hoog, belangrijk of niet belangrijk, Marga Mulder (47) maakt daar geen punt van. Ze vertelt over een baan waarin ze 180 medewerkers begeleidde. "Ik was daarin verantwoordelijk voor hun loopbaanontwikkeling, adviseerde over trainingen en opleidingen. Daarvoor reisde ik ook elke maand naar Amerika. Dat was leuk, spannend, een uitdaging. Daar krijg je energie van. Grappig is dat: mensen die ik toen heb aangenomen, dat waren dus geen techneuten, hebben hier een leuke baan gevonden. Dan heb ik het toch niet zo slecht gedaan". 

Ze gaat nog maar vrolijk door met zich een beetje verbazen. "Toen ik, recht van school, met werken begon, wist ik niet eens wat een computer was. Ik werd plaatsvervangend hoofd van het secretariaat. Toen kwamen de computers. Vroegen ze: Wil je 's kijken wat je met computers kan? Dat wilde ik wel. Ik was de eerste die internet kreeg". Ze wil er maar mee zeggen: "Ik ben dus niet bang voor verandering. Al is het wel prettig als die zich in een vertrouwde omgeving afspelen". 

Ze vertelt, ter illustratie van haar bewering dat ze wel degelijk bereid is tot veranderen, over de verschillende banen die ze bij Shell heeft gehad. Zo was ze 'het spinnetje in het web' van veertien managers, "een soort accountmanagers". Nu houdt ze zich vooral bezig met informatiemanagement. Of, iets preciezer: "Met de publicatie en interne communicatie van nieuwe technologieën". Eerlijk: "De vorige baan vond ik leuker. Die was meer met mensen die ik begrijp. Als ik met een techneut moet praten, kan die me in principe alles wijsmaken". Ze gooit er vervolgens een in haar ogen toepasselijke slogan tegenaan: The right people at the right place at the right time with the right skills. "Dat gold dus voor mij voor die vorige baan".

'JE KRIJGT ER LOL IN EN ENERGIE VAN'
Vol gas dendert ze door. "Dat vond ik wèl erg. Zat ik in Amerika, overleed er iemand van het Koninklijk Huis. Prinses Juliana. Zat ik in de States, werd zij in Delft begraven. Dat voelde niet goed, ik hoorde toen eigenlijk in Delft te zijn". 

-Ben je dan zo koningsgezind?
"Nee, helemáál niet. Maar het was toch wereldnieuws, in elk geval Nederlands nieuws. En dan ben ik niet thuis. Zó Delfts ben ik dus". 

Marga Mulder werkt intussen 29 jaar voor en bij Shell. Ze zal daar de tijd tot haar pensioen wel uitdienen. Dat duurt nog even. "Toen ik in dienst kwam, heb ik getekend dat ik met 55 jaar met pensioen zou kunnen. Dat kon toen nog, maar het is inmiddels achterhaald. Ik zal nu met m'n zestigste met pensioen kunnen. Dan zou ik 42 dienstjaren hebben. Maar met de grote reorganisatie die nu gaande is, is er voor niemand zekerheid. Het is afwachten. Maar ik zeg wèl eerlijk: als ik morgen de loterij win, trakteer ik overmorgen m'n collega's op een gebakje en dan ga ik daarna alleen nog maar vrijwilligerswerk doen". 

-Heb je op de één of andere manier toch geen band met je werkgever?
Lacht. "Ik tank Shell. Maar ja, ik krijg korting". Dan: "Ik ben wèl loyaal. Ik zal niet gauw iets lelijks over m'n werkgever zeggen als het niet nodig is". Ach, zo ingewikkeld is het allemaal niet, vindt ze. "Je maakt je uren. Vooral in het verleden werkte je nog wel 's een weekend door zonder dat dat gecompenseerd werd. Ik ga nooit naar m'n werk van: was ik hier maar niet". 

Dan steekt onverbiddelijk de vrijwilligster in Marga Mulder de kop op. Dat is dan ook de aanleiding tot dit gesprek. Ze werd onlangs verrast met de onderscheiding 'Vrijwilliger van het kwartaal'. Vier keer per jaar reikt men bij Shell die prijs uit. Die gepaard gaat met een bedrag van 2500 euro, dat besteed moet worden aan het project waarvoor de vrijwilliger zich met hart en ziel inzet. Dat is mooi meegenomen. Maar er is natuurlijk ook wel de eer. "Als Shell en als mensen die bij Shell werken willen we zo helpen de wereld een stukje beter te maken". Om voor deze mooie prijs in aanmerking te komen, moet 'op een A4'tje' onder meer worden aangegeven hoeveel uren de vrijwilliger gemiddeld in touw is, wat de doelgroep is en welke bestemming het bedrag van 2500 euro zou moeten krijgen. "Mijn voorstel was", vertelt ze enigszins cryptisch, "dat ik in het bestaan van de Broeder Kamsmagroep differentiatie wilde aanbrengen". De Broeder Kamsmagroep. Ze verklaart zich nader. "Mijn moeder heeft 34 jaar geleden de Broeder Kamsmagroep opgericht. Kamsma was werkzaam in Delft. Hij was, zeg maar, een soort Hans van Bemmel. Kamsma overleed op z'n verjaardag aan kanker, hij was toen 51, 52 jaar. Vanuit de Maria van Jesseschool, waar ik ook op heb gezeten, is toen een groep vrijwilligers opgericht die begonnen met het bezoeken van eenzame ouderen. Die groep organiseerde ook reisjes, bijvoorbeeld naar de Kagerplassen. En de vrijwilligers hielpen dan, op allerlei manieren. Dat is in 1981 begonnen en sinds 1986 formeel. Nu is het een afdeling vaan De Zonnebloem. De Zonnebloem wilde graag een afdeling in Delft Centrum en Delft Noord". En zo is het dus gekomen. Terug naar dat nogal cryptische voorstel van Marga Mulder om 'differentiatie aan te brengen' in de activiteiten van de Broeder Kamsmagroep. En daarvoor die 2500 euro te gebruiken. "Ik wilde dat er nu 's een verwenmiddag georganiseerd zou worden, niet alleen voor onze gasten, maar voor de gasten èn de vrijwilligers. Die zijn gewoonlijk zo'n middag met van alles en nog wat bezig, waardoor je het risico loopt dat gasten alleen aan een tafeltje zitten. Nu konden we alle twaalf vrijwilligers vrijmaken, zodat alle gasten aandacht kregen".

'JE DOET HET NATUURLIJK NIET ALLEEN'
"Een hele eer, die prijs", geeft ze toe. Maar ze verdient het ook. Want Marga Mulder komt, bij wijze van spreken, om in het vrijwilligerswerk. Ze is het levende bewijs van de stelling dat wie al het meer dan nodige doet er altijd nog wel wat bij kan hebben. Zo bemoeit ze zich, met collega's van Shell, met het inzamelen van kleding. 

Werknemers van Shell willen nog wel 's uitgezonden worden naar oorden waar het behaaglijk toeven is en waar dus minder behoefte is aan de koude werende kleding die hier niet meer dan normaal is. Daarmee zijn mensen die het niet al te breed hebben vanzelfsprekend ten zeerste geholpen. "Gemiddeld ben ik zeker vijf uur per week met vrijwilligerswerk bezig. Dat gaat met pieken en dalen. Soms heb je een maand, december bijvoorbeeld, dan heb je Sinterklaas gehad en Kerst, dat je denkt: Nou even twee weken niks. Dan is het winkeltje even dicht, zeg ik dan". Het is, gaat ze onvermoeibaar verder, "een soort virusje". Tenminste, "dat denk ik. Als je het eenmaal te pakken hebt, zit het in je systeem". Maar ze weet ook: "Je doet het natuurlijk niet alleen, je doet het altijd met elkaar". 

Ze noemt haar bezigheden ten bate van De Zonnebloem, ofwel van de Broeder Kamsmagroep, wel haar belangrijkste activiteit. "Daar ben ik ook de meeste tijd aan kwijt. Dat doen we nu voor een groep van zo'n tachtig mensen, in leeftijd variërend van 40 tot 90 jaar. Ik noem ze geen klanten, maar gasten. Ze worden uitgenodigd voor allerlei activiteiten en ze krijgen regelmatig bezoeken. Nee, we zijn geen D-reizen, het bezoeken van de mensen is belangrijker dan het organiseren van uitstapjes en zo. Het gaat om mensen die nog zelfstandig wonen en die behoefte hebben aan contact. Ze mogen niet met psychische problemen kampen, want daar zijn wij niet voor geschoold. Dat is wel leuk: één van de gasten wordt al 34 jaar bezocht". 

Marga Mulder fabriekt ook het clubblad van Hondenvereniging De Schie in elkaar. Op de vraag of ze iets met honden heeft, zucht ze. "Pfff. Ik heb twaalf jaar een Mechelse herder gehad. En bijna veertien jaar een Tervurense herder. Die is net een jaar dood. Ja dus, ik heb alles met honden. Van een leven zonder hond word ik knap sjachrijnig. Nee, ik wil nu even geen andere hond. Mijn ouders hebben een hondje, dat laat ik uit". Toch: "Een huis zonder hond, dat is eigenlijk geen thuis". 

Ze behoort bij Ipse de Bruggen, in Nootdorp, tot het zeer gewaardeerde gilde der oproepvrijwilligers. "Een aantal vrijdagavonden draai ik dan de disco. Prachtig om te doen. En ik doe het diner-dansant, in de lente en met Kerst. Ook heel erg leuk". Lacht: "Maar soms is het ook wel een beetje vies werk. Die mensen kwijlen nogal".
Van april tot en met november is Marga Mulder één keer per maand in de natuurtuin van landgoed Te Werve te vinden, in Rijswijk. "Dan zorg ik ervoor dat het onkruid gewied wordt. Nou ja, wij noemen dat ongewenst goed, want onkruid bestaat niet".
Ze gaat vrolijk verder met het opsommen van wat ze zoal in haar vrije tijd doet. "Vanuit de Maria van Jessekerk help ik met de Ommegang. Dat is in juni. En ik ben in die kerk ook lectrice. Dat wil zeggen dat ik daar de Bijbellezingen doe. Daar heb ik vanavond weer een vergadering van". 

Ze heeft het 'vanavond' tóch al druk. "Ik moet zo direct Zumbadansen. Daarna eten. En dan naar de vergadering". Zumbadansen, een mens maakt wat mee. "Shell heeft een sportcentrum. Ik sport daar drie keer in de week. Vind je het niet genoeg? Vanavond komt daar een dame een introductiecursus Zumbadansen geven. Ik weet helemaal niet wat dat is. Ik heb m'n sportkleren in de achterbak liggen, ik zie het wel. O ja, op zondagmorgen zwem ik. En ik doe ook nog circuittraining. Met m'n conditie zit het wel goed. Dat moet ook wel, want op m'n werk zit ik ook bij de Bedrijfshulpverlening. Dan moet je basisconditie wel goed zijn". Zou ze dat nog bijna vergeten: "Ik ben ook nog één keer per jaar Zwarte Piet. Vind ik ook heel erg leuk". 

-Word je nooit 's moe van jezelf?
"Nee. Misschien dat anderen moe van mij worden. Nee, ik geloof niet dat ik ADHD heb. Ik kan ook heel rustig zijn. Maar ik ben wèl erg graag bezig. De tijd op aarde is zó kort, dan kun je toch maar beter de dingen doen waar je energie van krijgt. De één loopt de Marathon van Rotterdam, ik doe dit. Ja, ik klets wèl veel. Ik ben extravert, je hoeft bij mij de woorden er niet uit te trekken". Even later, quasi-schuldbewust: "Ik zit weer veel te veel te kwekken. M'n partner had het nog gezegd: Je houdt je wel in, hè? Jaaahhh…" 

-Hoe ontspan jij je?
"Door op zondagachtend even te zwemmen. Door buiten te lopen met de hond". Het klinkt onwaarschijnlijk: "Dat ik even niet hoef te praten. Dat ik niet hoef na te denken. Maar ik hou net zo makkelijk op zaterdagmiddag een uurtje siësta. Even de batterij opladen. Of even winkelen, dat vind ik ook ontspannend". (PB)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl