Bruun van der Steuijt heeft een volledige baan en daarnaast is hij ook nog 's zo ongeveer fulltime vrijwilliger

DELFT – Vrijwilligerswerk. Als er iemand is die weet wat dat inhoudt, is het Bruun van der Steuijt wel. Hij is zó met hart en ziel verslingerd aan gratis bezig zijn voor de ander dat het bijna een raadsel is hoe hij nog tijd weet vrij te maken voor zijn volledige baan.

Bruun van der Steuijt. Alleen die naam al. Waar zijn achternaam vandaan komt, hij zou het niet weten. "Bruun komt van Bruno. Ik ben vernoemd naar mijn opa. Maar van kleins af is het Bruun. We zijn wèl een echte Delftse familie. Mijn ouders waren middenstanders. Mijn vader had een zaak in huishoudelijke artikelen, in het centrum van Delft. Mij grootouders hadden een zaak in tuin- en landbouwmaterialen. Klompen en dat soort zaken". Van der Steuijt (56) heeft twee broers en één zus. Hij is de oudste. En Waterman, qua sterrenbeeld. Het is eigenlijk te flauw voor woorden, maar dan zal hij ongetwijfeld fanatiek gaan stemmen, bij de Waterschapsverkiezingen. 

Alsof z'n neus bloedt: "Ja, ik denk dat ik wel m'n stem ga uitbrengen. Als je stemrecht hebt, moet je daar in principe ook gebruik van maken". We maken het nóg bonter en we concluderen dat hij dus tot de categorie 'voorbeeldige burgers' gerekend mag worden. "Als er een beroep op me wordt gedaan, probeer ik daar inderdaad gehoor aan te geven". Dat is Van der Steuijt ten voeten uit. Positief. Vlot gebekt. Alleen met de grootste tegenzin 'nee' verkopend. En Rooms-Katholiek, ook dat nog. Hij zat op de Sint Jozefschool. En op het Stanislascollege. "Ik heb tegenover de Maria van Jessekerk gewoond. Eén van m'n vrijwilligersactiviteiten is dat ik het Parochieblaadje van de Adelbertkerk bezorg". 

Hij mag graag terugdenken aan zijn school- en studietijd. "Met juffrouw Halkes, van de eerste klas van de Sint Jozefschool, heb ik nog steeds contact. Na het Stanislascollege, dat was eigenlijk de oude HBS-A, heb ik MBO Sociale Dienstverlening gedaan en daarna HBO Maatschappelijk Werk". Want dat zat er al van kinds af bij hem in: "Ik wil iets betekenen voor mensen. Ik wil met mensen werken. Dat doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Dat is prachtig werk. En nooit hetzelfde". Hij is Gemeente-ambtenaar. Al sinds 1970. Hij is projectleider van het project 'Onbenut talent'. 

Hij legt uit: "We hebben in Delft zó veel goed opgeleide allochtonen, het is zonde als de kwaliteiten van die mensen niet worden benut. Het gaat vaak om mensen die in hun land van herkomst universitair geschoold zijn. Ze komen hier, hun diploma's worden dan wel gewaardeerd, maar ze spreken de taal niet, ze missen een netwerk. Wij proberen ze naar de arbeidsmarkt toe te leiden. Dit is een echt Delfts project. Ik ben ook verantwoordelijk voor een aantal andere arbeidsmarktprojecten in Delft. Dat lukt heel aardig, ja. Het zijn ook mooie projecten". Wat hij de mensen voor wie hij zo in touw is altijd aanraadt: "Probeer in elk geval wat aan vrijwilligerswerk te doen. Dan kun je een netwerk opbouwen. Dat is heel belangrijk voor deze mensen. Als je thuis blijft zitten kom je er niet. Ik ben zelf ook actief in het vrijwilligerswerk en ook van daaruit probeer ik die mensen voor te dragen en onder te brengen. Bijvoorbeeld via De Zonnebloem". Hij zegt het nog maar eens: "Ik probeer sowieso altijd iets met en voor mensen te doen". 

Van der Steuijt vervulde keurig z'n militaire dienstplicht. Als chauffeur, bij de Aan- en Afvoertroepen. Wat niet wil zeggen dat het vooral halen en brengen was. "Het aardige was: ik kwam daar tegelijk met een Delftenaar op, die kerel hád z'n groot rijbewijs al. Ik heb dat in militaire dienst gehaald. Die kerel kom ik nog steeds tegen in Delft. Jaren geleden heb ik hem zelfs getrouwd". Want van der Steuijt is ook Buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand in Delft. 

-Wéér zo'n afgezaagde vraag: Ben je in militaire dienst óók de spreekwoordelijke vent geworden?
"Ja, dat zeggen ze altijd, hè? Ik weet het niet. Dat moeten anderen maar beoordelen". Wat hij wèl weet: "Tijdens m'n militaire dienst heb ik Sociale Wetgeving gedaan, bij de Leidse Onderwijsinstellingen".

-Altijd bij de Gemeente Delft gewerkt. En nog steeds. Bijna veertig jaar al. Dat getuigt nou niet bepaald van een frisse ondernemende instelling.
Lacht. Dan: "Ik moet zeggen dat ik altijd naar m'n zin heb gewerkt. En dan met name omdat geen dag hetzelfde is. Als je dat kunt zeggen, dat je elke dag als uitdaging ziet, dat je met plezier naar je werk gaat, dat is heel belangrijk. En wat die ondernemingszin betreft: ik creëer juist zelf de mogelijkheden om het werk op een heel dynamische manier in te vullen. En daar krijg ik ook de mogelijkheden voor. Heb je het over het inzetten van je talenten, dan doe ik dat zo goed mogelijk. Ik heb gewoon geen tijd om stoffig te worden. Of je een beetje indut, dat ligt aan jezelf. Ik voel me ook niet het prototype van een echte ambtenaar. Dat wil ik ook beslist niet zijn. Ik moest juist dikwijls heel snel op situaties inspelen. Ik moet de ruimte hebben om te doen wat van me gevraagd wordt. Die ruimte krijg ik. En ik ben een man van afspraak is afspraak". 

Buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand, ook dáár maakt Van der Steuijt zich behoorlijk vrolijk mee. "Ik heb dit jaar zo'n 45 huwelijken gedaan". Hij doet dat al een jaar of dertien. Begon eraan omdat 'mensen om hem heen' zeiden: Dat moet jij gaan doen, dat is echt iets voor jou. Hij solliciteren. En aangenomen. "Het is heel leuk om te doen. Maar het is ook bijzonder. Ik voer met elk bruidspaar eerst een voorgesprek. Als je dan hoort waar je allemaal rekening mee moet houden, dat maakt het bijzonder. En ook dat je op zo'n bijzondere dag je bijdrage mag leveren". Het is beslist geen kattedinges, wil hij maar zeggen. "Je staat daar toch voor een zaal met mensen. Die verwachten wat van je. Hoe gaat hij het vertellen? En wat?" Maar feestelijk blijft het, weet hij. En dat er tegenwoordig op locatie mag worden getrouwd, dat maakt het ook leuk. "Al blijft het Stadhuis toch favoriet". 

-Kun je, op basis van de ervaring die je inmiddels hebt, al wel een beetje inschatten welk huwelijk een aardige kans maakt op de klippen te lopen?
Lacht weer. "Ik heb wel 's een stel gehad, daar kwamen in het voorgesprek al dingen naar voren dat ik dacht: Die zijn het niet helemaal eens. Soms denk je wel 's: Ai, dat is een gevoeligheidje. Maar in 99 van de 100 gevallen komen ze in zo'n voorgesprek toch wel goed over. Al hoor ik natuurlijk ook wel 's dat een stel dat ik heb getrouwd uit elkaar is gegaan. En soms al vrij kort na het huwelijk. Dat is toch jammer. En verdrietig". 

-Eén op de drie huwelijken ontaardt toch in een scheiding, vandaag de dag?
"Waar dat aan ligt, tja. Binnen een relatie is het geven en nemen. Als je te veel neemt en te weinig geeft heb je, denk ik, een belangrijk deel van de oorzaak te pakken".
Wat Van der Steuijt ook graag mag doen, is hardlopen. En allerhande klussen aanpakken die daar op de één of andere manier mee van doen hebben. "Ik ben al sinds 1991 lid van AV De Koplopers. Niet dat ik daar wekelijks train, maar ik doe wèl altijd mee aan de Kopjesloop, elke tweede zondag van de maand. Meestal pak ik de vijf kilometer, dat gaat me nog aardig af. Ik gééf ook training, bij de Fortuna Loopgroep. Elke dinsdag. Heel leuk om te doen. Dat zijn in totaal zo'n zeventig lopers, verdeeld over drie groepen. En ik zit in de organisatie van de Golden Tenloop, die elk jaar op Hemelvaartsdag wordt gehouden. Daar doe ik de PR en de sponsoring. En ik ben dan de speaker. Speaker ben ik ook bij de Halve Marathon in Nootdorp, in juni, en bij de Kadeloop in Schipluiden, in juli. En dit jaar was ik de speaker bij The Hague Royal Ten". En misschien is het we goed om te weten dat hij ooit nog een blauwe maandag heeft gevoetbald. Bij DHL. "Maar dat mocht geen naam hebben". Dat voetballen dan…


Hardlopen heeft hij altijd als recreatieveling gedaan. En zo doet hij het nog steeds. Maar hij wordt bijna lyrisch als hij vertelt dat hij ook graag fietst. "Ik ben echt een man die geniet van de natuur". Wat heet. Hij vertelt meeslepend over de zondagochtenden dat hij op zijn stalen ros de polders doorklieft. Prachtige vergezichten, mysterieuze mistflarden, argeloos gevogelte. Het kan niet op. En het zal toch niet waar zijn? Jazeker, hij heeft daar óók weer iets dat op vrijwilligerswerk lijkt aan overgehouden: "Een paar keer per jaar doe ik mee aan het knotten van de wilgen". 

-Volgende 'erge' vraag: Nog nooit overwogen je hardloopschoenen aan die wilgen te hangen?
"Voorlopig niet. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik een goede gezondheid heb. Daar ben ik heel dankbaar voor. Als ik dan op zondagmorgen de polder inga, voel ik me een rijk mens. Ja, ik geniet van de kleine dingen". 

Van de natuur in de polder naar De Zonnebloem, het is maar een kleine stap. "Mijn vader was actief binnen De Zonnebloem. Ik ben op een gegeven moment met hem meegegaan. Het is dus een beetje van vader op zoon gegaan, dat oudere mensen helpen bij die dagjes uit op de boot". Mooi werk, vindt hij nog steeds. "De verhalen die mensen op leeftijd te vertellen hebben, hun levenswijsheid, hun doorzettingsvermogen, wat ze allemaal hebben meegemaakt, dat vind ik waardevol. Ik praat zo'n dag alles aan elkaar, ik doe de verloting, ik help bij het uitserveren van de catering, noem maar op, het is allemaal ondersteunend werk wat je zo'n dag doet". 

-Spreken is zilver, zwijgen is fout, dat is wel op jou van toepassing, toch?
"Nee, ik hoef niet naar woorden te zoeken. Dat neemt mijn werk ook wel met zich mee. Maar als dat het talent is wat je hebt gekregen en je doet er niks mee, dat zou toch zonde zijn?" Waarna hij weer moeiteloos overschakelt op een ander facetje van zijn rijke vrijwilligersbestaan: "Ik loop ook met de collectebus voor de Hartstichting en voor de Nierstichting. Dan zeggen mensen bij wie ik aanbel wel 's: Heb je daar nog tijd voor? Dan zeg ik: Eigenlijk niet, maar je kunt er beter voor lopen dan dat je het nodig hebt". Bovendien: "Dan krijg je na afloop een kaartje van de organisatie, met daarop het bedrag wat je hebt opgehaald. En dan denk ik: Dat heb ik toch maar binnen gebracht. En dat voor die heel goede doelen". 

Van der Steuijt kijkt intussen alweer uit naar dinsdag 16 december. Naar Lichtjesavond. "Al een aantal jaren breng ik dan een stel lopers op de been. Gaan we met fakkels de stad in. Is een heel leuke bijdrage aan zo'n sfeervolle avond". Hoewel: "Van hardlopen komt dan weinig terecht. Het is dan zó druk". Je kunt dan eigenlijk alleen over de hoofden van de mensen lopen… 

-Word je nooit eens moe van jezelf? 
"Nee". Serieus: "Ik moet zeggen dat ik heel blij ben dat ik een goeie conditie heb. Op het werk ook: ik ga nooit met de lift, ik neem altijd de trappen". Hij heeft, geeft hij wel toe, er wel 's moeite mee om nee te zeggen. Om daar onmiddellijk aan toe te voegen: "Dat ze, bijvoorbeeld, bij zo'n Jeugdwandelvierdaagse vrijwilligers tekort dreigen te komen, omdat er geen opvolging is, dat is toch doodzonde? Dat is zulk belangrijk werk. Maar we hebben wèl de mond vol over jeugdigen die te weinig bewegen en over kinderen met overgewicht…" 

-Ben jij nou altijd zo akelig positief? Ben je nooit 's lekker boos?
"Waar ik kwaad of teleurgesteld over kan worden, dat zijn vaak heel simpele dingen. Als er prullenbakken op straat staan en de mensen gooien hun rotzooi ernaast. Zo van: Laat maar vallen,een ander ruimt het wel op. Maar ik ben geen ruziemaker. Het moet wel héél erg zijn, wil ik echt boos worden. Al ben ik niet bang om m'n mening te geven. Als ik denk: Dat kán niet, dan laat ik dat wel horen". 

-Hebben ze je nooit gevraagd wat in de politiek te gaan doen?
Moet weer lachen. "Dat hebben mensen wel 's gevraagd, ja. Maar nee, nee. Het lastige is: omdat ik niet bang ben om m'n mening te geven, vind ik de politiek niet een tak van sport die bij me past. Laat mij maar de dingen doen die ik nu doe". 

-Waar kunnen ze je wakker voor maken?
"Wakker maken? Ik bèn altijd al vroeg wakker. Ik slaap ook altijd zonder wekker". 

-Ben jij ijdel?
"Nee. Al moeten anderen dat maar beoordelen. Maar ijdel? Nee, nee. Maar ik vind het wel prettig om af en toe te horen dat mensen waarderen wat ik doe. Maar dat heeft iedereen wel. Ik denk dat we dat in deze maatschappij zelfs te weinig doen, anderen een schouderklopje geven. We zijn vaak klagers. Mensen van 'ja maar'. Dat 'ja-maren' zouden we wat meer achterwege moeten laten. We leven in een tijd dat we alles vanzelfsprekend vinden, maar het is niet allemaal zo vanzelfsprekend. We moeten minder 'ja-maren' en meer genieten met elkaar". (PB)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl