Opnames voor 'Een echte Vermeer' in de stad van Vermeer, zodat je minder hoeft te verbouwen en te wachten dan in Amsterdam

DELFT – De Delftse binnenstad vormde vorige week vrijdag het decor voor opnames van de film 'Een echte Vermeer'. Delft op Zondag was erbij en zag wachtende acteurs, figuranten, producten, beveiligers en bouwvakkers.

Door: Jesper Neeleman

Een film maken is geen sinecure. Dat blijkt wel als we er getuige van zijn. En ook voorafgaand aan de opnames worden we al platgebeld en –gemaild met instructies, vragen, bevestigingen en verzoeken. Desondanks is, op de dag zelf, van hectiek geen sprake. Integendeel. Als we de pijlen volgen en in het 'base camp' bij Museum Prinsenhof arriveren. Zit iedereen vooral op houten banken aan lange tafels te wachten. Ook Charles van Harling, de man achter lezersacties in deze krant, zit hier al met z'n radioapparatuur te wachten. "Want films maken is vooral wachten en afwachten", weet Van Harling. Hij wil producent San Fu Maltha vandaag vragen waarom hij deze film wilde maken. Maar eerst moet hij even wachten.

Net als Peter Berlage. De 45-jarige figurant is al in jaren '30-stijl gekleed. "Ik moet straks ergens op straat lopen. Wat ik precies moet doen is ook voor mij nog een verrassing." Hij is in een vorig leven, toen hij nog cabaratier was, al eens in Delft geweest. "Een mooie stad. Leuk, dat oud-Hollandse", vindt hij. Zijn hoogtepunt was vooralsnog een bijrolletje in de film 'Dorsvloer vol confetti'. "Dat gaat over gereformeerd Zeeland. Filmmakers vinden dat ik een gereformeerd hoofd heb." Het volgende clubje dat we aanspreken blijkt niets met 'Een echte Vermeer' vandoen te hebben. Of toch wel. Ze zijn namelijk druk met de verbouwing van Museum Prinsenhof, vanwege de komst van 'Het Straatje'. Alleen nu even niet. "Normaal staan onze spullen hier", zegt één van hen. En door al die filmperikelen kunnen ze even niet veel doen.

Op het Heilige Geestkerkhof treffen we David, gehuld in een fluorescerend hesje. Hij moet straks, als opnames beginnen, binnenstadbezoekers op afstand houden. Hij verwacht geen grootste hectiek. "Misschien wat studenten, later op de avond. Ik sta hier nog tot 2 uur vannacht." Te wachten. "Ja, films maken is vooral wachten. Maar ik doe dit bij allerlei films, overal in het land, ontmoet steeds andere mensen en elke dag is weer anders."

Producent San Fu Maltha kan daarover meepraten. Hij werkte al aan een indrukwekkende lijst Nederlandse films mee. Afgelopen drie jaar was hij druk met 'Een echte Vermeer'. Enthousiast vertelt hij ons over het verhaal, de thema's, achterliggende gedachtes, moeilijkheden en keuzes. Wij zijn vooral benieuwd naar de keuze voor Delft. De Prinsenstad komt namelijk niet voor in het verhaal. "Maar je hebt hier wel het idee dat je in een oud-Hollandse stad bent", legt Maltha uit. "En dit verhaal over Han van Meegeren, één van 's werelds grootste kunstvervalsers, speelt zich in de periode tussen 1930 en 1947 af. Delft ziet er nog net zo uit als toen. Als we het in Amsterdam of Haarlem zouden opnemen, zouden we meer aan moeten passen. En als je een film over een vervalser van Vermeer maakt, is er natuurlijk geen stad waar dit beter kan dan in Delft." Delft heeft ten opzichte van Amsterdam nog een groot voordeel. "Dáár zouden we nu waarschijnlijk al te maken hebben met schreeuwende Britse toeristen rond de set. Het is in Delft prettig werken, heel relaxt." San Fu Maltha is een duizendpoot. Niet alleen wat zijn oevre betreft. Een interview met deze krant combineert hij met het eten van suikerbrood en het ondertekenen van tientallen vellen van een bepaald contract. En ondanks het feit dat er vooral over de producent wordt gesproken als een film verliesgevend blijkt, ervaart hij voldoende eer voor z'n werk. "Die eer komt altijd de regisseur toe. Niemand weet wie de producent is, terwijl die het langst op het project zit. Maar dat is verder niet belangrijk. Alleen afgelopen jaar al waren er zes films van mij op tv." Dus slooft hij zich niet voor niets zo uit. "Het mooiste vind ik wel dat je een wereld creëert waarin je de kijkers mee op reis neemt."

Wij vervolgen onze reis richting Oude Delft, waar een figurante in rok zich op een ouderwetse fiets warm fietst. Een ouder echtpaar vraagt waarom ze hier is. Dat legt ze uit, alleen is de naam van de film haar even ontschoten. Even verderop, op de brug, roken twee figuranten op oude fietsen moderne sigaretten. Ze wachten. Bij de ingang van het base camp is meer actie. Een man loopt met een stapel stoelen het pand uit. De beveiliger komt in actie. Dat zijn stoelen van Museum Prinsenhof, die kunnen niet zomaar worden meegenomen. Hoofdschuddend brengt de man ze terug. Charles van Harling wacht ondertussen met fotografe op hoofdrolspeler Jeroen Spitzenberger. Hopend op een mooie quote. En een foto. Altijd handig als er weer eens kaarten kunnen worden weggeven…