Ingezonden: ´t is wel wieletjes geweest

DELFT - Je kunt er je horloge op gelijkzetten: als de dagen warmer en langer worden keert ook de discussie over wielrenners op fietspaden terug. Lezers Nick Keijzer en Tim van den Eijk zijn het zat en schreven hierover naar Delft op Zondag.

Door: Nick Keijzer en Tim van den Eijk

Tom heeft de Giro gewonnen en de Tour de France is begonnen, kortom: de spaakjes worden in het vet gezet, de aangekochte bolletjestrui hangt aan de waslijn en de bandjes worden opgepompt. Tijd om te rijden.
U demareert via de voordeur, spant de gladde kuitjes aan en krijgt nog net een lekkere pakkerd van het vrouwtje mee. "Succes schat", roept ze na, terwijl u zichzelf een etapperenner waant en uw schoenen in de pedalen klikt. Een paar tandjes opschakelen, langs de Schie, richting Westland en de duinen in. Kolletjes, een paar kleine sprintjes, een tijdrit, wat maakt het uit. Halverwege een biertje en een appelpunt: de ideale dag van een echte fietscoureur als u!
Mag ik iets met u delen, iets wat de rest van ons Nederlanders al jarenlang in de derrière steekt als een vergeten speld in de broek? Wielrenners zijn onwijs irritant, wat zeg ik: halve garen zijn het, dopingbommen op driewielers. Ik zal u uitleggen waarom, scheert u de beentjes nog maar even.
Het zijn dikwijls mannen van middelbare leeftijd die zich voor even Sagan, Dumoulin of Quintana wanen. Rondrijdende fans op zoek naar een finish die nooit zal komen, op zoek naar een lach in de camera en twee vrouwen die zwoel het geschoren gezicht kussen. Wakker worden trapfanaten! Parijs is nog ver.
Je schrikt je de krampen: "Yo!" of "Ho!" of "Pastrop!"? Moeten we daaruit opmaken dat wij – onwetende plezierpeddelaars – moeten stoppen voor deze trappende pseudo-atleten. Wij – normale stervelingen op een opoefiets – zijn niet aan het linkeballen. Nee, we zijn onszelf van A naar B aan het verplaatsen. En bij voorkeur zo veilig mogelijk.
Het woord spaakterrorist ligt momenteel misschien net wat gevoelig, maar laat ik u de term fietsnut dan meegeven.
Zelf heb ik een enorme passie voor de sport kogelstoten. Een waanzinnig interessante sport! Je hoeft je benen niet te scheren, stalen bal in je nek, ronddraaien en uitstoten maar. Ik denk eraan om mijn kogelstoottraining naar het fietspad te verplaatsen. En mocht er dan toevallig een groepje wielrenners aankomen, roep ik wel eventjes iets als "kogeldoordekerruk!".