Hoe gaat het met Marcel Karlas?

DELFT - Marcel Karlas (42) werd door ADO uit de DHL-jeugd weggeplukt, maar kon door blessures zijn belofte nooit helemaal waarmaken.

Karlas groeide op in Tanthof. "In de buurt woonden een aantal jongens die bij DHL speelden en de ouders reden om de beurt. Daarnaast zat mijn vader Ben er als trainer."

- Wanneer ging je naar ADO?
"Dat was op mijn vijftiende. In de A-jeugd hadden we een heel sterke lichting en werden we kampioen. Op mijn zeventiende tekende ik mijn eerste contract. Ik debuteerde in de eredivisie onder Co Adriaanse, die me een grote toekomst toedichtte. Op mijn negentiende kreeg ik echter een enkelblessure, waarna ik bleef voortsukkelen."

- Had je toen een basisplaats?
"Ja, het leek een kwestie van doorpakken om mijn naam echt te vestigen. Ik kwam binnen in een groep met onder meer Cor Lems, Harry van der Laan en Heini Otto. Daar had je niet een al te grote mond. Tegenwoordig zie je dat bij jonge spelers veel meer. Na een paar jaar kwamen er andere jongens bij, zoals Marco Meijer, Oscar Laguna Burgos, Barry de Vreede en John de Jong. Wij vormden echt een vriendengroep."

- Hoelang bleef je bij ADO?
"Bij elkaar zeven jaar, waarin ik zo'n zeventig wedstrijden heb gespeeld. Erna ging ik naar Excelsior Maassluis, waar ik ook vijf seizoenen heb gevoetbald, maar qua blessures bleef ik doorsukkelen. Toen ik besloot te stoppen, vroeg trainer Peter Pothof of ik naar Delft wilde komen. Als voormalig speler van DHL dacht ik dat dat misschien raar zou zijn, maar Peter is mijn vriend. Zodoende heb ik nog drie jaar bij Delft gespeeld, onder meer met Nils Algera, Brian Bell, Rene Lander en Raymond Hoekman en weer Oscar Laguna Burgos. Uiteindelijk vind ik het fijn om ook in de Delftse regio gespeeld te hebben."

- Wat zijn je mooiste herinneringen?
"Vooral het kampioenschap met de A-jeugd van ADO en mijn eerste doelpunt, dat ik tegen Heracles maakte in blessuretijd. Uiteindelijk is het jammer dat ik zo vaak geblesseerd was, want ik had graag geweten waar ik terecht zou komen. Ik kan echter prima leven met hoe het is gelopen."

- Doe je nog wat in het voetbal?
"Nee, ik ga nog weleens kijken, maar zou dat eigenlijk vaker moeten doen. Ik tennis nog wel, want dat belast mijn lichaam wat minder. Als ik in de zomer toernooien doe, moet ik wel pijnstillers slikken. Daarbij kan ik nog steeds heel slecht tegen mijn verlies. Voor wat betreft het voetbal heb ik de hoop gevestigd op onze zoon Levi, die nu twee is."