Wiesje Gort-Droog... zondag 27 september

Eén van de heel weinige dingen waarover mijn man en ik het helemaal eens zijn, is dat we geen auto hebben. Die kunnen we niet alleen niet betalen, m'n man zou dan ook moeten stoppen met drinken en ik zou, rechts voorin naast de bestuurder, constant de zenuwen door m'n strot voelen gieren omdat ik zo'n enorme schijterd ben, het is zonde dat ik het zeg.

Maar als ik zo die verhalen hoor van die paar mannen die ook wel 's koffie komen drinken in het Verpleeghuis, dan denk ik helemáál: Gelukkig maar! Onderlaatst nog. Zat zo'n mannetje, ik snap niet dat hij nog mag autorijden, te zeuren en te zaniken. Dat het zoeken naar een parkeerplaats langzamerhand meer tijd kost dan het rijden zelf. En een andere man, die ik toch wel een stuk hoger inschatte, bleek een hele tijd in een soort van wrak gereden te hebben. Zat hij, nog in geuren en kleuren ook, te vertellen dat hij dan toch maar naar een garage was gegaan. Had hij met een stalen gezicht gevraagd: Kunt u even naar m'n auto kijken? Alles maakt lawaai, behalve de claxon. 

Wat we óók niet hebben, m'n man en ik, is een huisdier. Dat vind ik wèl heel jammer. Mijn man wil er absoluut niks van weten. Ze stinken, ze schijten, je moet ze uitlaten of verschonen, niks daarvan, zegt hij dan fijntjes. Zelfs een kanarie mocht niet. Morsen maar met dat zaad, die krengen, zei hij. Ik was een keer zó kwaad dat ik zei: Ja, daar heb jij de fut niet voor, hè. Ja, ik ben echt gek van beesten. En ook van dieren. Al sinds ik klein was. Ik was drie, had ik al hoofdluis. Moesten ze me zo nodig aan helpen. Vond ik zielig. Daaraan heb ik overgehouden dat ik zelfs een mug doodslaan wreed vind. Waarom nou? Bang dat ie een olifant wordt? Maar volgende week is het wel mooi Dierendag. Dan heb ik het helemáál moeilijk. 

Net als op Moederdag. Eigenlijk hèb ik het niet makkelijk, als ik er zo 's over nadenk. Geen moeder, geen huisdier, alleen een versleten heup en een rollator. Tel uit je winst. Ik mis, zeker met Dierendag, m'n hond of m'n kat, want het merk maakt me niet uit. Hoewel, een hond lijkt me wel héél leuk. ik heb onderlaatst gelezen dat ze nu een hond gefokt hebben, een kruising tussen een Pitbull en een Labrador, die echt ideaal schijnt te zijn. Je loopt met zo'n beest dan wel de kans dat het een been bij je afbijt, maar hij brengt het ook gelijk terug. Maar een kat zou van mij ook mogen. Al zijn katten, heb ik gelezen, wat minder aanhankelijk dan honden. Maar, zoals ik al zei, mijn man wil er niet aan. Zelfkennis kan ik hem niet ontzeggen: Ik heb al regelmatig een kater, moet daar nou nog een kat bij? Schei 's uit. Het irritante is wèl dat hij katten zo ongeveer tot kunst heeft verheven. Wat dat betreft is het voor mij zowat elke dag Dierendag…

Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl