Jet-met-de-lange-achternaam weet nog steeds niet wat ze later wil worden

PIJNACKER-NOOTDORP – Ze wil Jet genoemd worden. Of Mariëtta. Lekker belangrijk, kunnen we dan denken. Maar dan moeten we wèl even weten hoe de volledige naam luidt van de bijzonder ondernemende vrouw die deze keer onze gesprekspartner is: Mariëtta van der Duyn Schouten-Verloove.

Laten we voor het gemak maar gelijk de goedkope grappen op haar namen doornemen, hebben we dat gehad. Verloove is dus haar meisjesnaam. "Vroeger werd er natuurlijk vaak aan me gevraagd: Zeker wel verloofd, hè? Hihihi". En de roepnaam Jet vraagt vanzelfsprekend ook om lollig doen, weet ze. "Jetlag, Jetset, JumboJet, Jetski, ik ken ze allemaal". Omdat ze haar intussen nauwelijks te tellen activiteiten ontplooit onder de paraplu die JetRegeltHet heet, noemen we haar hier maar Jet. Die 40 jaar geleden werd geboren, "in een ziekenhuis in Delft". 

Van de 40 jaar die ze op dit ondermaanse inmiddels behoorlijk in de weer is, bracht ze driekwart door in Pijnacker, de andere tien jaar was ze Delftse. "Ik woonde daar eerst in een studentenhuis en later aan een grachtje. Toen we kinderen kregen was dat niet zo handig, wonen aan een grachtje. Ik wilde gewoon dat m'n kinderen buiten kunnen spelen". Dat konden en kunnen ze in Pijnacker, haar intussen tienjarige dochter en zevenjarige zoon. Ze heeft het dan ook buitengewoon naar haar zin in Pijnacker, al gold dat evenzeer voor haar Delftse jaren. "Ik pas me overal aan". Tóch koos ze na de Lagere School bewust voor een vervolg buiten Pijnacker. "Ik zei tegen m'n ouders: Desnoods stop je me in een kostschool in België, maar ik wil de komende vier tot zes jaar niet met de rest van Pijnacker op school zitten. Ik had zin in wat nieuws, het maakte niet uit wát". 

-Wat was jij voor een kind?
"Tsja, wat was ik voor een kind…?" Dat vergt enige bedenktijd. "Ik speelde graag buiten. Ik was keepster bij het hockeyen. Dat vond ik leuk en dat doe ik nog steeds. Af en toe haalde ik ook kattenkwaad uit. Ja, op de Lagere School stond ik nog wel 's op de gang. En ook op de Middelbare School was ik niet altijd makkelijk. Maar ik had wèl een dosis gezond verstand, ik haalde niet ècht rottigheid uit. Het was vooral de grenzen opzoeken, ja. Absoluut. Dat vind ik nog altijd leuk, kijken of je iets geks kunt doen als je met een groep mensen bent. Het bedenken ervan, dát vind ik al leuk. Dan kan ik soms al in m'n broek pissen van het lachen". 

-Wist je als meisje ook al wat je wilde worden als je groot was?
"Nee. En dat weet ik eigenlijk nog steeds niet. Ik heb ook niet de indruk dat ik nu al ben wat ik later zou willen worden. Dat vind ik eigenlijk wel heel leuk. Dat houdt lekker alle opties open. Nee, ik ben daar ook niet naar op zoek". Toch zegt ze ook: "Ik heb wel een klein beetje het idee wat ik tussen nu en zeg vijf jaar zou willen, maar goed, als het een andere kant uitgaat vind ik het ook prima". 

Ze belandde op de Vrije School, in Den Haag. Was een jaar au pair, in Monaco. Deed de MEAO-opleiding Directiesecretaresse en Exportmanagement. Ging aan de slag in de Verkoop Binnendienst en de Verkoop Buitendienst. Was accountmanager bij onder meer Delft Instruments en Koning en Hartman (dat later Getronics werd en nu weer Koning en Hartman is). En werkte als salesmanager voor het Delftse Softwarebedrijf Auxilium. En toen was er die Open Dag van Hoeve Biesland. "Ik was toen nog helemaal geen lid van een Natuurvereniging of zo. Tijdens die Open Dag hoorde ik het verhaal van die boer. En dat sprak me aan. Ik wilde wel Vriend van Biesland worden. Want, dacht ik ook: Dit is m'n achtertuin". 

Maar dat was nog niet alles. "De voorzitter van die stichting duwde me een briefje in m'n handen. Daarop stond de vraag of ik projectsecretaris wilde worden. Ik dacht eerst: Dát klinkt suf. Maar toen ik thuis was, had ik in gedachten m'n baan al opgezegd". Twee maanden later voegde ze de daad bij die gedachte. "Toen ben ik met JetRegeltHet begonnen. En die Vrienden van Biesland werd een project voor twee dagen in de week". 

Dat was, om in natuurtermen te blijven, voor haar een typisch geval van hoe een koe wel degelijk een haas kan vangen. Want: "Ik wilde niet alleen graag een eigen bedrijf starten, ik wilde ook de kinderen uit school kunnen halen. Ik was al een tijd op zoek naar een manier hoe ik dat moest doen. Dat heeft dus uiteindelijk geresulteerd in deze ideale combinatie". Al zegt ze er, inmiddels een stuk wijzer geworden, wèl bij: "Voor jezelf werken, het heeft voor- en nadelen. Maar ik probeer zo veel mogelijk om de kinderen heen te plannen". Ze vindt zelfs dat dat haar behoorlijk goed af gaat. "In alles wat ik doe, haal ik toch negen van de tien keer de kinderen uit school".

Alles wat ik doe', het is, waarschuwen we maar alvast, vermoeiend veel. Maar niet voor Jet zelf. Die niet op een activiteit meer of minder kijkt. Dat begon dus allemaal met die stichting Vrienden van Biesland. Die is opgericht in 2004, met als nobel doel 'het duurzaam behouden en ontwikkelen van de Polder van Biesland'. Onderdeel van die polder, ook wel liefkozend de groene long tussen de Delftse Hout en de Dobbeplas genoemd, is Hoeve Biesland, het biologische boerenbedrijf van Jan Duindam. 

Dat is weer één van de vijf landelijke proefprojecten van het Ministerie van Landbouw Natuurbeheer en Voedselveiligheid, waarmee wordt onderzocht of gezonde melkproductie, natuurbeheer en recreatief medegebruik in één bedrijf zijn te verenigen. "Ik word daar niet rijk van, moet ik eerlijk zeggen", zegt ze er maar voor de duidelijkheid bij. Maar dat weerhoudt haar er allerminst van zich met tomeloze inzet voor de Vrienden van Biesland uit te sloven. Zo is er de organisatie van de jaarlijkse Biesland Dag. "Daar doe ik zo'n beetje alles voor: de sponsoring, de website, het programmaboekje, het Veiligheidsplan, de Nieuwsbrief, de hele PR-mikmak, je kan het zo gek niet bedenken. Heel leuk om te doen, ja". En voor wie het nog niet helemaal duidelijk is: "De Vrienden van Biesland willen dat de Polder van Biesland, dat stuk achter Ikea dat doorloopt tot aan de Dobbeplas, in de driehoek Delft-Pijnacker-Nootdorp, en dat nog één van de weinige stukken open landschap is, dat dat zo blijft. Dus met koeien erin en niet met bomen erop. En de Vrienden van Biesland willen ook boer Jan Duindam ondersteunen". 

-Is die Polder van Biesland dan een bedreigd gebied waarvoor allerlei enge plannen dreigen?
"Nee, dat niet zo zeer. Maar er ligt nog wel steeds een bestemmingsplan waarin bos op die weilanden wordt gedacht en wandelpaden. Dat zijn van die dingen waarbij Duindam een klankbord nodig heeft. Dan gaat het om ontwikkelingen met een maatschappelijk aspect. Die ondersteuning bestaat uit lobbywerk, uit het bijeenschrapen van geld. Kijk, die Vrienden zijn eigenlijk gestart vanuit een aantal Rotaryleden in Den Haag. Die zeiden: Dat gaat die boer nooit allemaal zelf redden. Die moet een club mensen achter zich hebben die wat lobbywerk voor hem doen. Later is dat overgenomen door mensen uit Delft en Pijnacker en omgeving". Om misverstanden te voorkomen, zegt ze er wèl duidelijk bij: "We zijn géén actiegroep. Nee, we zien het belang in van het behouden". 

Intussen telt de stichting Vrienden van Biesland zo'n 350 particuliere ondersteuners en ook nog een aantal Bedrijfsvrienden. En de Biesland Dag, die traditioneel in de eerste week van september plaatsvindt, is uitgegroeid van een evenement dat zo'n 500 mensen trok tot een happening die, bij goed weer, nu wel zes- tot achtduizend mensen op de been brengt. Dat succes moet ook weer niet tè gek worden, meent de werkgroep die voor de organisatie tekent. "Hoe drukker het is, hoe moeilijker het is je verhaal te vertellen aan de mensen. Dan moeten ze in de rij staan en zo. We willen het toch wel wat kleinschalig houden. Dat proberen we door de activiteiten uit elkaar te trekken en over verschillende locaties te spreiden, zodat het minder druk lijkt. Want dat is het doel: we willen de mensen laten zien hoe leuk deze omgeving is en hoe belangrijk de natuur is". 

-Alles wat er rond die Vrienden van Biesland gebeurt, maar ook die Biesland Dagen, dat is zeker vooral iets voor de geitenwollensokken-figuren en milieufreaks of valt dat wel mee?
"Het is altijd wel een bepaald slag mensen dat erop afkomt, ja". Lacht: "Het is niet iets voor rondsnackend, friet etend pretparkplubliek, om het zo maar 's te zeggen".

JetRegeltHet. In haar praktijk wil dat zeggen: "Ik heb allerlei klussen". Een kleine greep uit het ruime assortiment. "Ik ben projectmanager bij de Stichting 'Mamma Rosa'. Die heeft een website waarop ze voorlichting geven over borstkanker aan allochtone vrouwen. Die informatie is nog niet helemaal compleet. Dat is een behoorlijke klus, want die informatie moet in twaalf verschillende talen, en die moet natuurlijk ook in alle opzichten kloppen. Maar het is vooral ook een heerlijke klus, waar je echt vrolijk van wordt. Net als die Vrienden van Biesland, dat zijn klussen waar ik blij van word. Daar zit zó veel positivisme in, héérlijk. Dan is er Camping De Delftse Hout, die mij inhuurt om rondleidingen te doen, in het Engels, Frans en Nederlands. Dat zijn dan rondleidingen door de Polder van Biesland en naar de boerderij van Jan Duindam. Verder huurt de Gemeente Pijnacker-Nootdorp mij in voor de Samen uit samen thuis-dag". 

En zo kan ze nog wel even doorgaan. Ze vertelt dan dat ze drie jaar lang 'gecaterd' heeft. Vanuit huis. "Dat ging eigenlijk zó goed dat ik op een gegeven moment dacht: Nou, laat maar. Ik lièp te sjouwen. Ik deed al veel particuliere feesten. En dan deed ik ook de catering. Stond ik in m'n keukentje voor 160 mensen een barbecue en zo te regelen. Daar ben ik dus mee gestopt. Het stond m'n regelwerk in de weg. En je moet ook wel een horecakeuken hebben, en die heb ik niet. Ik dacht: Ik ga door of ik stop. En toen heb ik de stekker er uitgetrokken. Maar ja, daar ging wèl m'n omzet. Dat was best eng". 

-Ben jij zo goed in koken?
"Ze zeggen het. Ik heb wel 's een kookwedstrijd van de Delftse Post gewonnen. Konijn in pruimen- en portsaus, in de snelkookpan. Ja, ik hou echt van lekker koken. Ik vind 't heerlijk om achter het fornuis te staan. Ik maak wel honderd potten jam per jaar. Ik heb een eigen moestuin". 

-Als je uit eten gaat, ben je dan extra kritisch?
"Nou, ik vind het echt te ranzig voor woorden als ik op m'n salade een sausje uit een fles krijg. Dat kan ik thuis ook krijgen". 

Alsof ze nog niet genoeg omhanden heeft, verdiept ze zich ook 'in een studie klinische psychologie'. "Ik ben nu met deel één bezig. Best pittig, maar wèl heel leuk. En ik ben m'n Vaarbewijs aan het halen". Ze gaat, zegt ze, twee keer per jaar met man en kinderen op vakantie. Eén keer eco-kamperen, liefst onder zo primitief mogelijke omstandigheden. En één keer bijna decadent, met als vast onderdeel het huren van een zeilboot. Vandaar. "Daarnaast loop ik graag hard. Dat doe ik bij de Skivereniging Delft. En ik hockey nog steeds. Dit seizoen zelfs weer in de Veterinnen Hoofdklas. Ik had al acht jaar niet meer gehockeyd. Viel af en toe in. Maar dit seizoen heb ik, samen met een andere keepster, toch alles meegedaan. Maar ik voel me dan toch te veel gebonden. M'n hele zondag is dan naar de kloten, met alle respect. Dan ga ik liever op zondagmorgen hardlopen. En op donderdagavond. En in de winter ga ik natuurlijk skieën. En snowboarden. Het liefst zouden we ook nog gaan duiken, maar dat vind ik een beetje onhandig met kleine kinderen…" 

-Eigenlijk ben je wel een beetje een kakmadam. Toch?
"Misschien. Maar ik vind toch ook van niet. Mijn ouders zijn ook niet kakkerig. Ik heb ook nooit polo's gehad of dure merkjes. Maar ik heb wel iets dubbels, ja. Aan de ene kant dat toch wat kakkerige en verspillerige en daarnaast dat alternatieve en groene. Maar ik was in mijn twintiger jaren wel een enorm feestbeest. Ik hou nog steeds wel van een leuk feestje. Aan de andere kant hou ik er ook van het hele weekend thuis te zijn, lekker te tuttelen met m'n man en kinderen". 

Ze doet, vertelt ze en passant, ook nog vrijwilligerswerk. Bijvoorbeeld ten bate van de Sinterklaasintocht in Pijnacker. En ze schreef voor 'De Leunstoel', het Internetmagazine voor rustige mensen. 

-Word je nooit 's moe van jezelf?
"Ja, natúúrlijk. Maar daar leer je ook weer van. Dat je toch weer te veel hebt gedaan, net iets te enthousiast bent geweest". Ze beseft dat ze in de luxe positie verkeert dat ze een man heeft die goed verdient. "Ik denk dat ik anders kritischer en commerciëler zou zijn. Het geeft mij veel ruimte, laat ik het zo zeggen. Maar goed: als mijn man geen werk zou hebben, kom ik met mijn inkomsten een heel eind . Crisis of geen crisis, ik merk er nog niks van. Dat is wel anders geweest. Vorig jaar november heb ik ook met twee vingers in m'n neus gezeten. Dan ga je twijfelen. Ligt het aan mij? Maar ik luister altijd goed naar m'n innerlijke stemmetje. Daarom ben ik ook gestopt met cateren". (PB)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl