Hemd van het Lijf: Mieke Nieuwerf

Mieke Nieuwerf (64) is net terug uit Bosnië-Herzegovina, waar ze door middel van Reiki-behandelingen hulp heeft verleend aan oorlogsslachtoffers.

1. Waarom wilde u per se een foto waarop u in Bosnië aan het werk bent?
Omdat ik net terug ben uit Bosnië. We zijn daar elke dag op een andere locatie en voor verschillende mensen aan het werk geweest. Ik was met nog drie andere Reiki-behandelaars, twee maatschappelijk werksters en een arts: Branka. Zij heeft een praktijk in Tuzla, de hoofdstad van Bosnië. In haar vrije tijd, dus ’s avonds en in het weekend, gaat ze naar de kampen om de slachtoffers van de burgeroorlog te helpen. Als ze dat niet doet hebben de mensen daar geen medische zorg.

2. Je bent nu twee keer in Bosnië geweest, wat heb je daar voor de plaatselijke bevolking kunnen doen?
Maandelijks gaan er namens de organisatie Reiki Wereldwijd vier vrijwilligers naar Bosnië om de mensen te helpen met Reiki. Want door Reiki toe te passen kun je je eigen herstel, zowel lichamelijk als geestelijk, activeren. Als je ze behandelt krijgen ze een energiestoot die hen weer sterker en krachtiger maakt. Het is vaak niet aan ze te zien, maar er zijn daar veel getraumatiseerde groepen. Het is lastig om aan hen af te zien in hoeverre Reiki helpt. Maar dat ze elke weer komen als wij er zijn en dan een uur op de gang wachten tot ze aan de beurt zijn, zegt genoeg. Anderen hebben we van hun klachten, zoals hoofd- en rugpijn, kunnen afhelpen. Met z’n vieren hebben we in een week tijd zo’n tachtig mensen behandeld.

3. Hoe is het nu met de mensen daar?
Wat me opviel is dat vrouwen in Srebrenica allemaal last van hun schouders en hoofdpijn hebben. Dat heeft een psychische achtergrond, want als je last hebt van spanning krijg je last van je schouders, waarna je ook hoofdpijn kunt krijgen. Een Reiki-behandeling kan die pijn weghalen.

4. Blijft die pijn daarna ook weg?
Dat weet ik niet. Als het door een echte vastzittende blokkade wordt veroorzaakt is het normaal dat je een paar behandelingen nodig hebt. Maar het werkt ook heel erg ontspannend.

5. Hoor je in zo’n week nog veel schrijnende verhalen van oorlogsslachtoffers?
Eén ding heeft me ontzettend geraakt: We waren in een verpleeghuis en die vrouwen daar vonden het al heerlijk dat er iemand voor ze kwam. Eentje zoende me, knuffelde en pakte mijn handen. Daarna ging ze vertellen, vertellen en nog meer vertellen. Wat ze vertelde? Geen idee, maar dat er iemand was die luisterde en haar aandacht gaf, bracht al iets teweeg. Een andere vrouw die ik heb ontmoet lag in een bed. Ze was spastisch geworden en kon niet meer praten. Ze typte letters op een soort kastje om nog te communiceren. Zij was zo geworden omdat ze had gezien hoe haar zoon werd doodgeschoten, sindsdien kon ze niet meer praten. Je hoort daar zó veel… We waren nog in Peace Park in Tuzla geweest. Daar ligt ook een begraafplaats waar de lichamen van 72 kinderen en jongeren liggen. Zij zijn gemiddeld niet ouder dan 22 geworden. Toen ze het einde van het schooljaar vierden, hebben de Serviërs een granaat richting de groep geschoten. De ouders besloten om de lichamen gezamenlijk te begraven. Ik voelde daar zo veel verdriet dat ik die begraafplaats niet op kon. Omdat ik Reiki geef ben ik daar gevoelig voor. Je ziet ouders met bloemen richting die plek lopen, je voelt dat ze verdriet hebben. Alles linkt daar nog naar de oorlog, al zijn ze ook heel erg bezig met het opbouwen van het land.

6. Doen die verhalen en ervaringen iets met je?
Natuurlijk. We gingen naar een vluchtelingenkamp, Jezevac, daar leven de mensen onder erbarmelijke omstandigheden. We hadden met tien vrouwen afgesproken. Toen we aankwamen waren er maar twee vrouwen. Ze ontvingen ons met koffie en koekjes, terwijl ze zich dat eigenlijk niet kunnen permitteren. Volgens de maatschappelijk werkster waren de andere vrouwen er niet omdat ze ruzie met elkaar hadden gehad. Dat heeft me zó geraakt, dat er in zo’n kamp al zo veel ellende is en dat ze dan ook nog ruzie met elkáár hebben.

7. Merkte je in Srebrenica nog iets van wrok tegen Nederlanders?
Toen ik daar voor het eerst naartoe ging, deed ik dat met gemengde gevoelens. Ik kwam daar toen binnen in een kamer waar veertig vrouwen met hoofddoekjes zaten. De maatschappelijk werksters vertelden hen een heel verhaal. Ik verstond af en toe woorden als ‘Hollandski’ en keek toen meteen al van: zijn er nu boze gezichten? Maar ze keken juist vriendelijk. Ik was bang dat iedereen boos was, maar dat was niet zo. Overal waar je in dat gebied komt is die oorlog nog aanwezig, maar de mensen hebben blijkbaar een manier gevonden om ermee om te gaan. Dokter Branka werkt bovendien al jaren met de mensen daar, die weten dus dat wij van goede zin zijn.

8. Als ik Burgemeester van Delft was, dan…
…zou ik alle poorten opengooien om iedereen die er voor open staat Reiki te geven. In Bosnië kan het ook, dus waarom hier niet? Laat iedereen maar ervaren hoe het is. Ervaring is met Reiki de beste reclame.

9. Ga je in de toekomst nog vaker naar Bosnië?
We hebben alweer geboekt voor volgend jaar november, dan ga ik er met een vriendin naartoe die ik daar heb leren kennen.

10. Denk je dat het ooit nog goed komt tussen de verschillende bevolkingsgroepen uit het voormalige Joegoslavië?
We spraken daar een Bosnische ober die een tijd in Nederland had gewoond. Hij vertelde dat men in Bosnië alweer met elkaar leeft. Daar kijken ze niet naar je achtergrond, er is geen haat en nijd meer. Ik weet alleen niet of dat ook geldt voor de mensen in de omgeving van Tuzla. Ik vermoed het haast wel. Vrouwen uit allerlei richtingen gaan daar gewoon met elkaar om. (JN)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl