Marco van Tol, van de Nieuwe Academie, is een druk baasje en dat is niet altijd even makkelijk

Algemeen

DELFT – Marco van Tol is een druk baasje. En dat in meer dan één opzicht. Hij doet z'n best daarmee te leren leven. Waarbij hij veel plezier heeft van z'n positieve instelling.

Marco van Tol (nog een klein maandje 23) werkt als projectleider voor de Nieuwe Academie, 'een academie voor de praktijk, waar onderzoeken, trainen en manifesteren van creatieve vaardigheden vanuit hobby, opleiding en/of beroep centraal staan'. Van Tol noemt SkateJamDelft, het jaarlijks door jongeren georganiseerde openluchtfestival, als voorbeeld van een project waaraan hij de handen terdege vol heeft. Maar, ander voorbeeld, ook: "Ik ben nu bezig om jongeren te helpen bij het organiseren van een freshparty, een feest zonder alcohol voor jongeren van dertien, veertien jaar". 

Werken met en voor jongeren, het is vooralsnog z'n lust en z'n leven. "Als kleine jongen had ik al veel ideeën". Van Tol is geboren en getogen Delftenaar. En dat wil hij best weten. "Ik weet het niet, maar Delft is mijn thuis. Hier voel ik me thuis en goed. Ik ben hier op m'n plekkie. Ik weet wat hier gebeurt. Ik weet als ik de stad inga waar ik terecht kom. Het is moeilijk te omschrijven'. 

Hij studeert, met het HAVO-diploma in de knip, Werktuigbouwkunde. Zij het niet langer dan een jaar. "Ik wist echt niet wat ik ermee wilde doen. Ik merkte al snel dat dit geen goeie keuze was". Hij switcht naar de studie Cultureel-Maatschappelijke Vorming, in Rotterdam. "Echt een hele ommezwaai, ja. Maar ik voelde me daar al snel op m'n plek". Op de vraag of hij die studie wèl heeft afgerond, antwoordt hij als een volleerd politicus met "ja en nee". Om dit lange verhaal aanzienlijk te bekorten, houdt hij het erop dat dat, als het een beetje meezit, zeer binnenkort wel goed komt". 

-Wat ben je dan?
"Bachelor in Social Studies of zoiets. Maar titels zeggen me niet zo veel".
Van Tol omschrijft zichzelf als 'een creatief en impulsief persoon'. En, zoals al gezegd, als een druk baasje. "Ik kwam erachter dat ik ADHD heb. Vroeger switchte ik constant. Kon ik me niet op één ding concentreren. Tot ik medicatie kreeg. Mede daardoor ben nu wel ergens terecht gekomen waar ik m'n creativiteit en passie kwijt kan". 

Hij vertelt over z'n jongere jaren. "Ik wilde bij het leger en bij de Mobiele Brigade. Tot ik erachter kwam dat ik dat wilde omdat ik vooral parachutespringen zo mooi vond. Want dat legerachtige staat me helemáál niet zo aan. Ik heb ook pizzabakker willen worden, toen ik klein was. Dat was vanwege de liefde die mijn ouders voor Italië hadden". 

Later komt hij erachter dat 'het bezig zijn met mensen' hem meer en meer boeit. En dat jongerenwerk wel wat voor hem is. En organiseren. "Op de achtergrond was ik al tijdens m'n opleiding bezig met het organiseren van activiteiten bij kleine organisaties. Daarbij ben ik me meer op Delft gaan focussen". 

Hij komt in contact met wat dan nog de Nieuwe Amateur heet. "Ik werd uitgenodigd vrijwilliger te worden bij SkateJam. Later werd ik stagiair. Ik wist lange tijd niet precies wat ik wilde, maar mede dankzij Linda Ammerlaan en Frank Koenen doe ik nu dingen die ik gaaf vind. Ik ben nu organisator en producent. Dit is wat ik wil doen. Linda en Frank hebben veel tijd en energie in mij gestoken. Ik heb ook het gevoel dat ik hier meer heb geleerd dan in m'n hele opleidingstijd. En dat ik hier gegroeid ben tot de persoon die ik nu ben". 

-Wat ben je dan nu?
"Een persoon die echt in het leven staat. En die probeert er voor anderen te zijn. Die probeert mensen te helpen in wat ze willen, kunnen en doen. Die oog heeft voor positiviteit en voor de kansen die er liggen. Ik vind het gaaf iets te doen waardoor anderen zich kunnen uiten, hun ding kunnen doen. Dat mogelijk maken, oplossingen zoeken, kansen creëren, niet vanuit problemen denken, dat vind ik geweldig. Het glas is niet half leeg, maar half vol. Maar ondertussen ook wel rationeel blijven".

'MAAR JA, WIE KAN DAT WEL?'
Wat hij doet en hoe hij daar tegenaan kijkt, "eigenlijk is het een uitlaatklep geworden voor m'n ADHD. Voor de honderden gedachten en ideeën die ik heb. Nu ben ik in staat om iets creatiefs neer te zetten en door de werkelijkheid te reizen". 

ADHD, hij weet dat hij daarmee moet (leren) leven. "Dat gaat niet meer weg. Ik heb er medicatie voor. Ik zou een hogere dosis mogen slikken, maar dat doe ik niet. Ik wil niet dat mijn creativiteit onderdrukt wordt. Ik heb geleerd ADHD te accepteren als een belangrijk deel van mij. Ik denk dat het mij vormt. Ik zie het niet als een belemmering. Ik weet dat ik soms anders denk dan anderen. Dat geeft me soms een voorsprong, maar het speelt me ook parten. Bijvoorbeeld als ik een scriptie moet schrijven. Dat kost mij heel veel energie. Heeft vooral met concentratie te maken. Ik zeg wel 's: Ik kan niet acht uur achtereen in een gestaag tempo doorwerken. Maar ja, wie kan dat wel? Ik heb wel dat ik in een paar uurtjes doe wat je normaal in één dag doet. Maar daarna kan ik dan ook weer een poos rondhangen en zo". 

Hij is leerling van groep zes van de Lagere School als al enigszins duidelijk wordt dat hij een ADHD-jongen is. "Het grappige was: ik kreeg toen een MAVO-advies. Daar mocht ik blij mee zijn, zeiden ze. Maar toen ik eenmaal medicatie had, werd het HAVO/VWO. Toen zagen ze dat ik het toch kon". 

Van Tol heeft ook nog 's te kampen met dyslexie, ook wel aangeduid als woordblindheid. "Ik kan heel goed lezen, maar ik lees wel over fouten heen. Ik maak veel spellingfouten. Ik maak zinnen, maar die kloppen dan niet. Dan zeg ik: Maar je begrijpt toch wel wat ik ermee wil zeggen? Die dyslexie heeft voor een deel ook met m'n ADHD te maken. Ik weet dat het een belemmering voor me is. Eén van m'n valkuilen. Daarom probeer ik me op m'n sterke punten te focussen. Maar ook: hier ben ik minder goed in, daar moet ik de tijd voor nemen. En ik moet niet te bang zijn om de hulp van anderen in te roepen". 

Hij werkt 32 uur per week ten bate van de Nieuwe Academie. "Maar ik heb daar wel enigszins vrijheid in. Ik kies, bijvoorbeeld, zelf uit welke dag van de vijf ik niet werk". Hij wil er maar mee zeggen: "Het is geen negen-tot-vijf-baan. Dat is maar goed ook. Ik moet lekker fexibel kunnen zijn". Aan de andere kant: "Eigenlijk stopt het werk ook niet. Overal waar ik kom, ben ik stiekem toch altijd met m'n werk bezig. Als je iets doet waar je passie bij ligt, dan is het niet erg om je werk mee naar huis te nemen. Ik zit nu op m'n plek. Ik leer hier heel veel, ik groei hier. Ik wil beter worden in de dingen die ik doe. Ontdekken wat ik nog meer kan. Maar ik zal hier niet eeuwig blijven. Ik kijk wel om me heen, ja. Wat zijn er nog meer voor opportuniteiten? Er iz zó veel dat ik zou willen. Dingen doen en neerzetten en steeds weer mensen om me heen hebben om dat mee samen te doen. Nee, niet om rijk van te worden. Of om per se een eigen organisatie te hebben. Ik wil nu nog blijven groeien in Delft. En op een gegeven moment uitgedaagd worden om op andere locaties te werken. Desnoods vrijwilligerswerk in het buitenland. Kijken of je ondanks zo'n taalbarrière kan doen wat je hier doet. Ervaren of je jezelf dan zou kunnen redden". 

-Je bent dus geen materialist?
"Nee. Ik ben niet van: Wow, ik wil een mooie auto. Ik ben meer praktisch ingesteld. En niet van: Dit of dat móet ik hebben. Veel geld, daar geef ik allemaal niet zo om. Het gaat mij er meer om mensen om me heen te hebben, dingen samen te doen en dat ik het goed met ze kan vinden". 

-En hoe zit het met huisje-boompje-beestje?
"Ik heb een relatie gehad. Nu woon ik op mezelf, in de Bomenwijk. Vind ik prettig, dat ik een eigen plekje heb. Maar ik ben ook wel iemand die graag z'n leven met iemand deelt. Maar daar ben ik niet echt naar op zoek. Als het gebeurt, gebeurt het. Ik ben zelf nog een kind, ik ben echt nog niet aan kinderen toe…"

'EN ALLES WORDT OOK NOG 'S DUURDER'
Van Tol heeft het nu druk met (onder meer) SkateJamDelft. "Dat willen we helemaal anders gaan aanpakken. De jongeren organiseren het, wij begeleiden het. Hebben we toffe brainstorm- en werksessies, met jongeren, met kunstenaars en vormgevers, met organisaties die bepaalde wedstrijden organiseren. Heel gaaf vind ik dat. Dat mensen geïnspireerd raken en van elkaar leren". 

-Was het nodig om SkateJamDelft heel anders aan te pakken?
"SkateJam draait nu acht jaar. Dan is het wel 's goed te kijken hoe je dingen anders kan doen. Het is begonnen als een klein feestje met wat activiteiten op de skatebaan. Het is uitgegroeid tot een event met heel veel passie bij de mensen die het neerzetten. We moeten blijven groeien. Ik heb vroeger ook geskateboard. SkateJam leek me toen zó gaaf. Ik ben er vrijwilliger geworden. Ik heb er stage gelopen. En nu dóe ik het. Heerlijk". 

Hij bemoeit zich ook met andere projecten. Internationale jongerenuitwisseling, bijvoorbeeld. "Was meer een pilotproject. Dat wil ik dit jaar weer doen, maar dan beter. Allerlei jongeren uit andere landen bij elkaar brengen, die elkaar op kunstzinnige wijze leren kennen en inspireren". 

-Er moet bezuinigd worden. Cultuur en zo lijkt vooral de klos te worden. Krijgen jullie daar ook last van?
"Je merkt wel dat je steeds meer tijd en energie kwijt bent aan het binnenhalen van geld. En alles wordt ook nog 's duurder. SkateJam ook. In die acht jaar zijn er steeds nieuwe dingen bijgekomen, maar we hebben niet meer geld gekregen. We proberen via sponsoring de groei erin te houden. Dat maakt het wel lastig. Maar ik zie het ook als een uitdaging. Ja, ik ben altijd wel opgeruimd en positief. Maar ook rationeel. Ik herken wel in sneltreinvaart wat de mogelijkheden zijn, wat verstandig is om te doen en wat niet. En zodra ik ervoor ga, heb ik ook zoiets van: dat gaat me lukken. Ik heb een positieve drive. Als je er niet in gelooft, lukt het zéker niet". 

-Wat is nou het nut van waar jullie met de Nieuwe Academie mee bezig zijn?
"Een voorbeeldje. We hebben van die gasten van de straat gehaald, dat was tuig. Doordat ze nu met hun talent bezig zijn, hun energie bijvoorbeeld in een workshop graffiti steken en proberen daarmee geld te verdienen, daardoor stappen ze uit dat foute wereldje waar ze in zaten. En daardoor zijn ze ook weer een inspiratiebron voor anderen. Cicero zei het toch al? Geef het volk brood en spelen. Cultuur, het is de weg om jezelf te uiten. Churchill heeft een mooie uitspraak gedaan toen hem werd gevraagd: Moeten we niet bezuinigen op cultuur om de oorlog te kunnen betalen? Hij zei toen: Waarom voeren we deze oorlog dan eigenlijk? Vond ik briljant". 

-Werkt wat jullie doen ook in de praktijk?
"We hebben daar genoeg voorbeelden van. Het is wel zo: de jongeren moeten er zelf wel voor open staan. Maar we bestaan al zó lang, we hebben er zó veel energie ingestoken, we hebben al zó veel vertrouwen gekweekt. We zijn geen welzijnsinstelling. Er moet heel veel van de jongeren zelf komen. Ze komen om iets nuttigs te doen. Dat kan op veel manieren. Neem maar weer SkateJam. Er was in het betgin zó veel negativiteit rond die skatebaan. Nu zeggen de mensen: Wow, wat mooi, wat knap. Dat vind ik geweldig". 

-Word je wel 's moe van jezelf?
Lacht. "Ja, zeker. En zeker als ik heel veel drukte in m'n hoofd heb. Dan denk ik: Jee, waar ben ik nou weer allemaal mee bezig? Dan ben ik zó van de hak op de tak aan het gaan, zó aan het ouwehoeren. Ja, dan heb ik wel 's de indruk dat de mensen moe van me worden. Maar ik denk dat iedereen dat wel 's heeft". 

-Die muts die je op hebt, slaap je daar ook mee?
"Nee. Ik heb nu een muts op, want m'n haar is effe lang". Hij mag zich ook wel met een petje tooien. Zoals die keer dat hij naar Speakers ging. "Werd ik echt in m'n strottenhoofd gegrepen door een beveiliger, omdat ik een petje op had". (PB)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12